Hey jij,
Als ik de verhalen van Charlie zou verfilmen, zou ik het volstoppen met lelijk belichte mannen en vrouwen. Omdat escapisme op een scherm ook best eens een keer niet over schoonheid en seksualiteit hoeft te gaan. Gewoon mensen die je ziet op zaterdagmiddag in de Steenstraat in Utrecht (toen het nog kon). Mensen zoals jij en ik.
Ik heb de afgelopen jaren tientallen e-mails gekregen van volgers die dachten dat ik Charlie was. Helaas voor hen. Ik ben Tomson. Charlie is ongevoelig en een egoïst. Ik ben eerder overgevoelig en ik cijfer mezelf weg in een groep.
Als ik dit vertelde hield soms het gesprek op. Of kwam de veronderstelling dat ik dan graag een Charlie wilde zijn. Dat ik droomde over zijn leven.
Nou. Nee. Ik ben Tomson. In al mijn sociale ongemakkelijkheid ben ik wie ik ben. Ik hoef niemand anders te zijn. Ook geen Charlie.
Als ik de verhalen van Charlie zou verfilmen, zou ik Charlie door een actrice laten spelen. Man – vrouw. Verschillen we echt zoveel van elkaar? Ik bedoel: geestelijk. In ons gedrag? In ons denken? Dan cijferen we even culturele normen, gedachtes en rituelen rondom ons lichaam weg. Die filteren we eruit. Wat overblijft: de rauwe werkelijkheid. Volgens mij zijn we gelijke.
Ik krijg regelmatig vragen over onbereikbare liefdes, over klootzakken en vage trutten. Van mannen en vrouwen. De verhalen verschillen niet zoveel, alleen het geslacht.
Even over de naam Psycho killer. Sinds Matthieu Pieters de covers van mijn boeken maakt is het trouwens psychokiller. Je weet wel – branding. De naam komt van een nummer van de Talking Heads. De frontman David Byrne zingt daar over de gedachtes van een seriemoordenaar. Alleen die gedachtes lijken best wel op die van mij. Net zoals de gedachtes van Charlie overeenkomen met die van mij. Maar ik ben geen psychokiller en geen Charlie. Ik ben Tomson Darko.
You start a conversation you can’t even finish it
You’re talking a lot, but you’re not saying anything
When I have nothing to say, my lips are sealed
Say something once, why say it again?
Psycho Killer
Qu’est-ce que c’est
Als ik de verhalen van Charlie zou verfilmen, zou het over depressie, angsten en eenzaamheid gaan. Dingen die in onszelf afspelen. Gevoelens. Gedachten. Zo toekomstig regisseur! Zie dat maar eens beeldend te maken! Het personage dat boos is en dat laat zien door met een stoel te smijten kennen we inmiddels wel als stijl truc. De uitvergroting ‘zelfmoordneigingen’ door het personage met een pistool te laten spelen, op de rand van een flatgebouw te laten staan (ik kijk naar jou Lethal Weapon) of iets anders destructiefs doen zijn verboden, want te makkelijk. Zo werken duistere gedachtes helemaal niet, al zijn die wensen er soms wel. Maar toch.
De afgelopen jaren hebben duizenden mensen mijn werk gevolgd, gelezen en zijn weer vertrokken. Want dat is wat tijd doet. We raken (tijdelijk) gefascineerd door een artiest, een hobby, een blog, een jongen of een meisje en we gaan weer door. Want het leven is veranderen. Sommigen zijn gebleven. Je weet wie ik bedoel. Enkelen nog uit de Tumblr-tijd. Sommigen uit de tijd dat we nog met z’n allen op Facebook zaten. Een groot deel toen Instagram booming werd. Wie zou het zeggen wat het volgende ding wordt om me op te volgen? Mail is gebleven. Daarom krijg je ook dit mailtje van me. Hier heb ik alle ruimte om te typen naar je. Geen algoritme wat bepaalt wat jij krijgt te zien.
Als ik de verhalen van Charlie zou verfilmen, zou ik zelf geen rol hebben. Zelfs niet als figurant. Geen cameo, zoals dat heet in de filmindustrie. Want ik ben Tomson. Ik doe het met woorden. Soms met mijn stem. Laat dat lichaam maar zitten. Geen ‘goedemorgen allemaal!’ vlog van mijn hand met een rondleiding door mijn woonkamer, met een shot van mijn zelfgemaakte bananenbrood of mijn uitzicht vanuit een hotelkamer in Spanje of een selfie met een of andere semi-beroemdheid. Ik zet mezelf niet in als middel of reclamezuil. Nooit gedaan. Ik weet dat het jou nieuwsgierig maakt. Dat sommigen fantaseren over mijn uiterlijk. Je doet maar. Love the art, not the artist. Of zoiets.
Als ik de verhalen van Charlie zou verfilmen, zou het met veel tekst in beeld zijn. Om je voorstellingsvermogen te prikkelen. Het meest krachtige instrument wat jij en ik bezitten. Netflix, Videoland en Amazon prime maken ons lui. We hoeven ons niets meer voor te stellen, dat heeft de regisseur al bepaald. Het is als een zombie die onze tijd laat verdwijnen door languit op de bank of in bed of in de trein series te bingen met andermans voorstellingsvermogen.
Als ik lees ben ik in gesprek met mezelf. Mijn context die oplicht in mijn hoofd bij de woorden van anderen.
Daarom denken veel van m’n volgers dat ik over hun leven schrijf. Ze denken dat ik het letterlijk bedacht heb wat zij voelen en denken. Maar het is toch echt het eigen voorstellingsvermogen dat spreekt. Eigen herinneringen die oplichten.
Klinkt dit beetje somber? Ik zou eerder zeggen: melancholisch. De rode draad in mijn schrijfwerk. De rode draad in mijn stemmingen. Het is het hoofdargument voor mij om te creëren. De melancholie: verlangen naar iets dat nooit is geweest en waarschijnlijk ook nooit zal komen. Dat probeer ik te vatten in de verhalen die ik schrijf. Melancholie is een lach met een traan. Een mood die twee kanten heeft. Het leven openbaart zich in melancholie. De vergankelijkheid. Het zinloze. Wat tegelijkertijd weer heel veel zin geeft en ook hoopvol is.
Voor ik slapen ga, denk ik na over het vervolg van een verhaal waar ik mee bezig ben. Als ik opsta probeer ik tijdens mijn ontbijt enkele zinnen op te schrijven van een verhaal.
Schrijven is voor mij als ademen. Mijn verbeeldingskracht koppelen aan gevoelens. Ik kan niet anders.
Als ik de verhalen van Charlie zou verfilmen, zou ik jou laten bepalen waar het verhaal heen gaat en hoe het afloopt. Jij hebt ook fantasie. Als jij Charlie leest, herken je misschien jezelf erin. Of je ex. Of je beste vriendin. De plaatsen die Charlie bezoekt doen je denken aan de plaatsen die jezelf hebt bezocht. Of je fantaseert over feesten waar je nog nooit bent geweest, maar Charlie wel.
Volgende week zaterdag het vervolg. Lees via mijn mailarchief de eerder verschenen delen.
Liefs,
Tomson
