|
Hey jij, Soms vraag ik aan mezelf wat ik vandaag heb geleerd. Niet hardop. Ook niet als ik in de spiegel kijk. Maar gewoon, zittend voor een scherm, kijkend naar een notitie genaamd ‘dagelijkse reflectie’ die ik welgeteld al drie keer heb ingevuld dit kwartaal. Terwijl ik met mezelf had afgesproken dit ELKE DAG te doen. Vandaag ga ik ‘m ook niet invullen. Ik weet niet eens meer zo goed waarom ik dat zo graag elke dag wilde doen. Misschien hoopte ik het geheim van mijn leven te ontdekken door elke dag mijn reflecties te noteren? Maar als ik ‘m vandaag had ingevuld, dan ging het over wat ik vandaag te weten ben gekomen. Er waren niet zeven hoofdzonden. Maar acht. Acht! Als je de grimmige film Seven hebt gezien, weet je vast wel welke zeven ik bedoel. Superbia, avaritia, luxuria, invidia, gula, ira en acedia. De achtste was tristitia. Als je het idee hebt dat ik Latijns praat, dat klopt, dit is Latijns. Twee van de acht zonden waren melancholisch. Acedia en tristitia. Acedia staat voor onverschilligheid. Al werd dit woord ook gekoppeld aan vraatzucht. Want wie zich leeg voelt van binnen, moet zich volproppen met eten. Heel grappig. Maar een paar eeuwen geleden zagen mensen een duidelijk verband tussen melancholie en eten. Maar misschien moet ik daar eens een dagelijkse mail over maken. Tristitia staat voor moedeloosheid en verdriet. Acedia en tristitia hebben veel overeenkomstige kenmerken. Maar acedia stond ook voor zelfwalging, rusteloosheid, vertwijfeling en onbeheerste uitbarstingen. Wellicht dat daarom het wat vage tristitia verdween. Om een hoofdzonde op te heffen had je ook zeven deugden. Als je je afvraagt hoe je acedia liet verdwijnen in de middeleeuwen: geduld, kracht en bezieling. Dus ik wens je aankomende week veel geduld, kracht en bezieling toe. Tot morgen. Liefs, Tomson |
