|
Hey jij, De enige reden dat we zo lijden, is omdat we altijd iets willen. Aldus mijn favoriete zuurpruim Schopenhauer.
In dat verlangen ligt de pijn. Want zelfs als we eindelijk hebben waar we zo lang op hebben gewacht, komen we erachter dat dit niet is wat we echt zochten. We willen meer. We willen toch iets anders.
We willen begrepen worden, bemind worden, gezien worden, mooi gevonden worden, sterk zijn, lief hebben, geliefd zijn.
In dit gat waar we nu staan en waar we naar toe gaan, zit de pijn. Dat is in zekere zin ons leven.
Dit is de tragiek: we krijgen niet wat we willen. Daarbij verliezen we constant alles wat we hebben.
Het leven is een groot verval. Van ons uiterlijk. Van de relaties die we aangaan. Het geld op de bankrekening.
Het vervalt of wordt minder waard.
We kunnen het moment niet vasthouden. Tijd maakt zanderig.
Dead Can Dance zong in het nummer Spirit dit:
De enige manier om verlossing te vinden in het lijden, is niets meer willen. Niets meer verlangen. Er gewoon zijn. Zo kunnen we ook niets meer verliezen. Behalve ons ego.
Maar om nou een volle vier jaar van ons leven te besteden aan mediteren? Zoals de boeddhistische monniken doen in de bergen…?
Toch hebben veel van ons een manier gevonden voor tijdelijke verlossing uit het lijden. We doen het bijna elke dag. Het heeft niets met drugsgebruik of iets te maken. Het is een subliem idee om tijd stil te zetten en het moment te pakken.
De foto’s die we van onszelf maken, in selfiestand.
De foto is alles wat we willen zijn: verlost van lijden. Verlost van tijd. In stilstand hebben we alles, hoeven we niets en verliezen we niets. Hier komen we het meest dicht bij de verlossing van tijd. Het meest dicht bij de verlossing van het willen.
Onszelf vastleggen in de freezemode.
Het zou verklaren waarom we het zoveel doen en waarom we het zo graag delen op onze tijdlijnen.
Want nadat we het vast hebben gelegd, genieten we dat anderen nu naar ons kunnen kijken. Ons zien op het gelukkigste moment, waar we even niets voelden, behalve de glimlach.
That’s me in the corner That’s me in the spot-light
Religie is niets meer dan verlangen naar verlossing van onze zonden en gevoelens. Maar in de foto verliezen we zelfs die hunkering.
Michael Stipe van REM had gelijk: I’m losing my religion.
De ’80’s band Duran Duran zong over meiden die op de foto gingen.
Een foto is de ultieme vorm van verheerlijking.
We betalen graag grof geld om knappe mensen voor de camera te krijgen. Het liefst met een product in de hand. Stiekem willen we allemaal zo knap, pijnloos en gelukkig in het moment staan als de advertentiemodellen. Of kijken naar de avonturen van al die influencers.
We denken: ‘Ik wil zo pijnloos zijn als jij…’
En we weten ook wel dat beroemde mensen lijden. Dat de verlossing in mooi gefotografeerd worden, waar ze veel geld en roem voor terugkrijgen, slechts een illusie is. We lezen allemaal over de puinhopen van hun levens in roddelbladen en op websites. We lezen graag de interviews met deze sterren bij hun wederopstanding.
En diep van binnen weten we ook wel dat die influencers ook onzeker en ongelukkig zijn.
Zo ongelukkig dat sommige mannen de behoefte hebben om ze te verrassen met een onaangekondigde foto van hun eigen geslacht.
‘Dit is nou mijn gereedschap. Stijf. Volledig in het moment. Zonder pijn of verlangen. Slechts bestemd voor jouw ogen. Jouw plezier. Misschien besef je nu dat je nog niet alles hebt in je leven. Dat je misschien dit stukje vlees ook zou willen. Je hoeft niets terug te zeggen. Kijken is voldoende. Het opsturen maakt me bovendien enorm opgewonden. Meer opgewonden dan al die pornovideo’s die me niets meer doen. Het idee dat jouw ogen naar mijn geslacht hebben gekeken. Zo kom ik het meest dicht bij seks, met jou. Ook al gaat het nooit gebeuren.’
In stilstand zit het ware
Ik maak ook snapshots van mezelf. Alleen niet met de camera. Maar van de binnenkant van mijn hoofd. Ik noem het kunst. Mijn ingewikkelde manier om het lijden los te laten en op te gaan in dat wat ik wil vertellen. Met woorden.
Een afdruk maken van wat het is. Tijd vangen. Het lijden laten stoppen. Even niets meer willen dan bloeden. Voor heel even. Tot jij weer deze mail afsluit en iets anders gaat doen.
Liefs,
Tomson |
