Hey vreemdeling,
Ik keek naar mezelf. Op een te klein laptopscherm van de recherche. De herinneringen kwamen niet terug. Het was alsof ik naar een film zat te kijken met iemand anders in de hoofdrol. Alleen deze vreemdeling leek wel heel veel op mij. Alsof ze identiek waren.
Daar lag ik. Als een plank op de grond, in het centrum van ons dorp. Opgenomen via een beveiligingscamera aan een lantaarnpaal. Twee lange gasten met capuchon bogen over mij heen. Leken wat te zeggen en vertrokken. Wandelden rustig weg van mijn lijf. Alsof ze net uit de supermarkt kwamen gelopen met in de ene hand een blikje Red bull en in de andere hand een zakje chips.
De mevrouw van de recherche zei: ‘geef het tijd. Je gaat je vast meer herinneren.’ Alleen dat gebeurde niet. Ook al had ik niets tegen de recherche gezegd, ik had wel een vermoeden wie hier verantwoordelijk voor was.
Samantha.
Dat kon niet anders.
Dit was een reactie uit zelfverdediging. Dit was een reactie op mijn foto van mijn lul in haar brievenbus.
Ze me liet me gewoon in coma slaan. Dat was haar antwoord. Dat was haar manier van zeggen: laat me eens met rust.
Het was een absurde reactie. Ik kon bijna niet geloven dat zij hier verantwoordelijk voor was.
Dus ging ik rondom de schemering onder een lantaarnpaal staan. Turend naar de overkant van de straat naar haar huis. Ik deed het twee of drie keer per maand. Ik wilde laten zien: ik ben niet bang voor je. Stuur die twee mannen nog een keer op me af. Ik geef nog steeds om je. Houd je ook van mij?
De gordijnen werden elke keer als ik daar ging staan dicht geroetsjt. Maar niemand zocht me daarna op.
Misschien was het dan toch toeval? Twee gasten die het leuk leek om mij neer te slaan? Ik was gewoon op de verkeerde plek op het verkeerde moment.
Bam. Een klap tegen mijn hoofd. Een trap in mijn zij.
Ik vond mezelf vooral treurig worden dat ik daar elke keer bij Samantha ging staan om aandacht te krijgen. Dus stopte ik ermee. Het was over tussen ons. Nu moest ik leven met de leegte.
Concentreren op school ging niet meer. Net zoals opstaan nauwelijks meer ging. Mijn ma stuurde me naar de huisarts. Zij liet me op een wachtlijst plaatsen voor een psycholoog.
Rio kwam soms langs en vroeg wanneer we weer naar de stad gingen om te stappen. ‘Ik voel me eerlijk gezegd niet heel feestelijk,’ zei ik tegen hem. Waarna hij me probeerde te overtuigen dat ik juist de deur uit moest gaan. ‘Daar knap je van op.’
Mijn vader was erger. Ik sliep om het weekend bij hem, maar nu ik tijdelijk niet meer naar school ging, was ik niet meer welkom. ‘Fijn dat je bitch van een moeder dit accepteert. Maar ik trap niet meer in dit toneelstukje van je. Junkie.’
Hij had achter de container in de tuin een paar opgerookte jointjes van mij gevonden.
Ik weet het… Wie gooit daar ook zijn jointjes neer?
Noem het overmoed. Oké? Gewoon overmoed.
Sinds de scheiding was mijn pa veranderd. Meer gespannen. Snel boos. Op ma. Op de energieleverancier. Op de premier. Op de NS.
Zijn zus Anja, mijn tante dus, kwam in het weekend langs om te helpen met het huishouden. Ze praatten veel met elkaar. Ze was zelf ook een paar jaar geleden verlaten. Haar ex ging er vandoor met een jongere meid. Ze knipoogde elke keer naar mij als ze binnenkwam of juist wegging.
Volgens mijn ma trok mijn pa vanzelf wel bij. Ik was nu toevallig het slachtoffer van zijn frustratie. Ik denk dat mijn ma gelijk had. Hij zocht gewoon elke keer weer een nieuw doelwit, zodat hij niet boos hoefde te zijn op zichzelf dat zijn leven nu een puinhoop was geworden.
Ik meldde me ziek voor school. Het ging niet meer. Mijn ma vond het wel best, zolang ik niet te lang thuisbleef. ‘Op een gegeven moment moet je de duivel weer in de ogen kijken,’ zei ze. Maar ik had juist het idee dat ik nu thuis de duivel in de ogen keek.
