Lieve {{ subscriber.first_name | strip | default: “vreemdeling” }},
Wat het geniale aan het boek Miles from Nowhere is, zijn de tien hoofdstukken die lezen als een episode van een goede dramaserie.
Het zijn tien korte verhalen over de Koreaans-Amerikaanse tiener Joon (zoals de maand June), die wegloopt van huis in New York City in de jaren ’80. Geschreven door Nami Mun.
Af en toe dip je even in haar leven.
Ze verblijft in een weeshuis, gaat de prostitutie in, raakt verslaafd aan heroïne, begint een relatie met een bad boy, raakt onbedoeld zwanger en ontmoet excentrieke mensen.
Er zit iets naïefs in haar karakter. Of misschien is het haar manier om de gruwelijkheden van de straat aan te kunnen.
Vrolijk word je niet van haar leven. Maar er zitten wel goede grappen in. En hele mooie beelden die je niet loslaten.
Je vader op straat tegenkomen
Ze komt bijvoorbeeld voor het eerst in jaren haar vader tegen in de metro.
Ze tikt hem aan en hij zegt, alsof het zijn oude buurmeisje van vroeger is: ‘Hoe gaat het?’
Daarna houdt hij een monoloog over hoe geweldig de zaken gaan. Met een net iets te luide stem, zodat zijn collega en alle andere passagiers het ook kunnen horen.
Terwijl Joon concludeert dat het Engels van haar vader nog steeds zo beroerd is dat niemand het kan verstaan.
Als de metro bij een station aankomt, staat hij op en hij zegt dat ze hem nog eens moet bellen. Vervolgens stapt hij uit zonder zijn telefoonnummer te geven.
Waarna Joon zich afvraagt waarom ze het niet over mama hebben gehad, die pas is overleden.
En dat wordt allemaal verteld in twee krachtige alinea’s.
Of het hoofdstuk waarin ze wakker wordt naast haar vriendje en ziet dat hij een blondine heeft meegenomen die ook in bed ligt, al knuffelend met hem.
Niet de eerste keer.
Ze verlaat het huis, gaat op klaarlichte dag het café in en zuipt zich te pletter met een kennis van de straat.
Om vervolgens op een man af te stappen in de kroeg en te vragen of hij een drankje voor haar wil betalen. Hij zegt: ‘Je bent niet mijn type’. En daarna zegt hij dat haar voorkant te plat is.
Ja, tomson darko gaat goed op melancholische afwijzingen.
Die kennis van haar probeert de hele middag en avond op haar in te praten dat ze niet terug moet gaan naar dat vriendje van haar. En die kennis klaagt er ook over dat alles wat tegen kan zitten in haar eigen leve, tegenzit. Alsof het universum haar kapot wil maken.
En die kennis heeft ook een vlindermes, gekregen van haar vriendje. Een mes dat ze eerder die dag naar haar vader had gegooid. Een mes dat ze later die nacht gebruikt om haar vriendje neer te steken, omdat de buurvrouw hem weg zag lopen met zijn zus naar de bioscoop. Haar vriendje heeft geen zus, snap je?
Hilarisch en zo tragisch tegelijkertijd. Vooral omdat ze vanuit de gevangenis aan Joon vertelt dat de kans om te overlijden bij deze messteek die zij toepaste bij haar vriendje 0,058 procent is.
En ja, dat vriendje is overleden.
Wat zijn de kansen?
“What do you think the odds are of someone dying from a switchblade wound?” she asked me. I said that I didn’t know. “.058,” she said. I couldn’t think of anything to say but that number rang in my ears for days. “I guess it was meant to be,” she said, not necessarily to me.
Ik heb gegrinnikt bij die laatste zin, oké?
Acht uur doen over een zin
Het is een coming of age boek. Je eigen identiteit ontdekken. Zelfgroei door eerst heel veel foute keuzes te maken.
Nami Mun heeft acht jaar over dit boek gedaan, terwijl ze overdag verschillende baantjes had en de rest van haar vrije tijd opofferde voor deze verhalen.
Het is losjes gebaseerd op haar eigen leven.
Het is niet een heel dik boek. Maar ik las online dat ze zo 8 uur lang over een zin of een alinea kan doen.
Ja, dan duurt het wel even voor het klaar is.
En ja, wat een aansteller. Acht uur over een alinea??? Wtf. Doe normaal. Doe wat aan je perfectionisme.
Anyhow.
I like it very much.
Liefs,
Tomson
