|
Hey jij, Zijn hand zat tot ver in haar spijkerbroek, op de jongens wc. ‘Sleutels zoeken,’ noemde een klasgenootje dat. Hij keek me aan met een wat sluwe zelfgenoegzame blik. Hij genoot ervan dat ik hem zo zag, tegen de muur aan met haar. Dat kon niet anders. Ik schrok niet. Op andere dagen zou ik me verlegen voelen, dat ik hen zo daar intiem zag staan. Alsof ik dan hun schaamte even overnam, zodat zij zich niet hoefden te generen. Maar vanavond was er een sluier over me heen gekomen. Ik keek hem aan. Daarna scande ik het toilet. Toen weer naar hem. Zijn lange haren strak naar achteren gekamd met een hoop gel. Een oorbel in zijn oor. Het meisje herkende ik niet zo snel van gezicht. Een vergeetbaar meisje. Blond. Witte overhemd. Er waren er zoveel van haar. Ze keek me niet eens aan. Maar echt genieten van die hand in haar broek kon ze ook niet. Wellicht de plek, hem en nu ook nog mijn ogen als getuige. Maikel heette hij. We hadden nog nooit een woord met elkaar uitgewisseld. Ik wist bij wie hij in de klas zat, maar meer ook niet. Hij gaf me een luchtzoen met getuite lippen en een knipoog. Ik deed een stap in de wc. Ik moest zeker weten dat ze de enige waren. Ik keek onder de twee zwevende wc-deuren. Ze waren de enigen. Applaus klonk in de verte en galmde door de gangen heen. Ik stapte weer de wc uit. Waarom zou hij ook op de jongens wc schuilen? Ik liep de twee klapdeuren door en voelde meteen de zwaarte van dit gebied. De leraren-zone. Strikt verboden voor simpele zielen zoals ik. Maar vanavond was de sfeer ontspannen en feestelijk. Oude regels telden niet meer. Koffiekamers waren leeg en kantoortjes zagen er uit als een museum. Niet veel verder was het lerarentoilet. Het zag er precies hetzelfde uit als de leerlingen wc’s. Alleen hier hadden ze waarschijnlijk wel goed wc-papier. Van dat witte zachte. Ik was een soort Tom Cruise in mijn witte overhemd, te wijde pantalon van mijn pleegvader en ook had ik zijn bruine leren schoenen aan die voor geen ene meter lekker liepen. Maar ik was een soort Tom Cruise. Had ik je al verteld dat ik even hiervoor het podium op was geklommen? Onder luid applaus van alle ouders, mochten we om de beurt met vijf tegelijkertijd het podium betreden en naar een van de vijf tafels lopen met daarachter onze mentor. Om daar een handtekening te zetten, de felicitaties in ontvangst te nemen, op te staan en trots met het papiertje te zwaaien naar de menigte, om vervolgens terug te lopen naar onze stoel. Ik had moeten genieten. Ik had ook alle reden om te genieten. Het was een rommelige weg naar dit papiertje toe. Maar ik kon niet mijn eigen gevoelens beleven. Ik beleefde die van anderen. En vreugde was niet wat ik daar op het podium merkte in mezelf. De optelsom was simpel. Als tien mensen blij waren en één somber, dan voelde ik ook die somberheid. Nu zaten hier in de zaal minstens een paar honderd ouders, verzorgers, opa’s, oma’s en medeleerlingen. Een iemand op het podium was iets wat ik niet helemaal thuis kon brengen. De vreugde die ik eerder vanavond had gevoeld, werd in eensklaps ingeruild voor dat onverklaarbare. Ik kon mijn kop er nauwelijks bijhouden tijdens het zetten van mijn handtekening. De mentor zei aardige woorden, denk ik. Maar ik merkte dat mijn ogen naar de rand van het podium wilden gaan. Daar waar de andere mentoren zaten, te wachten tot hun klassen aan de beurt waren. De letters op het papier maakten me overprikkeld. De mentor wees naar de plek onder mijn naam met zijn vinger. Hij tikte drie keer op het blaadje. Net op dat moment begon de zaal te joelen. Maikel. Hij had twee tafeltjes verder net zijn handtekening gezet en was alvast opgestaan en legde zijn hand bij zijn oor, in plaats van te wachten op mij en de andere drie. Hij begon te zwaaien met zijn armen. Van die opzwepende bewegingen. Daardoor ging iedereen in de zaal staan en klappen en fluiten en joelen. Mijn mentor grijnsde. Ik niet. Ik kon mezelf nu pas toestaan om naar de zijkant van het podium te kijken. Nu hoefde ik me niet betrapt te voelen als iemand terugkeek. Snap je? Mijn ogen waren bakens. Ik voelde wat ik zag. De leraren die daar op de stoel zaten waren ook opgestaan. Maar mijn ogen gingen naar Sjors toe. Hij gaf geschiedenis. Nooit aan mij, maar ik wist zijn naam. Hij had witte gympjes aan, een perfect zittend colbertje. Aan zijn kleding lag het niet vanavond. En zijn brede grijns ook niet. Die was heel breed. Zo’n warme charmante lach. Hij klapte harder dan de andere leraren. Maar het was camouflage. Zijn energie was leeg. Het