#014 Je verdient mijn aandacht niet eens

Je was er wel maar je zag me niet. Hoe erg ik mijn best ook deed: lief zijn, opstandig doen of je zogenaamd niet zien. Het leek je niets te doen. Tot je zei: ‘en nu is het genoeg!’. Je spande je arm naar achteren, zoals een tennisser dat doet met zijn racket. Alleen de slag kwam niet.

Sloeg je me maar. Dan wist ik in ieder geval zeker dat je me zag. Want dan moet je wel naar me kijken. Me aanraken.

Als ik op je schoot kroop, trok je een gezicht dat een poezenhater trok als een poes zich opdrong. Alsof mijn huid 100 graden warm was.

Pas later begreep ik het. Je was geen kinderhater. Je was al klaar met de relatie voor ik bestond.

Geen idee of ik een ongelukje was of een list van mijn ma om je te laten blijven.

Mijn ma zei het eerste. Jij zei het laatste.

Je bleef voor even, omdat je ons niet achter kon laten. Maar je hoofd was sindsdien ergens anders. Tot niemand meer dit toneelstuk kon volhouden.

De avond die ik liever had overgeslagen… Woorden die niet voor mij bestemd waren. Maar ja. Dan had je niet zo hard moeten schreeuwen in de tuin.

‘Ik heb haar nooit gewild!’

En toen vertrok je met piepende banden. Ma ging dingen over je zeggen die ik niet wilde geloven. Maar je liet ook weinig meer van je horen om dat beeld te ontkrachten. Dus ja, misschien had ze dan toch gelijk. Zelfs op alle verjaardagen die kwamen stuurde je niet eens een Hallmarkkaart…

Tot ik 18 jaar was. Toen wilde je wel weer praten en een band opbouwen.

Ik zei ja. Maar het enige wat uit je kwam in dat restaurant was hoe gemeen mijn ma kon zijn. Jij was misschien niet heilig, maar zij had pas echt onze levens verpest.

Je zei ‘onze’ alsof we in hetzelfde schuitje zaten.

Maar jij was er niet voor mij. Zij wel.

Ik liet je maar praten. Ik knikte af en toe en als je vroeg of ik dat ook vond zei ik: ‘ik denk het niet.’

Dat was voor jou een teken om nog harder en sneller te gaan praten. Maar ik was daar niet om over vroeger te kletsen. Ik was daar om te zien of je nog van me houdt en aan me denkt. Of je me nu wel ziet staan.

Mijn e-mailwachtwoord is DaddyIssues123. Ik weet het. Ik heb het drama van jullie beiden geërfd. Maar ik denk niet dat ik je de komende jaren nog ga zien. Net zoals ik niet weet wat ik met mijn ma aan moet.

Nu wacht ik. Geduldig. Op mijn papiertje. Op een baan. Op een eigen kamer. Op onafhankelijkheid. Om eindelijk opnieuw te beginnen met de rest van mijn leven.

Wat er nog van over is. Met de hoop dat mijn hoofd niet blijft hangen in dat wat was.

​

#015 Mezelf verdoven is niet het antwoord. Maar het helpt waarschijnlijk wel.

​

Ik denk niet dat mezelf nu verdoven het juiste antwoord is op waar ik in mijn leven sta. Maar het helpt waarschijnlijk wel. Maar ja, daar moet je zoiets als geld voor hebben. Wat ik dus niet heb. En zoiets als een plek dat ik ’thuis’ kan noemen. Waar ik ongestoord kan gebruiken. Wat ik dus ook niet heb, een huis.

Ik kan teruggaan naar hem. Naar zijn kamer. Naar zijn alcohol en drugs. In ruil voor wat betekenisloze middagen in zijn bed. Maar ik denk niet dat dit het juiste antwoord is op waar ik nu in mijn leven sta. Maar het helpt waarschijnlijk wel.

Ik zou mijn moeder kunnen bellen en net doen alsof ik de dochter ben die ik hoor te zijn. ‘Hé! Hoe gaat het?’ Maar dan doe ik net alsof ik niet haar lievelingsvaas kapot heb gegooid omdat ze me weer niet begreep.

M’n pa is een lul. En in de Heer. En heeft geen geld. Ik denk niet dat mijn pa het juiste antwoord is op waar ik nu in mijn leven sta. Maar het helpt waarschijnlijk wel.

Ik zou ook naar de brug kunnen lopen, naar het water staren en dan erin springen en hopen dat het water als beton voelt. Hopen dat het water mijn longen verzuipt. Maar ik denk niet dat springen het antwoord is. Ik denk ook niet dat het echt helpt. Dus ik zit het maar uit.

Al kan ik me niet voorstellen dat de zin in verdoven minder gaat worden. Maar ja, ik heb ook niet echt een keus. Want de vrienden die ik heb zijn druk met leven. Ik ben vooral druk met niet sterven.

Dat is een verschil….

​

#016 Oh, ik heb slechts een obsessie voor je

​

Je hoeft niet veel bij me te doen om een obsessie op te wekken in mijn hoofd. Een knipoog is voldoende en ik verzin dingen over jou die je eigenlijk niet wilt weten.

Ik kan gerust twee uur lang naar al je IG-foto’s kijken. Als jij reageert op mijn berichtjes, reageer ik op die van jou.

Een foto van jou, naakt, is niet per se het ultieme doel, maar het windt me wel op, dat het kan gebeuren, om je beter te begrijpen. Om iets te zien wat anderen niet snel zien.

Afspreken hoeft niet per se direct van mij, maar het zou uiteindelijk wel fijn zijn om toch van die obsessie af te komen. Want het is niet dat ik per se een obsessie heb voor jou, maar eerder van het beeld dat ik van je heb.

Ik maak je groter in mijn hoofd dan dat je ooit in het echt zou kunnen zijn. Dus als de realiteit zich aandient, ligt het niet aan jou, maar volledig aan mij.

Dan dooft mijn obsessie. Als een nachtkaars… Dan begint weer de honger naar een nieuwe onbekende uitvergroting.

Ik ben niet wat anderen zeggen dat ik ben. Ik doe het niet voor de seks. Ik doe het niet voor de aandacht. Ik doe het voor de thrill van het onbekende.

Ik heb de ander nodig, als spel in mijn hoofd. Elke keer weer een andere chemie. Een andere uitkomst.

Het is een never ending story. Ik wil niet eens dat het te echt wordt. Ik haat echt. De realiteit is teleurstellend. Mijn fantasie niet…

​#bekentenissenuithetondergrondse​

​