|
Hey jij, Mensen stellen me wel eens de vraag: ‘Ben je gelukkig?’ Als een manier om te provoceren. Om uit te dagen tot een echt gesprek. Om hun eigen ongelukkige gevoelens te maskeren. Maar hoewel ik de vraag sympathiek vind en die me doet glimlachen, krijg ik wel kortsluiting. Het is alsof mijn brein dit niet aankan. Niet omdat het een confrontatie is met: ‘Ben ik wel daadwerkelijk gelukkig?’ Totaal niet. Het zit ‘m erin dat deze vraag doet alsof we ‘geluk’ kunnen vasthouden. Alsof je voor altijd op dat podium blijft staan, op plek nummer 1 met een medaille om je nek. Alsof het een permanente stemming is. Alsof ‘gelukkig zijn’ een gevoel is. Het is niet deze vraag die interessant is: ‘Ben je gelukkig?’ maar: ‘Wanneer voelde je je voor het laatst gelukkig?’ Je gelukkig voelen is slechts een momentopname. Niets meer. Niets minder. Dus nee, sorry, het spijt me. Ik kan de vraag ‘Ben je gelukkig?’ niet beantwoorden. Liefs, Tomson  |