|
Hey jij, Het was een deel van haar identiteit geworden. De ogen die in de publieke ruimte automatisch naar haar toe trokken. Met haar 1,82 meter viel ze op. Met haar borsten verstopt in strakke truitjes en laag uitgesneden t-shirts liet ze mannen langer staren dan nodig was. Haar bijna parelachtige ogen waren hypnotiserend. Maar het was vooral de zelfverzekerde energie die ze bezat. Big dick energy maar dan in vrouwelijke vorm. Dat wekte afgunst bij voornamelijk vrouwen. De mannen werden er juist zelfverzekerd van om even dit wilde paardje te temmen en daarover op te scheppen. Ze was het wel gewend: de blikken die ze in de trein kreeg, of in de rij bij de AH, in de sportschool of in de zomer aan de rand van een plas water. Het gaf haar nog meer energie. Alsof het haar bestaansrecht voedde. Behalve dan de gesprekken die de mannen aanknoopten. Ze had haar sletperiode al een tijdje geleden achter haar gelaten. Het was best oké, die sletperiode. Kijken wat het opleverde, al die aandacht. Maar ze stelden stuk voor stuk allemaal teleur. De zelfverzekerde gespierde mannen waren te ongevoelig of te onzeker voor wat kwetsbaarheid. De knappe modelachtige jochies met vwo-diploma’s wilden vooral zelf ontvangen in plaats van wat liefde geven. En de slimmeriken waren te saai en te onhandig in bed. Weinig mannen konden haar echt seksueel bevredigen. Weinig mannen konden haar geest echt voldoende prikkelen. Ze was lief voor ieder mens die met haar wilde praten. Zelfs de opdringerige mannen. Of het op straat, in de club of op de markt was. Ze was een celebrity zonder bekendheid. Ze nam haar rol serieus. Iedereen die haar aansprak kreeg een lief antwoord. Ook al wist ze wel beter. Ze wilden allemaal iets van haar. Ze hield van uitgaan. De mix van dansen, alcohol, even met de meiden en de wanhopige pogingen van de gasten. Het was de beste manier van ontspanning waar ze zich gezien, vrij en gelukkig voelde. Ze was niet in de club om iemand te vinden. Ook al eindigde ze soms de avond met een zoen. Ze was er vooral voor zichzelf. Ze wist dat ze arrogant kon overkomen. Misschien was ze dat ook wel. Ze kreeg graag wat ze wilde en zo niet dan toch. Of het met haar ma was of haar beste vriendinnen, uiteindelijk was haar wil wet en iedereen ging daarmee akkoord of konden uit haar leven verdwijnen. Maar niemand wilde de relatie die ze met haar hadden opgebouwd op het spel zetten. Niemand wilde die met moeite verkregen aandacht van haar verliezen. Mensen hielden van mooie mensen. Ze voelden zichzelf meer gezien, als ze gezien werden. Ze had zo haar vijanden verzameld. Vechtpartijen in de toiletten of fietsenhok van school met andere jaloerse wijven was eerder regel dan uitzondering. Maar ze kon kickboksen. Ze kon terugslaan. Al leverde dat gedoe op met school en zelfs eens een keer met de politie. Dus toen ze drie maanden van de aardbodem verdween, wisten de roddelaars wel wat er met haar was gebeurd. Geen spoor op social media, geen appje kwam meer aan op haar telefoon en niemand zag haar meer op straat lopen. De vijanden vererfden de rekening. Ze zat waarschijnlijk in de gevangenis, was op wereldreis met een of andere rijke vent van dertig jaar ouder of was misschien wel dood. Maar ze zat niet in de gevangenis. Ze was niet verliefd geworden op iemands portemonnee. Ze was non-stop bij haar stervende moeder. De meest agressieve vorm van kanker die je maar kon oplopen had het lichaam van haar ma overgenomen. Het was slechts een kwestie van tijd tot het lichaam niet meer kon functioneren. Ze haalde haar rijbewijs in een recordtempo. Ze sliep elke avond naast haar. Begeleidde haar naar het ziekenhuis en weer terug. Reed met haar rond door Nederland, op bezoek bij het verleden. Op bezoek bij oude vrienden en kennissen. De laatste nacht was de meest afschuwelijke nacht van Rosalies leven. De pijn. De huisarts die te lang op zich liet wachten voor pijnbestrijding. Het gezucht. Het gegorgel en gekuch als ze bijna in haar eigen speeksel tikte. Het gekreun. De warrige zinnen die haar mond verlieten. Dit was het ware gezicht van het leven: de