Hey jij, 023 Ik vraag me af of jij voelt wat ik voel.Je praat alleen maar met me als je je verveelt. Daartussendoor besta ik wel in je hoofd, zeg je, maar waar ben je dan in mijn leven? Ik denk niet dat ik dit kan. Jou delen. Ook al vind je partner het ‘helemaal prima’. Zolang jij maar gelukkig bent, zei je vol trots. Met je arrogante bek. Maar ik dan? Ik wil liefde. Ik wil passie. Ik wil magie. Vuurwerk en trouwringen. In elkaar opgaan en elkaar volledig doorvoelen. De rest van de wereld vergeten. Tot we niet meer kunnen. Jij zegt dat liefde niet zo werkt. Dat liefde meer een afspraak is dan een sprookje. Maar ik wil geen afspraak. Ik wil één persoon om mijn beste tijd mee te delen. Exclusief voor mij alleen. Dus ik kan me wel voor de kop slaan waarom ik je nog aandacht geef. Want als je me weer een aantal dagen negeert kan ik je maar niet vergeten. Dan wil ik al smekend genoegen nemen met alles waar ik helemaal niet voor sta. Dan wil ik je zelfs delen… Je weet me te bespelen. Juist omdat je geen moeite doet voor me. Ik vraag me af of jij voelt wat ik voel. Want ik mag er slechts zijn als jij tijd hebt. Nooit andersom. ‘Anders zoek je toch verder?!?’ doet me nog steeds zoveel pijn. Ook al meende je het niet, zei je later. Jij weet wat ik weet: Ik wil nog niet verder zoeken… Niet nu. Zelfs als ik doe alsof ik boos ben of schreeuw dat ik niet meer wil, bedoel ik eigenlijk: word van mij! Misschien ben ik morgen sterk genoeg om voor mezelf te kiezen. Maar niet vandaag. 024 Ik ben mijn eigen rechter en ik veroordeel mezelf tot een lang en ongelukkig levenIk ben mijn eigen psycholoog: ik doe alles voor de aandacht, ook al reageert niemand op al mijn hartenkreten. Ik ben mijn eigen dokter: alles gaat oké met me! Kern gezond hoor. Laat dit een voorbeeld zijn voor de rest van de wereld. Ik laat me niet helpen. Ik laat me niet troosten. Ik kan het zelf allemaal wel. Ik gun mezelf geen verlichting. Slechts pijn en verdriet. Slechts waanzin en isolatie. Ik ben een wetenschapper en het proefkonijn in één. Kijken hoelang ik dit volhoud tot iemand het busje laat voorkomen en me platspuit en me meeneemt en me eenzaam en alleen opsluit in een cel zonder ramen. Want dat is het enige wat ik mezelf gun. Eén langzame eenzame pijnlijke ongelukkige weg naar het einde. Een hele langzame. Want ik ben mijn eigen rechter en ik veroordeel mezelf tot een lang en heel ongelukkig leven. 025 Ik breek graag jouw hart, zodat je me gaat haten zoals ik mezelf haatIk denk niet dat ik een heel aardig persoon ben. Ik denk ook niet dat ik complimenten of liefde verdien. Of sowieso aandacht hoor te krijgen van anderen. Dus als ik het krijg neem ik het niet serieus. Ik speel met harten. Ik speel met gevoelens. Omdat ik niet wil dat het echt is. Van mij hoeft niet gehouden te worden. Dus elke poging daartoe saboteer ik. Ik zeg het een. Ik bedoel het andere. Ik probeer het een. Maar ik wil toch datgene wat jij niet bent. De opgestuurde foto’s van rollende tranen over andermans wangen sla ik op in een speciaal Dropbox-mapje. Daar kijk ik op eenzame avonden naar met een hand op mijn geslacht. Het is niet dat ik ervan geniet. Het is ook geen zelfmedelijden. Niet eens zelfhaat. Ik verdien het gewoon niet. Dus gedraag ik me als een persoon die het niet hoort te krijgen. Ik ben geen aardig persoon. Dus doe niet alsof ik het wel waard ben. Want ik bewijs je het tegenovergestelde. Sommigen blijven terugkeren. Gekke jij. Anderen blijven boos op me. Lekker. En sommigen willen niets meer met me te maken hebben. Hoera! Ik doe het er om. Hoe meer ze om me walgen, hoe beter ze me begrijpen. Want dat wat je voelt, voel ik voor mezelf. We zijn één. Er hoeft van mij niet gehouden te worden. Haat is meer dan voldoende. Dus haat me alsjeblieft meer. En zo niet nu, dan misschien morgen. #bekentenissenuithetondergrondse |