Hey vreemdeling,
Leven in andermans verwachtingen was geen leven. Maar, ik had geen andere keus denk ik? Het was niet dat ik Bertus’ lot achterna wilde gaan als schoolverlater.
Mijn ouders hadden me alle ruimte en tijd gegeven om op mijn eigen manier mijn schoolwerk aan te pakken. Maar ze grepen hard in nadat ik op mijn rapport vijf onvoldoendes stond.
Ik moest alles op alles zetten om over te gaan.
‘Verspil je tijd niet,’ zei mijn pa regelmatig. Maar ik had nog minstens zestig jaar te verspillen dit leven. Dat voelde aan als een luxe. Zelfs mensen die zwaar rookten, dronken en ongezond aten werden minstens zestig jaar. Dus dat zou mij ook moeten lukken. Waar maakte mijn pa zich dan druk om?
Zoals ik het zag had ik juist alle tijd.
Maar hij bleef het maar herhalen: ‘Verspil je leven niet!’
Maar weet je.
Ik had niets te verspillen. Mijn tijd was geleende tijd. Ik zou niet weten wat ik toevoegde. Aan anderen. Aan mezelf.
I know… Dit klinkt zwaar. Maar toch. Zo stond ik toen echt in het leven.
Ik hoorde hier sowieso niet te zijn. Ik was namelijk een ongelukje. Dat zeiden m’n ouders regelmatig. Ik was de redding van hun huwelijk. Wat betekende dat mijn taak als mens er eigenlijk al op zat voordat ik geboren werd.
Mijn lotsbestemming. Vervuld voor ik een eerste ademteug had genomen.
Ik wil best bekennen dat ik in deze tijd geflirt heb met gedachtes aan er niet meer zijn.
Maar de conclusie was al snel dat ik wilde leven. Lol maken. Ergens bij horen. De liefde bedrijven. Niet meer één na laatste zijn.
Alleen niemand vertelde me hoe ik dit moest doen.
Hangen in het schuurtje met de vrienden van Rio bracht me geen steek dichter bij het gewenste leven. Maar het blowen verbroederde. In de schuur zijn was een fijne manier om de tijd te doden in het weekend.
De jongens waren niet per se hét leven. Ze waren meer een ontsnapping van het leven.
Op een gegeven moment zag ik de vrienden van Rio vaker dan hijzelf. Hij kreeg namelijk een knipperlichtrelatie met Ellen. Ze zat op een andere middelbare school. Ze kenden elkaar van de dansschool. Niemand wist dat hij op dansen zat. We vonden het allemaal hilarisch. Maar nu had hij wel een meisje en wij allemaal niet.
Als hij de hele dag kon neuken en ruzie kon maken, waarom zou die dan met ons elk weekend gaan blowen en zinloze verhalen van drie zinnen uitwisselen?
Ik begreep hem maar al te goed.
Mijn vader regelde een huiswerkbegeleidster voor me. Niet via zo’n instelling. Te duur. Maar hij vond er een via Marktplaats. Ze heette Jasmijn, ze kamde haar haren nooit en legde alles te ingewikkeld uit, waardoor ze boos op mij werd als ik zei: ‘ik snap het nog steeds niet’.
Ze voelde na een paar donderdagmiddagen ‘geen connectie’ en gaf het snel op. Daarna kwam S….
Samantha.
Ik durf haar naam weer te typen. Al gaat het niet van harte.
Ze was een paar jaar ouder en deed een hbo-studie. Iets in de zorg? Ik weet het niet meer zo goed. Ze had ooit op mijn middelbare school gezeten, maar dat was voor mijn tijd.
Ze rook naar kokosnoot shampoo en een vrij typische parfumlucht die je pas goed rook als je diep door je neus ging ademen. Ze had van die slanke vingers met perfect verzorgde nagels en ze had hele smalle polsen en donkere haren op haar armen.
Het deed iets met me… Hoe ze met haar vingers over de pagina’s van mijn schoolboeken gleed. Hoe ze met haar lage stem geduldig keer op keer de lesstof uitlegde. Zoals de wetten van Newton. ‘Alles is beweging in het universum,’ zei ze. ‘Niets staat stil. Alles beweegt. Alles draait. Alsof God elk stofje een schop onder de kont heeft gegeven.’ Daarna keek ze me recht in de ogen aan en zei: ‘heeft iemand jou wel eens een tik op de billen gegeven?’
Waarna mijn gezicht rood aanliep en ze in lachen uitbarstte. Misschien was een rood hoofd krijgen nog wel erger dan een cry baby zijn.
Ik kan me niet herinneren dat ik over haar gefantaseerd heb, maar tijdens de donderdagmiddagen kreeg ik wel en apart warm gevoel van staren naar haar polsen. Ik wilde eraan zitten. De polsen tegen de muur aandrukken. Of achter haar rug binden.
Soms raakte ze me aan in mijn nek, of legde haar hand op mijn onderrug terwijl ze zei: ‘goed bezig Morris.’
Ze woonde in een studio in het centrum. Haar pa was na de scheiding verhuisd naar Groningen en betaalde deze plek. Haar ma was een nieuw gezin begonnen met een andere man. Hoewel ze het daar in huis fijn vond, was het er ook iets te druk. Verder wilde ze er niets over kwijt waarom ze al op haarzelf woonde. Ze at bijna elke dag bij haar moeder en halfbroer en stiefzussen bijvoorbeeld. Maar kerst vierde ze liever niet samen met hen.
Ze praatte met me zoals vrienden met elkaar hoorde te praten. Ook al was ze zoveel jaar ouder en wist ik veel minder zij. Ik wist namelijk niets van de wereld. Zij wel. Zij leek alles te weten.