dood was een pijnlijke eenzame lelijke lijdensweg. Niet omringd met je beste vrienden of je baas waar je al veertig jaar voor werkte. Maar met je enige dochter. Dus nam ze elke dag weer stilletjes afscheid. Elk uur kon het laatste uur zijn. Maar zoals altijd bij doodzieke mensen: De dood kwam toch onverwachter dan gedacht. Zoals ons lichaam voor een paar seconden verdoofd is als het in ijskoudwater ploft of als iemand je onverwachts in je gezicht slaat. Na de begrafenis ruimde ze met familie het huis op en regelde de bureaucratische activiteiten van deze samenleving. Als iemand haar naïef in het leven vond staan, was dat in deze periode van haar leven volledig verdwenen. Welkom in de echte wereld. De maanden die volgde verscheen ze weer op school. In zichzelf gekeerd in onopvallende ruim zittende kleren. Maar ja, 1.82 meter viel op. Zelfs haar vijanden wisten dat ze zwak was en probeerde meerdere malen een confrontatie uit te lokken. Maar in plaats van dat ze terugschold en terugvocht, zoals ze altijd deed, pakte ze haar spullen en ging ergens anders in de aula zitten. Zelfs haar vriendinnen wisten niet precies hoe ze haar op konden vrolijken. Ze antwoordde wel met een glimlach, maar die bekende sparkle in haar ogen was verdwenen. Thuis, alleen, in het grote huis van haar ma, zocht ze online contact met oudere mannen. Het leidde af. Opgezogen te worden in een wereld die draaide om flirten, plagen en elkaar aftasten. De mannen waren meer volwassen. Meer respectvol. Maar ze durfden ook meer hun behoeftes uit te spreken zonder dat het smerig en lomp over kwam. Als het echt met iemand klikte, sprak ze af in een hotel. Ze namen de tijd om haar lichaam te verkennen. Om haar te bevredigen. Ze wisten wat ze deden en zij gaf ze terug wat hun wilden. Een lieve glimlach. Een zoen op de kruin. Een aai over de bol. Wat voelden die oude mannen zich toch alleen. Ze was een luisterend oor voor al hun vinex-wijk problemen in uitgebluste huwelijken met auto’s van 40.000 euro op de oprit die al na 20.000 km op de weg olie lekten of de airco er opeens mee stopte. Bazen die hun niet begrepen, of aandeelhouders die nog immoreler waren dan je je kon voorstellen. Met de meeste mannen sprak ze twee tot drie keer af. Dan was de lol er voor beiden wel af. Ze was dan weliswaar mooi en een mysterie. Maar blijkbaar niet interessant genoeg om een geheime langdurige affaire mee te beginnen. En dat was volledig wederzijds. Geen enkele man was het echt waard om iets van een relatie mee op te bouwen wat verder ging dan seks. En toen kwam Peter. Na een wel oké avondje in een Van der Valk-hotel aan de snelweg begon hij te appen. Toen Rosalie daar niet op reageerde, begon hij met bellen. Toen ze zei: ‘doe maar niet’, zag hij dit als signaal om nog vaker in haar leven te komen via alle mogelijke social media kanalen. Rosalie begon hem maar te negeren. Wat kon ze anders? Dus stond hij haar op te wachten op zaterdagavond toen ze het warenhuis uitliep waar ze een baantje had op de parfumafdeling. Ze wilde niet, maar ze liep toch mee naar zijn auto ‘om te praten’. Om hem duidelijk te maken dat wat ze hadden per direct ging stoppen. Maar zittend in zijn auto, startte hij de auto en reed naar een verlaten steegje toe. Daar begon hij een lul-verhaal over zijn vrouw. Daarna begon hij in haar borsten te knijpen en tussen haar benen te grijpen als een kermisgrijper, op zoek naar de stoffen poes. ‘Doe maar niet,’ fluisterde Rosalie. ‘Ik meen het,’ zei ze nog. Hij zei dat ze zich niet zo druk moest maken. Dat hij haar had gemist en dat ze elkaar binnenkort vaker konden zien als zijn vrouw eindelijk weer eens voor werk naar het buitenland ging. Daarna pakte hij haar hoofd vast en duwde die op zijn kruis. Om erger te voorkomen nam Rosalie zijn lul in haar mond. Waarna hij zelfverzekerd zei: ‘Brave meid.’ Toen pas werd ze wakker. Wakker wakker. Dit. Die afspraakjes met mannen in hotels. Nu met Peter. Wat was ze in godsnaam aan het doen? Ze stapte huilend de auto uit en liep trillend door de binnenstad heen. Hij achtervolgde haar niet, maar bleef de dagen die volgden wel appen en bellen. Elke keer weer na haar dienst was ze doodsbang dat hij er weer zou staan. Ze durfde hem niet te blokkeren op haar telefoon. Bang dat hij dan gemotiveerd raakte om haar woning te vinden. Dus zocht ze hulp. Bij mensen waar ze zich meteen op haar gemak voelde en dat was geen goed teken, vond ze zelf. De types die weinig op hadden met moraliteit. Met de gestructureerde brave orde van degelijkheid. Die wereld die we allemaal zagen op het schoolplein van de kinderen, op tv en in de brave tijdschriften. De mensen die wisten hoe ze braaf moesten leven. Deze club mensen leefden niet anti om het anti zijn. Ze waren van een andere orde. Zo’n orde waar menig huisvadertje of carrière-vrouw zeer angstig van zou worden. En zij voelde zich er meer dan thuis. Een clubje mensen die niet keek naar haar als een object om te veroveren. Iets om aandacht van op te eisen. Nee. Ze zagen wat ze echt kon. Ze praatte in op haar wat zij kon betekenen voor hen. Iets wat aanvoelde als the dark side, maar ook als een plek om haar echte talenten te ontdekken. Om geld te verdienen. Om ergens bij te horen. Ze ging met andere ogen naar de oudere mannen kijken. Seksueel bevredigd worden was leuk. Maar ze om haar vingers winden om te krijgen waar ze recht op had was nog leuker. Arme Peter. Als hij toch wist waar hij aan begonnen was met zijn obsessie. Rosalie verhuisde naar een klein flatje. Weg van het huis van haar moeder in de hoop dat de herinneringen aan die laatste nacht met haar ook wat naar de achtergrond verdwenen. Ze ging op in haar nieuwe werk voor dat clubje mensen. Ze sprak nog steeds af met nieuwe mannen. Net zoals ze Peter nog regelmatig zag. Maar ditmaal met een veel sinister doel. Ze keerde het nieuwe schooljaar zelfverzekerder dan ooit terug. Strakke truitjes. Zelfs de big dick energy leek terug. Maar toch was ze niet meer dezelfde. De kijkende ogen zag ze nauwelijks meer. Alsof ze het niet meer nodig had. Elke jongen die haar benaderde met de meest maffe smoesjes, kon ze niet meer vriendelijk beantwoorden. Ze werd mannenschuw. Bij deze mensen viel bijna letterlijk niets meer te halen. Ze waren als lucht. Mensen vonden haar nog arroganter dan daarvoor. Terwijl ze zelf merkte dat ze juist het tegenovergestelde was geworden. Wellicht aan de buitenkant een bitch. Maar alleen om haar kwetsbare binnenkant te beschermen. Het gevolg was dat een foto van haar borsten, anderhalf jaar geleden gedeeld met een flirt van een andere klas, rondging in app-groepjes en vervolgens ook uitgeprint op A4 op prikborden in school werd gehangen. Geen idee wie het gedaan kon hebben. Ze zou waarschijnlijk een lijstje van tientallen mensen kunnen opnoemen die dit op hun geweten hadden. Een jaloerse vrouw? Een beledigde scharrel? Een onbeantwoorde liefde? Ze voelde zich vernederd en klein. Haar net nieuw aangemeten persoonlijkheid, die zo lekker voelde, was in een klap verdwenen. Maar elke dag weer kwam ze nog meer verzorgd en nog meer bitchy het schoolplein opgelopen. Niemand kon haar klein maken. Het enige wat zij kon was de wereld negeren die zo smeekte om haar aandacht. Positief en negatief. Ze had eindelijk haar levensdoel gevonden. Ook al was het destructief. Maar dat maakte haar niet uit. Ze had nog nooit de wens gehad om oud te worden. Als haar leven binnen tien jaar eindigde, dan was dat prima zo. Ze was nu aan het doen wat moest en het maakte haar zielsgelukkig. Ze had eindelijk het antwoord gevonden op dat wat iedereen van haar wilde: haar aandacht. Haar uit de tent lokken. Haar verleiden. Haar pleasen. Haar bedreigen. Haar haten. Maar zij had hen niet meer nodig. Niet meer. Ze had iets groters dan dat. Iets wat bijna niemand wist. Maar ik wist wel beter… Geloof het of niet. Ik wist wie ze daadwerkelijk was. Uiteraard kende ik haar al. Wie kende zo’n babe op school niet? Maar geloof me, ik had nog nooit over haar gefantaseerd. Tot die ene avond, dat ze naast me zat. Toen ik haar ware identiteit voelde en er iets tussen ons gebeurde… Volgende week donderdag het vervolg. Lees de vorige delen terug op darkomailarchief.nl  |