|
Hey jij, Ik heb het onderstaande stuk in februari geschreven. De actualiteit heeft ‘m ingehaald. Toch deel ik het. Om te voelen hoe snel het perspectief kan veranderen en we vergeten hoe het verleden voelde. // Met mijn telefoon in mijn hand de tv aanzetten om de stilte in mijn woonkamer te doorbreken. Appen met half-vreemden die mijn achternaam niet eens weten. Ik denk niet dat ik ze begrijp. Ik denk niet dat ze mij begrijpen. In de supermarkt kijkt niemand me aan. Op straat begroet niemand me. Thuis wacht ook al niemand op me. Ik weet ook wel dat ik op werk vervangbaar ben. Ik weet ook wel dat er veel mensen voor mij waren die dezelfde functietitel hadden. Die op dezelfde plek zaten als waar ik nu zit. Toch doe ik maar gewoon mijn best. Misschien ziet iemand me dan echt. Misschien wordt iemand dan echt blij van me. Ik wacht op iets, maar ik weet niet zo goed op wat. Ik wacht op iemand, maar ik weet niet op wie. Ik wacht totdat het gaat beginnen, mijn leven. Maar waarschijnlijk is het wachten zelf het leven. Wat betekent dat ik al een klein beetje ben gestorven, van binnen. Ik vind dat niet erg. Wakker worden doe ik toch. Of ik nou wil of niet. Die ogen van me gaan op een gegeven moment open. Nu ik er toch ben, kan ik net zo goed een boterham smeren. Naar mijn telefoon staren. Mijn oksels wassen. Mijn lekkere billen schrobben. Ook al kan niemand ernaar kijken. Kan niemand ervan genieten. Ik weet niet zo goed of ik overprikkeld of onderprikkeld ben. Ik weet niet zo goed of ik nou om hulp moet vragen of het zelf moet gaan oplossen. Ik denk dat laatste. Ik kan goed dingen zelf oplossen. Niemand die overtrokken reageert. Niemand die me negeert. Ik heb mezelf. De grootste criticaster die op deze planeet rondloopt. Ik martel mezelf graag met mijn gedachten. Is het erg dat ik van zelfmedelijden houd? Is het erg dat ik soms niet meer uit bed wil komen? Is het erg dat ik soms niet meer mijn bed in wil stappen? Is het erg dat ik mijn brein verdoof met alcohol en wiet? Is het erg dat ik appjes van mijn ouders negeer? Is het erg dat ik mijn so called vrienden heb geblokkeerd? Voor ik het weet, is het lente. Voor ik het weet, kan ik weer in de zee zwemmen. Voor ik het weet, mag ik weer mensen omhelzen. Mag ik weer met iemand wat drinken op een terras. Mag ik weer dansen. Lachen. Leuke dingen voelen. Maar wanneer? Ik wil het nu. Of zoals Morrissey met The Smiths zong: How soon is now? Maar wanneer is het nu? Liefs, Tomson  |