Toen we eens vroeger klaar waren dan gebruikelijk met mijn huiswerk, aan de keukentafel van mijn huis, zakte ze in op de stoel. Benen wijd. Haar haren losgemaakt. Een luide geeuw. Spelend met haar elastiekje. Toen vroeg ze: ‘ben je nog groen? Zo noemen ze dat toch tegenwoordig?
Ik wilde weer zeggen: Nee. Die ene, in Limburg. Maar mijn hoofd werd al rood voor ik iets gezegd had.
‘Nul ervaring dus? Schattig. Maar… Je voelt wel dingen toch? Voor meiden op school? Verlangens? Vlinders?’
Ik mompelde wat als antwoord.
‘Of voel je niets?’
Ze boog zich voorover, legde een arm op mijn knie en ik staarde naar haar pols. Ik durfde me niet te bewegen. Ik wist niet wat ze van me verwachtte of wat ik nu moest doen.
Tot dat moment keek ik elke donderdagmiddag stiekem naar haar lijf als ze het niet in de gaten had. Lippen. Borsten. Polsen. Veilig en vertrouwd spieken. Zonder verwachtingen of verlangens. Gewoon onschuldig kijken en fantaseren.
Maar nu zat haar hand op mijn knie. Ik had een knoop in mijn maag. Dezelfde knoop die ik voelde toen ik ‘voor de grap’ aan de deurklink van een hok trok waar toetsen en lesmateriaal in lagen opgeslagen op school. En de deur zo maar openging…
Al die toetsen die nog gegeven moesten worden lagen daar. Ik hoefde slechts naar binnen te gaan en de juiste van de plank af te grissen. Zou het mijn doodvonnis betekenen? Of was het de poort naar de hemel? Negens en tienen op mijn rapport. Wat zou mijn vader daarvan vinden? Kon ik met mezelf leven als dief? Als valsspeler? Of moest ik het leven zien als een egoïstische reis zonder rekening te houden met anderen?
Voor ik een beslissing kon nemen kwamen er twee leraren aan. Ik sloot de deur en wandelde meteen met een klasgenoot weg.
Opgelucht dat het lot een keuze had gemaakt voor me.
Moest ik nu het lot weer laten bepalen wat die hand van Samantha ging doen?
Ik verstijfde nog meer toen haar hand verder omhoog kroop. Ik wist niet of ik dit wilde of niet. Of ik iets moest zeggen, wat ik moest voelen. Begon de liefde altijd zo? Ik had me eerder voorgesteld dat ik met iemand zou zoenen op een schoolfeest.
Haar hand gleed langzaam over mijn bovenbeen, naar de binnenkant van mijn been en stopte pas net voor mijn kruis.
‘Vertel me,’ fluisterde ze. ‘Voel je wat?’
Maar ik was niet in staat om mijn lippen te laten bewegen. Ze glimlachte meer in zichzelf, met een ‘hm’ erachteraan en trok haar hand terug, stond op en liep naar de keuken toe om de waterkoker aan te zetten. Daarna namen we met een verse bak thee de week door. Toen ging ze naar huis.
‘s Avonds aan dezelfde tafel met pa en ma kreeg ik geen hap door mijn keel.
In bed deed ik geen oog dicht. Was dit nu hoe liefde voelde? Had ik haar hand moeten vastpakken? Had ik een stijve moeten krijgen? Had ik haar een zoen moeten geven? Maar ik durfde niets. Ik voelde weinig. Behalve dat gekke gevoel in mijn buik en een trillend gevoel in mijn benen. Alsof ik betrapt was. Maar betrapt op wat?
De lesweek die volgde was ik er niet bij met mijn hoofd. Elke keer als ik afdwaalde met mijn gedachten, dacht ik aan Samantha. Aan haar hand op mijn knie. Aan haar slanke polsen. Aan de donkere haren op haar armen.
Maar ik dacht vooral aan aankomende donderdagmiddag. Hoe dichter die dag dichterbij kwam, hoe meer mijn lijf op slot leek te gaan. Slappe benen. Trillende handen, zwetende oksels. Een algeheel gevoel van onrust.
Toen het donderdag was dacht ik even dat ik flauw ging vallen. Mijn keel was droog, ik kon nauwelijks slikken.
Ditmaal was het bij haar thuis in haar studiootje. Dat kwam haar beter uit…
Daar aangekomen deed ze de voordeur open en vroeg of ik een peertje kon vervangen van de ganglamp. Al balancerend op een stoel draaide ik de oude eruit en deed een nieuwe erin.
Dat hielp. De spanning zakte.
Daarna gingen we verder met mijn huiswerk. Het ging eigenlijk zoals het altijd ging. Ik kon me zelfs goed concentreren. Toen we klaar waren zei ze: ‘goed bezig’. Daarna moest ze weg, naar een theatervoorstelling met haar vriendin in de grote stad. ‘Fijn dat we hier konden studeren,’ zei ze nog.
En voor ik het wist zat ik weer op mijn fiets. Opgelucht dat alles weer verder ging zoals het hoorde te zijn.
Misschien had ik het allemaal wel gedroomd die week eerder.
In bed dacht ik er weer aan.
Ik fantaseerde dat ik haar pols vastpakte en haar hand op mijn kruis legde. Ik trok mezelf af bij dit beeld. Maar toen mijn zaad op mijn buik lag, voelde ik me heel raar.
Leeg. Somber. Smerig. Nerveus.
Om de volgende avond weer in bed me erop af te trekken….
Ik ben er volgende week weer. Dankjewel voor luisteren, vreemdeling.
Liefs,
Morris.
