Hey jij,
Ik voelde me een attractie toen ik haar huis binnenkwam. In de gezamenlijke woonkamer zaten twee vrouwen aan een tafel te studeren. Ze keken naar me met een valse krul rondom hun mondhoeken. Alsof hun fantasie over mij en de realiteit samensmolten tot een spannend geheel.
Ik was nog nooit in een studentenhuis geweest. Ik was überhaupt nog nooit in de Randstad geweest eigenlijk. Behalve een middagje met school naar Amsterdam.
Het huis was oud, netjes, sfeervol, vrouwelijk. We begonnen in de keuken met koken. Dat wil zeggen: ik stond met een biertje tegen de vensterbank geleund en Samantha sneed de groente en braadde wat vegetarische dingen.
Om de beurt kwamen haar vrouwelijke huisgenoten de keuken in om wat te pakken. Maar eigenlijk om mij te checken. Ik zag het aan de blikken die over mijn lijf gingen.
Ik voelde me jong. Ik voelde me dom.
Ze stelden me vragen als ‘wat studeer je?’ en ‘op welke universiteit is dat eigenlijk?’
We aten de pasta op haar kamer. Ik begreep het niet helemaal. Ze woonde eerst in een appartement, alleen. Daarna in een woonhuis samen met een vriendin. Nu dit.
‘Ooooh. Maar dit is tijdelijk. Kortere reisafstand naar de universiteit. Ik wil zo snel mogelijk aan mijn master beginnen. Dit is veel praktischer. Mijn pa wil wel kijken of hij hier iets kan kopen, maar de markt is krap en hij heeft er niet alle tijd voor door zijn werk.’
‘Keer je ooit nog terug naar ons dorp?’ vroeg ik.
‘Zou jij terugkeren als je mij was?’
Ik wist niet zo goed wat ik daarover moest denken. Ik wist zelf niet eens of ik een leven buiten mijn dorp zo goed kon voorstellen. Utrecht voelde groot aan. Levend. Maar ook onoverzichtelijk. Anoniem.
Ik zei: ‘Ik denk dat ik wel van het voorspelbare houd van ons dorp. De mensen achter de kassa. De momenten dat er wel of geen parkeerplekken zijn. De kermis. De mentaliteit van de mensen, die niet per se positief is. Maar ik weet wat ik kan verwachten. De voorspelbaarheid van alles. Het idee dat iemand me nog ziet.’
Zij zei: ‘geef mij maar chaos. Onvoorspelbaarheid. Avontuur.’
‘Nou. Mijn leven is een puinhoop en het bevalt me voor geen meter.’
‘Oh nee?’
Ze legde haar bord weg en daarna dat van mij en ging naast me op haar Klippan-bank zitten en sloeg een arm om me heen.
‘Mijn leven is echt een puinhoop,’ en ik verborg mijn gezicht in mijn handen om ze daarna weer weg te trekken en naar haar te glimlachen.
‘Je bent knapper dan ik me herinner,’ zei ze. Die opmerking negeerde ik maar. ‘Ben je gefrustreerd?’ vroeg ze toen.
‘Heel erg. Maar ik kan het niet uiten. Het is naar binnen gerichte woede denk ik. Snap je?’
‘Misschien moet je het me laten zien hoe dat eruit ziet. Naar binnen gerichte woede.’ Ik keek in haar smekende rood doorlopen ogen. Het was net alsof ik haar kut door haar broek heen rook. M’n lul was inmiddels stijf geworden.
Ik had een verlangen. De reden dat ik hier was. Dat gevoel om te ontsnappen. Om tijd te vergeten. Om zorgen te vergeten. Om me te verdoven met iets geweldigs.
Ik wilde mezelf onderdompelen in een roes. In haar poes.
Sorry. Ik ben geen dichter. Maar ik verlangde echt zo naar haar kut. Dat had ik nog nooit in mijn leven gehad.
‘Sta eens op,’ zei ze. Ik stond op en zij ook. Ze trok mijn overhemd wat naar beneden en streek de kreukels recht. ‘Je bent echt een volwassen man geworden.’
Ik durfde haar niet aan te kijken, maar ik voelde me dichter bij haar dan ooit. Hier had ik nog nooit over durven fantaseren. Maar dit was wat ik wilde: Samantha.
Dit was anders dan toen langgeleden aan haar of mijn keukentafel. Dit voelde veel gelijkwaardiger aan.
Maar de frustratie die al weken in mijn hoofd zat trok hier niet weg. Het leek wel alsof de spanning om hier te zijn het versterkte. Ze liet mijn benen nog steeds trillerig aanvoelen door haar aanwezigheid. De alcohol liet me vaag zijn. Alsof ik zweefde. Alsof ik naar mezelf keek vanaf het plafond. Een cocktail van frustratie, alcohol, geilheid en zenuwen.
‘Je vindt me dus volwassen geworden,’ zei ik. ‘Meer een man?’
‘Ja,’ hijgde ze.
Ik pakte haar bij de keel vast en ik zag dat ze schrok van mijn greep, maar ze kreunde er meteen achteraan. Van genot?
Het ging er niet zachtaardig aan toe. Ze moedigde me alleen maar aan om nog ruwer om te gaan met dat lijf van haar. ‘Laat je frustratie zien, laat je frustratie zien. Uit het! Uit het!’
Dit was niet vrijen. Dit was pompen. Haar in het gezicht slaan met de vlakke hand. Haar van achteren nemen terwijl ze met haar knieën op de Klippan zat. Dit was samen de hoogslaper inklimmen en haar daar op de buik draaien en haar kont iets naar boven buigen en haar weer van achteren nemen terwijl mijn haren en rug langs het plafond schuurden.
