(De artiest wil geen bemoeienis.)
Niemand wilde zijn levenswerk, de film Megalopolis (2024), financieren.
Dus filmregisseur Francis Ford Coppola verkocht toen maar een groot deel van zijn wijngaarden en stak het geld in zijn eigen productie. 120 miljoen dollar. Dat is dus een gigantisch budget voor een film.
Je bent 85 jaar en je wilt wat, laten we maar zeggen.
En dan heb je een sciencefictionfilm van zulke grote proporties gemaakt. Maar hoe zorg je ervoor dat mensen die te zien krijgen?
Daar heb je een filmdistributeur voor nodig. Maar niemand durft het aan. Ze vinden de film te vreemd en vragen zich af of er überhaupt wel een publiek voor is.
Coppola is niet onder de indruk. In de Volkskrant stond deze quote van hem:
‘Dit is exact wat er ook gebeurde met Apocalypse Now, veertig jaar geleden. En die film bleek uiteindelijk, ook vandaag nog, zeer winstgevend. Ik weet zeker dat het met Megalopolis net zo zal gaan.’
Het verhaal
De film speelt zich af in de toekomst.
Een architect (Adam Driver) moet New York opnieuw opbouwen en wordt o.a. tegengewerkt door de burgemeester. De dochter (Nathalie Emmanuel) van de burgemeester wordt verliefd op de architect en komt zo tussen hem en haar vader in te staan.
Het thema eronder is: als de wereld is vergaan, hoe bouwen we die dan opnieuw op? Weer met beton, corruptie en macht? Of met een idealistische kijk, waarin we zuiniger omgaan met de aarde?
Artistieke vrijheid goede kunst?
Ik kijk dus enorm uit naar deze film.
Alleen al om te zien hoe een grote budgetfilm eruitziet als je de maker volledige artistieke vrijheid geeft, zonder invloed van geldschieters, marktdenkers en testpubliek.
Dat is overigens zeker geen voorbode voor fantastische kunst.
Als er een industrie is die aan consensus aan elkaar hangt, is het wel de filmindustrie.
Het gaat om te veel geld en er zijn te veel mensen bij betrokken om ook maar één persoon alle vrijheid te geven. En we kennen uit het verleden regisseurs die relatief veel vrijheid kregen en bij wie het soms op een schone manier mislukte.
Peter Jackson van Lord of the Rings bijvoorbeeld.
Donker morbide
The Lovely Bones maakte Peter Jackson in 2009. Een heel donkere film over een 14-jarig meisje dat wordt verkracht en vermoord en daarna vanuit de hemel als geest terugkeert om haar nabestaanden te helpen de moordenaar te vinden. Zonder dat ze overigens met hen kan praten.
De film hangt van de special effects aan elkaar en verloor daardoor het verhaal uit het oog, denk ik. Het was een grote flop. Qua geld en reacties van het publiek. Ik vond de film fantastisch trouwens.
Jackson heeft meer morbide films gemaakt.
Ken je The Frighteners uit 1996 met Michael J. Fox nog? Een donkere komische horrorfilm. Personage Frank kan met geesten praten en heeft op deze manier een zwendel opgetuigd. Dan gaan die geesten het bed ronddraaien en zo en dan huren mensen Frank in, doet Frank een paar spreuken en dan stopt het. Tot er een echte, dodelijke geest in het dorp rondzweeft, die lukraak mensen vermoordt en Frank die moet verslaan.
Hier is de trailer.
Er zijn ook andere grote budgetfilms die volledig mislukten door te grote artistieke vrijheid. John Carter (2012). Of Waterworld (1995). En de beroemdste is wel Michael Cimino’s Heaven’s Gate (1980). Een 3,5 uur durende epische western, die de filmstudio failliet liet gaan.
Goed. Terug naar Francis Ford Coppola.
Apocalypse Now
Als je het cv van Francis bekijkt, ga je erbij watertanden.
- The Godfather (1972)
- The Godfather Part II (1974)
- Apocalypse Now (1979)
- The Godfather Part III (1990)
- The Conversation (1974)
- Dracula (1992)
- The Outsiders (1983)
Het is een levende legende. Hoe vaker je The Godfather of Apocalypse Now kijkt, hoe beter je de genialiteit ziet.
Kijk bijvoorbeeld deze aflevering van De Kijk van Koolhoven terug, voor een analyse van een aantal scènes uit The Godfather en waarom die zo goed zijn.
Eerste reacties Megalopolis
Inmiddels heeft de film Megalopolis gedraaid op het filmfestival van Cannes en worden de eerste recensies geschreven.
Deze site heeft ze op een rijtje gezet:
“”Trouw aan de roddels vooraf, ‘Megalopolis’ is een puinhoop.”
“Dit is een passieproject zonder passie: een opgeblazen, saaie en verbijsterend oppervlakkige prent, vol middelbare school afscheidswaarheden over de toekomst van de mensheid. Het is tegelijkertijd hyperactief en levenloos, bezaaid met vreselijk acteerwerk en oninteressant, goedkoop ogend VFX-werk dat noch de textuur van de analoge realiteit, noch een volledig radicale, digitale heruitvinding van het bestaan bereikt.”
“Hoewel het verleidelijk kan zijn om dit maffe, nepotistisch opgesloten en gewetenloos dure magnum opus te zien als het op zichzelf gerichte werk van een vervagende kunstenaar die alles wat er nog over was van zijn vermogen om goede ideeën van slechte te onderscheiden, heeft verloren, doet ‘Megalopolis’ er alles aan om ons te herinneren dat wij delen in de uitkomst van zijn krankzinnige koortsdroom.”
Au…
Coppola zelf denkt dat zijn film de tand des tijds gaat overleven en ooit op waarde geschat gaat worden.
Geen idee of hij dat zelf mee gaat maken, als 85-jarige.
Ik denk dat veel kunst pas betekenis krijgt (of verliest) als we een aantal jaar verder zijn.
Maar dat is nu niet het probleem.
Het probleem in de huidige tijd is überhaupt aandacht te krijgen voor je film, boek, tv-serie of toneelstuk. En als je die aandacht even hebt, hoe zorg je ervoor dat mensen het bekijken? En als ze kijken, hoe houd je dan de aandacht vast zodat nog meer mensen het gaan bekijken?
En nu hebben we een unicum: een film die heel veel aandacht en momentum krijgt, maar het is nog totaal onbekend hoe je die film kan zien.
Want niemand durft het aan.
Dit is de trailer van Megalopolis.
Liefs,
Tomson
