(innerlijke kind)
Het grootste nadeel van nostalgisch zijn, is dat je het verleden mooier maakt dan het was.
En de huidige tijd? Die maken we lelijker dan die is.
Er is altijd wel een oom of verre neef op een verjaardagsfeest die zegt:
- De jeugd van tegenwoordig lijkt geen moraal meer te hebben.
- Bedrijven zijn nog gieriger dan ze ooit waren.
- De overheid is corrupter dan we denken.
Wat moet er toch van ons worden? Diepe zucht.
Of zoals Owens Lee Pomeroy zei:
Nostalgia is like a grammar lesson. You find the present tense and the past perfect.
Ik geloof dus niet in nostalgie.
Ik vraag me überhaupt af of het verleden wel bestaan heeft.
Je jeugd was zo fijn, omdat het nu niet meer fijn is
Elke keer dat je aan vroeger denkt, doe je dat in het nu.
Je kijkt dus altijd met de blik van NU naar toen.
De betekenis van vroeger verandert daardoor ook elke keer opnieuw.
Vroeger als kind was het zo fijn en perfect, omdat je nu verantwoordelijkheden en zorgen hebt. Maar die conclusie kun je alleen in je huidige leven trekken.
Therapie is een vorm van je verleden anders invullen.
Dat wat je blokkeert in je huidige leven, kan je met analyses over je jeugd opnieuw vrij laten voelen.
Niet jij was het probleem. Niet eens je moeder. Het is een probleem dat van generatie op generatie is doorgegeven.
Het is een innerlijk kind dat schreeuwt om een knuffel. Dat zo graag gezien of getroost wil worden.
Innerlijk kind
Een van de bekendere therapievormen is contact maken met je innerlijke kind.
Al wil ik daar graag aan toevoegen dat je ook het contact met je innerlijke volwassene niet moet vergeten.
Kaboem pats.
Dit was een grap. Rustig maar. Niet zo serieus doen.
Goed.
Het innerlijke kind.
Het is de plek van oude angsten en onvervulde behoeften die we onszelf als kind hebben verteld. Maak daar contact mee, zodat je een gezonder volwassen zelfbeeld kunt vormen.
Het lijkt op hoe de filosoof Lacan (rip) naar jeugdtrauma kijkt. Al is zijn benadering vooral via de psychotherapie en zitten er verschillen tussen.
- Ongenezen pijn uit je jeugd blokkeert je emotioneel als volwassene, bijvoorbeeld bij het ‘innerlijke kind’. Lacan ziet dit als onoverkomelijk. Pijn en tekortkomingen uit je jeugd horen bij het menselijke bestaan.
- Bij de theorie van het innerlijke kind wordt gestreefd naar ‘helen’. Herken, verwerk en heel je emotionele wonden. In het accepteren van je tekortkomingen uit je verleden zit de heling. Lacan richt zich juist op het accepteren van het tekort. Je zult het perfecte beeld, opgelegd door de buitenwereld, nooit bereiken.
Begin je de verschillen te zien?
- Het zelfbeeld, vervormd door trauma’s en wonden uit de jeugd, kan genezen worden door herwaardering van het innerlijke kind. Lacan zou zeggen: het zelfbeeld is een constructie, voortdurend gevormd door de Ander en door taal. Het kan nooit volledig worden hersteld.
De waarheid
Het verleden bestaat niet.
De waarheid ook niet.
De realiteit is niet eens zichtbaar. De realiteit is wat we ervan maken.
Je hebt mensen die de omgeving en het lot de schuld geven van wat hen overkomt.
Je hebt mensen die zichzelf de schuld geven als iets hen overkomt.
En beide zijn niet waar.
Het is een verhaal.
Met onszelf als held, slachtoffer of slechterik.
Het voordeel is dat we het elke keer kunnen herschrijven.
Of dat nu via de theorie van Lacan gebeurt, via het innerlijke kind of via een andere vorm.
Zolang het je helpt. Zolang het ervoor zorgt dat je leven dragelijker wordt.
Liefs,
Tomson
PS
Ik ben er deze week alleen op dinsdag en donderdag. Daarna twee weken niet.
PPS
Ik heb mijn boek ‘Ik hoop dat je gedachten lief voor je zijn’ ingesproken als luisterboek. Zie het als een In slaap van podcast, maar dan 2,5 uur. Inclusief anekdotes en grapjes tussen de hoofdstukken door. Gebruik de petje af code tomsondarkoisgeweldig2023 en ontvang 20 procent korting. Hier te luisteren.
