Ik heb het bloggen altijd naast mijn 40-urige job gedaan. Toen ik in 2011 begon met psychokiller zat ik nog op een callcenter te bellen. De 2008 kredietcrisis hakte er in. Er was nauwelijks werk te vinden met mijn diploma. Wat een deprimerende tijd was dat. Voor heel veel starters.
Uiteindelijk ben ik via het callcenter op een communicatieafdeling beland. Van hetzelfde bedrijf. Ik ben zelfs even de woordvoerder geweest. Terugkijkend was het de krantenjongen die een mediatycoon werd verhaal. Maar dat was niet mijn ambitie: de corporateladder beklimmen. In 2014 besloot ik om 32 uur te gaan werken, zodat ik een vrije dag had om het boek ‘Vrouwen die Charlie haten’ af te schrijven. Ook stond ik toen elke dag om 6 uur op om een uur lang te schrijven voor ik de deur uitging voor mijn kantoorjob.
Als ik energie verloor op kantoor, dacht ik: ik heb m’n blog nog. Als ik even een dip had met m’n blog door gebrek aan inspiratie, gebrek aan vooruitgang, dacht ik: ik heb m’n kantoorcarrière nog.
Maar de waarheid is: m’n kantoorcarrière voelde niet als een carrière. Het waren tussendoorjobs voor ik echt fulltime schrijver zou kunnen zijn. Dat gevoel heb ik altijd gehad. Hoe onzeker het ook aanvoelde.
Het heeft tot het voorjaar van 2020 geduurd voor ik stopte met slaaf zijn van een loonstrook en het full focus gaan doen met m’n blog en boeken en merchandise en misschien later workshops. Ik weet nog steeds niet of het me gaat lukken. Of ik er van kan leven. Maar ik probeer het. Het voelt aan als een nu of nooit. Ondertussen probeer ik er vooral lol in te hebben. Dat gaat me de ene dag beter af dan de andere.
Je weet toch: nooit genoeg… Perfectionisme… Zelfhaat.
In het jaar dat ik Vrouwen die Charlie haten uitbracht, nam ik na acht jaar ontslag bij mijn eerste serieuze werkgever. Ik had een nieuwe baan gevonden. Dat was 2016. In de weken tussen de twee jobs in ben ik begonnen aan het boek Ze volgt me niet terug. Ik had me opgesloten in een hotel midden in de bossen en ben daar begonnen met schrijven.
Ook schreef ik toen in deze periode de blogreeks Digital love. Een van de snelste bevallingen qua schrijfwerk. Die heb ik in amper paar weekjes geschreven.
Ik zat in een enorm goede flow. Ik voelde me energiek, geïnspireerd en goed. Daarna vol optimisme me in een nieuwe baan gestort en kwam erachter dat het kantoor anders was, de mensen anders waren, maar het werk toch wel hetzelfde: het had een energie slurpend effect op me. Het lag volledig aan mij. Want anderen vonden wel zingeving in deze job. Ik niet. Ik zag het gewoon niet. Ik zag absurditeit. Machtsspelletjes. Bureaucratie. Matige kwaliteit. Gebrek aan zingeving. Beperkingen om mezelf op een juiste manier te uiten.
VDCH kwam in februari van 2016 uit. Ik wilde er duizend verkopen in een jaar tijd. Ik heb er uiteindelijk 15 maanden voor nodig gehad. Dat kon ik mezelf wel vergeven.
Dat heb ik uiteindelijk ook gevierd. Voor het eerst in mijn leven heb ik iets gevierd wat ik zelf had bereikt. Het voelde aan als een moetje. Maar toch. Ik moest het vieren. Want misschien ging dit me nooit meer lukken. Misschien stopte ik er wel een jaar later mee.
Ik gaf een feestje voor mijn vrienden. Maar het boek was niet de enige reden dat ik wat vierde. Ik heb het aan niemand verteld, maar ik vierde ook dat ik gestopt was met het slikken van een anti-depresivum voor een paniekstoornis. Een lang vermoeiend traject kwam eindelijk aan een einde.
Het mentale leven gaat niet altijd over rozen dit leven.
Ik wil er niet te veel over kwijt. Dat klinkt een beetje als een bummer. Maar ik weet niet zo goed wat ik erover moet vertellen. Ik uit mijn gevoelens vooral in mijn fictie teksten. Een fijne manier van verwerken. Iets van mezelf stoppen in personages. Gevoelens uitvergroten. Gevoelens verkleinen. Geheimen. Bekentenissen. Fantasieën.
Je zult merken in mijn dagelijkse mailtjes dat ik nog meer open ben dan in mijn wekelijkse woensdagmailtjes. Blijkbaar heb ik een beperkt exclusief publiek nodig om me echt te uiten zonder beperkingen. Maar dat komt waarschijnlijk omdat ik te vaak iets persoonlijks deelde in mijn leven (face to face of op schrift) en een andere reactie kreeg dan waar ik behoefte aan had.
Ik wil je wel wat vertellen hoor. We zijn tenslotte toch intiem bezig nu. Jij leest dit via je e-mail vol aandacht. Ik heb dit persoonlijk voor jou getypt, vol aandacht.
Hier komt het.
Drie maanden nadat ik mijn blog Psycho killer op Tumblr had gelanceerd brandde mijn woning af. Volledig. Alle spullen beschadigd. Woning beschadigd. Er was geen redden meer aan.