Jet kwam bij me langs om me ‘een hart onder de riem te steken’. De schat. We dronken op mijn kamer thee. We kletsten over van alles en nog wat.
Ik wilde haar zoenen, maar voor ze mijn lippen toe liet zei ze: ‘niet verliefd worden op me hè?’ Ze haalde mijn lul uit mijn broek. Ditmaal geen pijpbeurt maar een pikmassage. Ze deed het anders dan Samantha. Fijner. Liever. Gevoeliger. Ik wilde ook met mijn hand in haar broekje gaan maar dat vond ze nog iets te intiem. Ik kwam alleen weer niet klaar… Ik probeerde het zelf nog, maar vond het te ongemakkelijk met haar naast me. Ze liet me haar linkerborst zien. Ik mocht daar aanzitten. Alleen ik mocht er niet aan likken. Maar het hielp niet. ‘Doe gewoon je ogen dicht,’ zei ze nog. Maar helaas. Ik stopte na een half uur met sjorren en zei dat ze beter naar huis kon gaan.
Daarna liet ze niets meer van zich horen. Net zoals Rio nauwelijks meer wat zei. Daar voelde ik me heel slecht over. Als die reageerde op mijn appjes was het: ‘hey gast! Ben druk. Laat maar weten als je naar de stad wil gaan voor een feestje. Xxxjes’
Ook Ellen, de ex van Rio, liet niets meer van zich horen. Behalve dan: ‘sorry, maar heb een hele lieve jongen ontmoet. Ik praat je snel bij!’
Dus.
Ik vind dit moeilijk om te typen. Want terugdenkend aan deze periode doet het me nog steeds pijn. Alsof ik weer even intune op dat wat het was.
Dat moment dat ik de duivel in de ogen keek.
Ik voelde me gewoon zo verdomd alleen. Ik voelde me zo leeg. Zo nutteloos. Ik had zelfs niet meer de energie om jointjes te draaien.
Ik vond afleiding in online te gamen. De dagen en nachten werden hetzelfde. Het ritme van de seizoenen ging totaal langs me heen. Mijn ma was weinig thuis door een nieuwe vriend.
Dreigbrieven van de gemeente negeerde ik. Net zoals de telefoontjes van mijn mentor.
En net toen ik ‘s nachts weer de slaap niet kon vatten omdat ik te veel Red bull had gedronken, te weinig had bewogen en te laat een zak chips als avondmaal had gegeten, sloop Bertus in mijn hoofd.
Hij had in hetzelfde schuitje gezeten. Hij had ook problemen gehad met de gemeente over de leerplicht.
Hoe was hij hieruit gekomen? Wat was zijn geheim geweest?
De volgende dag belde ik hem op. Geen idee waar ik die energie vandaan haalde. Ik was nooit een beller geweest. Maar iets in me zei me dat ik hem moest bellen. Juist nu. Voordat de duivel me meenam.
Hij nam meteen op en hoewel ik als een zombie mijn verhaal deed zei hij: ‘Morris! Man. Wat ben ik blij dat je me belt.’
Ik voelde me even gezien.
Een uur later zat hij op mijn bureaustoel in mijn slaapkamer. Hij zei dat ik er mager en bleekjes uitzag en vroeg naar mijn slaapritme. ‘Je moet je wekker als vriend gaan zien en de ochtend als het medicijn om hieruit te ontsnappen. Je moet bewegen. Zuurstof is de vijand van de duivel. Van de zwaarte in je hoofd. Je moet ademen. En je kan alleen maar goed ademen door naar buiten te gaan en je longen aan het werk te zetten door te bewegen.’
Hij zei ook dingen als: ‘ik kan je de weg wijzen. Je ouders kunnen je de weg wijzen. De huisarts kan je de weg wijzen. Een psycholoog. Maar je moet zelf over de drempel heen stappen. Je moet zelf in actie komen. Je moet zelf hieruit klimmen.’
En hij zei: ‘Het is niet te laat. Je bent precies op tijd.’ En: ‘vraag om hulp. Je ouders. Aan mij. Vrienden.’
Over de periode daarna wil ik eigenlijk niet te veel kwijt. Behalve dan dat het zwaar was om mijn leefstijl te veranderen. Mijn ouders schrokken van mijn hulpvraag en namen het elkaar kwalijk dat ze me zo verwaarloosd hadden. De gemeente dreigde ondertussen met boetes en rechtszaken, maar dat liep gelukkig allemaal goed af.
Mijn school wilde me niet meer terug. We vonden daarom een nieuwe school, in een ander dorp. Ook ging ik wekelijks fitnessen met Rio.