was duister. Het was niet somber. Het was een paar verdiepingen lager dan somber. Zo’n diepte waar geen mens hoorde te komen in zijn leven. Maar het bestond wel. Het was te bereiken… Wat ik je nu ga vertellen, gaat raar overkomen. Zeer raar. Geloof me als ik zeg dat ik het eerder aan mensen heb proberen uit te leggen. Maar het was net alsof ze me niet wilden horen of begonnen met vragen te stellen dat leek op interesse, maar ze namen geen enkel woord voor waar aan. Dus daar was ik al een tijdje mee gestopt. Maar nu je me toch aan het lezen bent… En aangezien ik weinig meer te verliezen heb… Alles wat ik je ga vertellen is echt gebeurd. Ik heb het in ieder geval allemaal zo gevoeld en dat is minstens de helft van de waarheid. Misschien wel tachtig procent van de waarheid, onze beleving. Ik wist altijd al dat ik anders was, maar was me er nooit echt bewust van geweest. Dat was gewoon iets wat bij me hoorde. Ik had wel in de gaten dat niet iedereen zo in het leven stond en zo het leven ervaarde als ik. Maar toch. Is dat niet de truc van ons brein? Denken dat onze lasten en gedragingen uniek en raar zijn? Mijn lasten zijn uniek en raar. Maar blijkbaar niet uniek genoeg. Want deze avond hielden ze me in de gaten. Niet Sjors. Anderen. Ze zagen wat ik al mijn hele leven voelde. Alleen dat wist ik toen nog niet. Ik probeer nu weg te blijven van termen die het kunnen verklaren wat zij bij mij zagen. Die woorden laten mij namelijk meteen in elkaar cringen. Ik weet niet eens zeker of die labels wel per se mijn gevoelswereld omschrijven. Want ik ben laat maar zeggen de meest uitvergrote versie van dat. Niet dat ik dat toen wist. Niet dat ik het nu per se helemaal kan geloven. Dus laten we woorden als ‘speciaal’ en ‘super’ vermijden, oké? Dus ik ga het je gewoon vertellen en wat jij erbij denkt laat ik even bij jou. Oké. Ik liep dus door de leraren-zone en blijkbaar was deze avond broeierig en de lucht gevuld met geilheid. Want op die leraren wc met beter toiletpapier kwamen twee mensen uit een wc-hokje gestapt. De wiskundedocent mevrouw Dumoulin en meneer de tekenleraar Polman. Zij streek haar jurk recht, hij deed zijn overhemd terug in zijn broek. Toen zagen ze mij, in mijn Tom Cruise-pak. Daarna streek ze als reflex met haar wijsvinger een rondje om haar lippen heen en schrok van deze beweging en liet haar hand weer zakken. Ik schrok ook. Maar dan van deze combinatie. Mevrouw logica en meneer creativiteit. Dat klonk toch als twee botsende principes? Waar zouden die het in godsnaam met elkaar over moeten hebben bij een date? Ik moest wat ik zag negeren. Ik was hier niet voor dat. Ik was hier voor Sjors. ‘Hé,’ zei Polman met harde stem. ‘Je hoort hier niet te zijn!’ Leraren wisten op de een of andere manier nooit mijn naam te onthouden. Ondanks dat ik een aantal jaar les heb gehad van Polman. Maar deze avond was ik niet meer bang voor zijn veroordelende woorden. Het papiertje was binnen. Wat wou die nu doen dan? Me schorsen? Een haastig gevoel overviel me. Als hij ook hier niet was, was hij dan al weg? Ik liep daarom weer het toilet uit en penetreerde nog dieper de leraren-zone in. Vergeef me voor het woord penetreren. Maar hé, hèt was een broeierige avond. De zomer was in aantocht. Iedereen rook het. Dat deed ook wat met mij. ‘Hé,’ hoorde ik Polman nog achter mij aan schreeuwen. ‘Waar ga je nou heen?’ Maar ik hoorde geen voetstappen achter me aan komen. Wel de vervormde bastonen van een bandje dat was gaan spelen. Het slotakkoord van deze avond. Zo zouden de prijzen uitgereikt worden voor beste profielwerkstuk en zo. Van die er totaal niet toe doende vereringen. Ik kwam bij de nooduitgang uit en iets in me zei dat hij dan hier moest zijn. Ik ging door de klapdeuren heen en zag dat de zware groene deur met een logge hendel open stond. Op een kier. Een spleetje met zicht op de zwarte hemel buiten. Ik opende de deur voorzichtig verder en zag een schim een snelle beweging maken. Alsof het wat wegstopte… PS Volgende week donderdag het vervolg van De voeler. PPS Ik heb een exclusief spraakbericht opgenomen als introductie van deze reeks. Via je petje.af abonnement vind je je unieke rss-link en kan je het beluisteren in je favoriete podcastapp. Of luister via Petje.af. PPPS Ik heb gelezen dat Spotify bezig is hun platform aan te passen, zodat je binnenkort ook via Spotify mijn exclusieve spraakberichten kan beluisteren. Ik las ook dat wellicht Apple Podcast deze functie van luisteren naar exclusieve spraakberichten, wellicht onmogelijk gaat maken in de toekomst. |
