#011 Ik mis dat wat we waren
Ik weet dat het ongezond is om nog steeds bezig te zijn met jou. Er zit een houdbaarheidsdatum aan dat… Als het aan mijn vrienden lag: drie weken. Als het aan de wetenschap lag, een jaar.
Dus wat maakt mij dat? Een psycho? We zijn al jaren verder en nog steeds mis ik je. Ook al heb je me nooit behandeld zoals je een geliefde hoort te behandelen.
Je was meer met jezelf bezig dan met ons. Je kleineerde me zoals je pa je ma kleineerde. Ik snap dat allemaal. Maar dan doet het nog wel steeds pijn.
Ik denk niet dat ik je terug wil. Alsof dat een optie is.
Maar toch mis ik dat wat we waren.
De laatste keer dat ik durfde te zeggen: ik voel me fijn. Ook al was het vaak niet fijn. Maar het was fijner dan wat het nu is.
Ik weet dat jij soms aan me denkt. Vooral als je weer eens dronken ’s nachts voor mijn deur staat en begint te zingen dat ik nog steeds in je hart zit. Dat we vroeger jong en gelukkig waren. Maar we weten beiden dat als ik de deur weer opendoe, we verder gaan waar we gebleven waren.
Naar de afgrond toe.
#012 Vertel me al je trauma’s. Vertel me al je geheimen. Vertel me al je gebreken. Het windt me op.
Het enige wat me echt opwindt is een diep gesprek… Zo’n een waar de ene iets zegt tegen de ander wat hij nog nooit eerder heeft gedeeld met iemand.
Zo’n diep verborgen bekentenis waar je normaal niet eens over na durft te denken, omdat je dan de schaamte voelt.
Bij zo’n bekentenis voel ik me voor even echt verbonden met iemand. Zo’n gevoel van: ik begrijp jou. Jij begrijpt mij.
Dan begint er iets te tintelen in mijn lijf. Mijn buik. Nog wat daaronder…
Ik voel me dan zo verbonden dat ik gedachtes krijg om nog meer één te worden met degene die voor me zit. Fysiek.
Of het nou een man is of een vrouw. Jonger dan ik of het dubbele van mijn leeftijd.
Ik hoef geen fysieke aantrekkingskracht. Het enige wat ik wil is een ware connectie met andermans ziel. Iemands ware kleuren zien.
Zodat ik het kan omhelzen. Net zolang tot het gevoel langzaam weer uitdooft.
Want dat doen gevoelens… Dat doet dat idee van verbondenheid. Niets duurt voor eeuwig. Het dooft waar je bij staat.
Dus ik wil geen moment van die intensiteit missen. Niets. Ik ga er volledig in op.
Ik ken iemand die van leren pakjes houdt (met zo’n zweep erbij).
Ik ken iemand die ‘m graag in de achteruitgang laat parkeren.
Ik ben een beetje saai op dat gebied.
Mijn enige fetisj dat ik kan bedenken is dat ik enorm opgewonden raak van andermans drama.
Geef het me. Alsjeblieft. Geef me meer drama. Geef me de connectie.
Het laat me kwijlen. Het laat het broeien daar beneden.
Dus alsjeblieft.
Vertel me al je trauma’s. Vertel me al je geheimen. Vertel me al je gebreken.
Het windt me op, op een heel gekke manier.
#013 Het verleden kan je beter begraven in de woestijn op een plek waar niemand komt
Ik heb een gave. Dat is alles wat me is overkomen vergeten of mooier maken dan het was.
Daarom zien mensen bijna altijd een glimlach op mijn gezicht.
Als ze vragen, over vroeger, vertel ik het als een monotone sportverslaggever zonder pieken of dalen in mijn stem.
Als mensen dan zeggen: wat heftig, dan haal ik mijn schouders op.
Ik kan er makkelijk over praten, zeg ik dan. Ik ben namelijk alles vergeten hoe dat toen voelde.
Ik benoem slechts de feiten. Kleur het in grijstinten, zodat het net lijkt alsof het allemaal wel meeviel.
Zo houd ik het dragelijk. Zo houd ik mijn leven optimistisch. Zo kan ik blijven glimlachen naar jou en mezelf.
Het verleden is iets wat je beter kan begraven in een woestijn. Zo’n plek waar niemand komt.
Maar ja. Er is hier geen woestijn in de buurt. Sowieso heb ik geen schep. Laat staan de spierballen voor dat werk.
Dus doe ik het zo. Want dat is het enige wat telt: hoe houd ik mijn verleden dragelijk in mijn hoofd?