Dit was haar lijf omdraaien en mijn lul in haar mond duwen en hijgend zeggen: ‘zuig dan.’
Nadat zij twee keer was gekomen (denk ik, geen idee eigenlijk), stopte ik buiten adem. Voor ik mezelf volledig uitputte. Ik had niet het idee dat ik ging klaarkomen in haar kut.
Samantha nam daar geen genoegen mee. Ze duwde haar duim in mijn mond en trok me vervolgens met haar andere hand klaar in amper een paar minuten. Zoals ze dat ook in haar appartementje deed lang geleden.
Daarna kroop ze tegen me aan terwijl het zaad lag te drogen op mijn buik.
Ik sloeg ook een arm om haar heen, maar het liefst was ik nu even alleen.
Het klaarkomen had de frustratie weggedrukt, maar de leegte kwam ervoor terug. De zwaarte. Een onverklaarbaar gevoel van schaamte. Van hier niet willen zijn.
Ik wilde dit zo graag, maar zo voelde het niet.
Ze had blauwe strepen rondom haar keel zitten. Net zoals haar mascara was uitgelopen op haar wangen toen ik mijn lul diep in haar mond duwde. Haar billen waren rood van mijn geknijp en gemep.
Wat had ik in godsnaam met haar gedaan?
Waar was dit allemaal voor nodig?
Ik had haar lijf misbruikt, maar ik voelde me zelf gebruikt door haar. Ik was aangemoedigd om dit bij haar te doen, maar ik vroeg me af of ik hier nou echt van genoten had. Ik keek niet eens dit soort genre pornofilms.
Ik zou bijna kunnen typen dat ze me gedwongen had. Me weer verleid had om dit te doen.
Maar dat was niet waar.
Ik voerde het uit bij haar. Net zoals ik haar naar mijn kruis liet gaan jaren geleden. Net zoals ik gewoon klaarkwam toen ze het masseerde.
Net zoals ik in de trein was gestapt naar Utrecht toe. Ik was het die haar twee keer had laten komen (denk ik). Ik was het die haar keel dichtkneep en haar kont liet trillen door mijn klappen met mijn handen. Ik was het die haar hoofd in de matras duwde.
Waarom was ik zo? Waarom kreeg ik een schuldgevoel van seks terwijl we het beiden wilden?
Ze moest de verwarring in mijn ogen hebben gezien. Ze stapte uit haar tweepersoons hoogslaper. Deed beneden een zwart jurkje aan en drukte op de aan-knop van de waterkoker.
‘Je bent me er eentje hoor,’ zei ze.
Ik liet mijn kin rusten op de stang van haar hoogslaper, starend naar beneden. Daar stond ze. De vrouw die me in elkaar liet slaan omdat ik verward was geraakt door haar aandacht. Verward door mijn gevoelens voor haar. Verward omdat ik het toeliet omdat ik het wilde zonder dat ik het besefte. Of was het andersom?
Mijn lul werd opnieuw stijf. Ik klom uit bed terwijl mijn lul elke traptrede even aanraakte als een stok die in een snelle beweging langs de spijlen van het schoolhek werden gehaald vroeger: ratakatakata.
Ze bekeek haar nek in een make-up spiegeltje die ze net uit haar tas had gehaald. ‘Ik zou aangifte kunnen doen tegen je.’
Daarna maakte ze een selfie, bekeek die foto en zoomde in op haar nek en liet het me zien. ‘Je durft wel zeg. Mij zo bruut nemen. Jij Tarzan. Ik een kwetsbare Jane.’
Daarna liep ze naar de waterkoker toe.
Ik ging achter haar staan en legde mijn neus in haar haren en rook de vertrouwde geur van kokosnoot. Wat had ik dit gemist. Ik rook mijn jeugd. Ik dacht aan al die slapeloze nachten.
Ik pakte haar polsen vast en trok haar weg van de waterkoker en duwde haar nu tegen de muur aan. Ik trok haar jurkje iets omhoog zodat haar kont zichtbaar werd en m’n lul gleed in haar, zoals een vinger in een bakje yoghurt kon glijden: Soepel.
Met haar haren in mijn gezicht en haar bewegende heupen tegen die van mij aan, kreunde ze woorden die leken op ‘beest, beest, beest.’
Het was daar, op haar kamertje in Utrecht, dat ik voor het eerst in mijn leven in een vrouw klaarkwam. Met een diepe kreun.
Het was alsof mijn benen daarna van pap waren. Ik kon nauwelijks meer lopen en strompelde naar haar bank.
Terwijl Samantha haar jurkje verder omhoogtrok spreidde ze haar benen en keek naar beneden: ‘je zaad stroomt uit me. Kijk dan.’
Ik zag vochtige plekken bij haar bovenbenen.
Het maakte me misselijk.
Mijn DNA stroomde nu gewoon uit haar.
Wat was dit?
Ditmaal voelde ik me nog leger en meer vervreemd dan daarnet in haar hoogslaper.
Ik moest liggen. Ik moest mijn ogen sluiten. Wachten tot mijn ademhaling rustig werd.
Ik ging liggen op de bank en ik kroop ineen als een baby. Mijn knieën bijna tegen mijn kin.
Het overviel me.
Uit het niets.
Het was er opeens.
Ik kon het niet meer tegenhouden.
Ik begon te snikken. Heel hard.
Ik werd eindelijk wat ik al mijn hele leven was, maar altijd zo hard ontkende.
Ik was een cry baby.
Liefs,
Morris
