Hey jij,
Soms heb ik het idee dat ik mezelf heel goed ken. En soms, als ik in de spiegel kijk, vraag ik me af wie er terugkijkt. Dan vraag ik aan die persoon in de spiegel: ‘Waarom deed je dat in godsnaam?’
Waarom duwde ik al fietsend mijn eigen voet in mijn voorwiel? Wat was het nut van mijn vingers door het stoom van de waterkoker laten bewegen? Waarom zoende ik haar in de volle kroeg, terwijl ik wist dat zij verliefd was op mij, maar ik niet op haar? Waarom duwde ik zijn hand niet weg toen die langzaam naar mijn kontgat kroop? Hoe kon ik gewoon nog een biertje bestellen, terwijl ik al bijna omviel van de duizeligheid? Waarom sprak ik zo gemeen over een vriend die altijd voor me klaar stond?
Het heeft soms ook wel wat hilarisch, hoor. Ik verbaas mezelf nog elke dag. Bijvoorbeeld als ik met volle concentratie de gebruiksaanwijzing van IKEA stap voor stap heb gevolgd en ik naar het eindresultaat kijk en iets heel anders zie dan wat het moest zijn. Of als ik een vol kopje koffie terugvind op mijn toilet en me niet kan herinneren dat ik dat daar neer had gezet.
En soms verbaas ik mezelf in de meest positieve zin. Als ik al driekwartier lang op de loopband ren, zonder ook maar pauze te nemen.
Ik kan je heel goed vertellen wat ik denk of voel of gedaan heb. Maar waarom ik het voel, denk of gedaan heb? Ik heb, om eerlijk te zijn, echt geen flauw idee. Ik kan wel een gokje wagen. Maar dat is slechts een verhaal. Net zoals de manier waarop we anderen beoordelen en analyseren een verhaal is dat we maken met de bewijsstukken die we hebben.
Er is een reden dat we moeilijk het waarom kunnen beantwoorden. We zijn niet in staat om ons eigen brein volledig te begrijpen en te analyseren. We hebben last van blinde vlekken.
Je hebt een intentie. Die wordt gevolgd door een actie.
Dus die oranjeachtige herfsttrui die je aan hebt vandaag. Die koos je omdat je het niet te koud wilde hebben. En omdat het weer herfstachtig is. Maar waarom koos je deze trui en niet die groene? Twee weken geleden koos je wel groen. Wat was de echte argumentatie voor je intentie? Als ik het je vraag, ga je een verhaal ophangen waarom je denkt dat je die keuze hebt gemaakt. Maar je weet het niet. En ik ook niet.
We maken van de wereld een feitelijk, logisch verhaal. Maar het is veel gekleurder dan we beseffen, door ons onderbewustzijn. En we hebben geen flauw idee waarom we zo doen, waarom we dit vinden en het op deze manier zien.
Het leert me in ieder geval dat ik minder veroordelend hoef te zijn over mijn eigen acties. Het is niet dat ik er een goed gevoel aan over heb gehouden, dat ik haar aan het lijntje hield door met haar te zoenen in de kroeg. En daarna al haar appjes negeerde. Dat was meer dan gemeen. Maar ik besef ook dat het niet heel eerlijk is om het mezelf kwalijk te blijven nemen. Want weet ik veel waarom ik zo stom deed?
Een beetje eenzaamheid? Een intentie om macht over iemand te hebben? Om aan al mijn vrienden in de kroeg te laten zien dat ik een vrouw kon versieren? De alcohol die de remming weghaalde? Geilheid?
Ik ga er nooit achter komen. Wel haalde ik er een belangrijk inzicht uit: er is geen reet aan om iemand valse verwachtingen te geven. Dus ik acht de kans klein dat ik dit ooit nog een keer ga doen.
Denk ik…
Waar heb jij spijt van?
Reply.
Liefs,
Tomson