De twee jaar die volgde was chaotisch. Ik had een gave maar zware baan. Ik had geen eigen woonplek meer. Veel pendelen tussen mijn tijdelijke woonadressen in. Weinig ontspanning. Zelfde levensstijl in stand proberen te houden. Uitgaan. Laat naar bed. Etc.
Dat komt als een boomerang terug. Dat kan ook niet anders. Je betaalt als mens in een kwetsbaar lijf ergens de prijs.
Therapie hielp. Pillen ook.
Maar het blijft tot op de dag van vandaag een worsteling om mentaal fit te blijven.
M’n mentale weerbaarheid heeft niet direct te maken met de brand. Maar het was wel een trigger. Met alle gevolgen van dien.
Ik weet dat mijn volgers ermee worstelen of ermee geworsteld hebben. Ik ga er in mijn dagelijkse mail regelmatig op in hoe hiermee om te gaan. Niet dat ik een therapeut ben, maar ik heb er inmiddels wel wat over te zeggen als lijdend voorwerp.
Het blijft een dunne lijn: goed voelen en slecht voelen. Het is meer een traject van jaren dan maanden om weer een beetje oké te zijn. Tegelijkertijd is de wereld nooit meer hetzelfde na zo’n periode.
Het geloof in mijn eigen lijf en gevoel ben ik volledig kwijtgeraakt inmiddels door een depressie, een paniekstoornis en een dwangmatigheidsstoornis.
Al die stoornissen. Al die labels.
Sporten is een manier om weer grip te krijgen op mijn lijf en dat ook vast te houden. Maar ik heb nog steeds niet het juiste recept gevonden om volledig terug te keren naar mijn gevoel.
Schrijven is een manier dat helpt. Niet direct schrijven over mezelf. Wel via een omweg natuurlijk. De illusie van opgevoerde personages die niet op mij lijken, maar soms ook weer wel.
Het is echt moeilijk uit te leggen hoe fictie schrijven werkt. Nee, het gaat niet over mij en ook weer wel. Het is alsof het onbewuste spreekt via metaforen. Via verhaallijnen. Iets waar ik ook niet te veel bij na moet nadenken, voor ik vreemde trauma’s in mijn eigen schrijfwerk terug ga zien en me laat opsluiten in een psychiatrische inrichting.
Ik had altijd de overtuiging dat mijn schrijfwerk over de kunst gaat, niet over de artiest zelf. ‘Love the art. Not the artist.’ Maar ik las een stukje over het onbewuste van lezers. Van jou dus. Lezers proberen via de verhalen die ze lezen iets over zichzelf te leren. Maar ook de schrijver erachter te begrijpen. Op onbewust niveau.
Laat me je dit uitleggen.
Als je iets leest over liefdesverdriet, is het niet zo dat wat JIJ voelt ook is wat de schrijver heeft gevoeld. We voelen bij hetzelfde stukje tekst niet allemaal exact hetzelfde. Het is een persoonlijke ervaring. Je gaat als ware via de woorden op papier een dialoog aan met jezelf. Er staan woorden op papier over verdriet en pijn waardoor je jezelf beter gaat begrijpen wat je door hebt gemaakt. Je vindt via de literatuur een oplossing voor je eigen problemen.
Dit is een belangrijk onderdeel wat de toegevoegde waarde van kunst is in ons leven en onze samenleving. We hebben de kunst nodig om onszelf te begrijpen.
Maar er zit een diepere laag onder.
De wereld is chaotisch. Onze gedachten zijn chaotisch. Onze gevoelens zijn chaotisch.
Wat een kunstenaar doet is in die chaos orde creëren. De kunstenaar is een schepper. Dit niveau gaat niet over wat die creëert, maar dat die creëert.
En als lezer identificeer je met de schepper. We merken in de psychologie dat je via een ander beter in staat bent om zelf te rouwen, blijdschap te ervaren en liefde te voelen. Dus via dit onbewuste niveau probeer je via de schepper toegang te krijgen tot je eigen gevoelswereld om je trauma’s te verwerken. Je probeert de schepper te begrijpen.
Interessante gedachte niet? Ik ga hier meer over lezen. Een schrijver quote Hanna Segal uit het boek ‘Dream, Phantasy and Art’. Ik ben nog niet begonnen aan dit verhaal.
Maar ik denk wel dat ze een punt heeft. Ook al vind ik het een beangstigende gedachte. Dat jij mij probeert te begrijpen, terwijl we elkaar niet kennen.
Maar dat is ook wat ik doe als ik naar een schilderij kijk die me raakt. Of een boek herlees die me kippenvel had bezorgd. Of een tv-serie opnieuw binge of een film opnieuw bekijk. Ik wil ook de maker begrijpen. Interviews lezen. Analyses. Wat gaat er om in dat hoofd van de maker? Hoe kijkt die naar de wereld? Wat heeft die meegemaakt? Wat laat die via zijn of haar kunst zien aan de wereld?
Over film gesproken. Daar ga ik de volgende keer wat over vertellen. Wat als er een boek van mij wordt verfilmd? Wat ik absoluut niet hoop overigens.
Liefs,
Tomson
PS
Lees mijn vorige delen en andere e-mails terug op www.darkomailarchief.nl/. Login met je petje.af-account.
