Ik wil je ziel likken. Als dat kan. Ik hoef niet meer van je te proeven. Echt niet. Alleen je ziel is al voldoende.
Proeven van wat er in je omgaat. Je gedachten, gevoelens en ideeën. Zodat ik je beter kan begrijpen. We samen op een betere manier kunnen communiceren. Zodat we aan halve woorden genoeg hebben. Dat we misschien ooit zelfs zonder woorden kunnen praten. Als twee geheime agenten op hetzelfde schurkenfeestje.
Ik knipper een keer met mijn ogen, jij twee keer. Ik tik een keer op mijn glas. Jij neemt drie slokken. Begrepen. We zien elkaar op het toilet over 3 minuten. Over en uit.
Maar ik denk niet dat er een kortere route naar zoiets bestaat. Het enige wat werkt is heel veel tijd met elkaar doorbrengen zonder in elkaar op te lossen alsof we niet meer bestaan.
Maar jij hebt geen tijd en ik ben ook druk. Jij kan pas over twee weken en ik wellicht dan alleen ’s middags.
Dit appen werkt op zich wel… Tot op zekere hoogte. Want jij laat even niets van je horen als je je verdrietig voelt en ik app je juist meer als ik somber ben.
We leven digitaal langs elkaar heen. Hoe moet dat dan als we naast elkaar op de bank zitten en naar hetzelfde scherm kijken? Zal het dan precies zo gaan? We willen wel, maar het komt er net niet helemaal uit.
#bekentenissenuithetondergrondse