Jet kwam regelmatig langs om samen te gaan wandelen. Daarna nodigde ze me eens een keer bij haar thuis uit toen haar ma een weekendje weg was.
Ik kroop die avond op haar, duwde mijn lul in haar en bewoog heen en weer met mijn heupen. Want zo deden ze dat op filmpjes op het internet.
Maar ik voelde verbazingwekkend weinig. Het was alsof ik niet met haar was, maar ergens ver weg in mijn hoofd met mezelf. De eerste keer seks had ik me wel anders voorgesteld.
Omdat ik weinig voelde, bleef ik maar bewegen. We deden verschillende standjes. Maar geen één gaf me het gevoel dat ik ging komen. Zij kwam wel. In amper een uur wel vijf keer achterelkaar. Ze was nog nooit zo vaak klaargekomen bij een jongen. Maar dit ging een beetje langs me heen. Ik was vooral gefrustreerd dat er niets wits uit me spoot.
Ik zweette me een ongeluk. Daarna gaf ik het op. Mijn lul was te rood en de huid te geschaafd geworden door het schurende condoom.
Ik voelde me zo moe… Ondanks het feit dat dat de ochtenden mijn medicijn waren geworden. Ondanks het feit dat ik dagelijks de duivel verjoeg met frisse zuurstof. Ik ging vroeg naar bed en ik ging vroeg uit bed. Ik was zo moe, daar hijgend naast Jet.
Ze streelde mijn borstkas en zei lieve dingen in mijn oor. Ik zou niet eens weten of ik iets liefs terug had gezegd.
Bertus appte en belde me regelmatig. En hoewel ik een apart gevoel in mijn buik bij hem kreeg, mocht ik hem niet negeren. Hij was mijn redder geweest. Het minste wat ik terug kon doen was hem aandacht teruggeven.
We zagen elkaar weer op vrijdag- en zaterdagavonden in het schuurtje of in het park. Muziek luisteren via onze telefoons. Shag roken. Heel soms blowde ik mee. Maar ik had mezelf onder controle. Ik moest en zou dit jaar over gaan. Dus moest ik zo weinig mogelijk wiet tot me nemen.
Ook sliep ik weer om het weekend bij mijn pa. Hij had zijn woede ditmaal op de buurman geprojecteerd die om de raarste tijdstippen ging boren en gerust de hele zondag ging bbq’en terwijl de wind onze kant op stond. Ook in de winter.
Mijn pa had het hele huis volgehangen met sensoren. Binnen- en buiten. Via een zelfgemaakte app mat hij de luchtkwaliteit en bouwde een ‘dossier’ op als de buurman weer eens zijn bbq aanstak of het hout in een vuurkorf in de hens zetten. Zodat mijn pa een klacht kon indienen bij de gemeente.
Ik kreeg een brief van de politie. Daarin stond dat ze het onderzoek naar mijn mishandeling op pauze hadden gezet wegens gebrek aan voortuitgang.
Weet je wat het gekke was? Ik zat eens op een zaterdagavond op de Facebookpagina van Samantha te kijken. Daar kwam ik een foto tegen van een gast die zijn arm om haar heen had geslagen. De ogen die terugkeken vanaf het scherm. Ik herkende ze. Eronder stond dat het haar neef was. Wat betekende dat haar neef me in elkaar had gemept.
Maar zeker weten wist ik het niet. Want het was slechts een hele vage herinnering. Daarom viel ik de politie er ook niet mee lastig.
Ik vertelde het wel aan Bertus, die vervolgens ging FBI’en online en tot de conclusie kwam dat hij ook in ons dorp woonde.
‘Als je wil dat we hem pakken, moet je het zeggen. Ik ben er voor je,’ zei hij. Eerst reageerde ik er afwijzend op. Maar hij bleef het elke keer benoemen. Toen zei ik: ‘misschien moeten we hem inderdaad terugpakken…’
Maar ik meende het niet. Wraak was niet iets dat in me opkwam. Het was niet iets wat zoet aanvoelde. Het was niet iets dat ook maar enigszins een gevoel zou laten verdwijnen in mijn lijf.
Bertus zei dat dit juist mijn probleem was. Ik moest beter voor mezelf opkomen. Zodat zoiets me nooit meer zou overkomen. Ik moest een signaal afgeven…
Ik ga nu stoppen met typen, vreemdeling. Want ik merk dat ik het nog steeds moeilijk vind om te praten over wat hierna gebeurde. Ik ben er volgende week weer.
Liefs,
Morris
