|
Hey jij, Ik had bijna de hele week geen internet. Op zich geen ramp. Behalve dat ik me elke keer bewust werd van mijn eigen neurotische handelingen, waar ik internet voor nodig had. Omdat ik geen internet had, ging ik (digitaal) een boek lezen. Maar bij het lezen van de woorden, wilde ik betekenissen van woorden weten en de genoemde voorbeelden googelen. Dat ging dus allebei niet. Ik betrapte me er ook op dat ik als automatisme mijn mailapp op mijn telefoon opende. Die vervolgens geen mail ophaalde. Wat me nog meer verbaasde was hoe mijn computer reageerde op internetloos zijn. Ik zette dat ding aan om wat handgeschreven teksten over te tikken. Maar de computer raakte volkomen van slag, omdat die geen connectie kon maken met het web. Elke drie minuten kwamen er pop-ups op van diverse type programma’s die meldden dat er problemen waren. ‘Rustig maar, het is het internet dat ontbreekt. Je gaat niet dood’, zei ik nog. Maar helaas. De computer liep daardoor elke dertig seconden vast. Te tragisch. Wat weer invloed had op mijn humeur. Ik houd van controle. Ik heb bijvoorbeeld mijn favoriete playlists op Spotify gedownload. Zodat ik, als er iets gebeurt met het internet, nog wel muziek heb! Nou, een keer raden welke app het connectieloos zijn niet aan kon? Spotify. Ondanks het feit dat het programma een ‘offline’ modus heeft. M’n iPad, waar ik een non-fictieboek op aan het lezen was, kon het ook niet aan. En ikzelf ook niet. Aangezien ik mijn minipauzes vul met YouTube-video’s kijken, moest ik nu uit het raam staren naar de grijze lucht. Ik ontdekte dat ik zo bij de overburen naar binnen kon kijken op een computerscherm. Spannend. Hij was druk met zijn mail. Blijkbaar hadden zij wel internet. Ik kwam erachter dat de ramen nodig gewassen moesten worden en ik zag een windmolen aan de horizon. Ook dacht ik na of merken zoals Apple, Google en Nike de nieuwe goden van deze tijd zijn. De arrogante verwaande goden uit de Griekse mythologieën. Ze doen waar ze zelf zin in hebben, maar willen wel aanbeden worden door de mensen. Door types zoals ik, die of geld naar ze brengen, of aandacht aan ze geven. En ze geven de valse belofte dat door in hen te geloven ons leven verrijkt wordt. Tot het internet het niet meer doet. Hahahahahahahahahahahaha. Dit is een lach om mijn eigen treurigheid. De Apples en Googles van deze wereld hebben niet het beste met ons voor. Ze hebben vooral het beste met zichzelf voor. Nog meer getallen op de bankrekening. Als ultiem bewijs dat ze ertoe doen. Je doet ertoe. Succes daarmee, Apple. Het is zo maf. Ik heb het wel eens vaker geschreven. Al die bedrijven in ons leven. Ze hebben logo’s. Betonnen gebouwen. Een cultuur. We kunnen ervoor werken. En tegelijkertijd bestaan ze slechts op papier. Je kan niet de hand schudden van Akzo Nobel. Net zoals goden. Ze bestaan. Als je erin gelooft. Net zoals Nederland. Dat bestaat, als je erin gelooft. Net zoals Tomson Darko. Nee. Niet zoals ik. Ik besta. Je kan in theorie mijn hand aanraken, als je naast me zou zitten. Ik vraag me regelmatig af wat mensen vroeger deden toen internet nog niet bestond. Tv kijken? Seksen? Een boek lezen? Naar de radio luisteren? Yahtzeeën? Vast. Ik zou bijna nostalgisch worden naar een tijd die ik zelf niet heb meegemaakt. Maar ik verafschuw nostalgie. Dat klinkt heftig, maar ik wil er geen energie aan verliezen. ‘Nostalgie is de mooiste pijn die er is.’ Nou. Mooi niet. Melancholie. Dat is het mooiste wat er is. In nostalgie maak je het verleden mooier dan die is. In melancholie voel je de pijn van de vergankelijkheid. Van het leven. Van iets wat nooit meer terug gaat komen. Dat is een veel realistischer soort pijn. Hoopvol. Troostvol. Zonder dood geen leven. Het is verbonden met elkaar. Melancholie is het bindmiddel tussen die twee. Niet optimisme, maar melancholie. Dat is de juiste levenshouding. Er lopen veel nostalgische personen rond op aarde. En dat is helemaal prima. Het is denk ik ook meer een persoonlijkheidstrekje van mij, de melancholie. Levensgenieters kunnen enorm nostalgisch zijn bijvoorbeeld. Leuke mensen, levensgenieters. Er valt altijd wat te genieten met ze. Zure mensen zijn trouwens ook enorm nostalgisch. ‘Vroeger was alles…’ Wat natuurlijk echt de grootste onzin ooit is. Want in de tijd waar ze het over hebben, waren ze zelf jong. En als je nadenkt over je jongere zelf, voelde de wereld heel anders aan. Toen had je nog heel veel mogelijkheden. Toen was alles nog nieuw. Toen ervaarde je alles intenser. Dus het is raar dat iemand zijn eigen jongere zelf-tijd verheerlijkt tot de beste tijd ooit. ‘Toen maakten ze nog echt goede muziek.’ Oh ja, Frits? Luister je nu dan elke week naar de nieuwste singles van de indiebandjes, elektronica-dj’s of jazzpianisten? En dat leg je dan langs de lat van kwaliteit en dat vergelijk je met de tijd waarin jij jong was en elke nieuwe single die uitkwam opnam als een spons? Je bent gewoon blijven hangen in het verleden, Fritsje. Dat zegt niets over vroeger. Dat zegt wat over hoe oud je nu bent en dat je waarschijnlijk eerder doodgaat dan wij. Succes daarmee, kk pessimist. Of klink ik nu zelf zuur richting oom Frits? Wel een beetje hè. Ik neem de letters kk terug. Ik las eens een artikel in The Economist. Dat is een heel pretentieus tijdschrift. Dat artikel ging over Nederlandse scheldwoorden. In de Engelse taal schelden ze graag met verwijzingen naar seks. In Nederland met ziektes. En niemand weet waarom we elkaar zo graag uitmaken voor tyfushond, ‘pleur op’ zeggen of ‘kankerlijer’ roepen. Weet je dat ook weer. Ik had graag de link van dit artikel gedeeld met je, maar het internet ligt er nog steeds uit. Het artikel sloot wel af met de suggestie of ‘coronalijer’ een nieuw scheldwoord gaat worden in Nederland. Dus. Ik wens je de corona toe, Frits. Hm. Klinkt best heftig. Wat me tot de conclusie brengt dat internetloos zijn me een heftig persoon maakt. Weet ik dat ook weer. Liefs, Tomson PS Geintje. Hier is de link naar het artikel |
Het ergste wat me kan overkomen: geen verbinding met het internet
