Hey jij, 026 Daar op jouw achterbank dacht ik eindelijk gelukkig te zijn. Daar op jouw achterbank werd mijn leven een nachtmerrieOp de achterbank van je Volkswagen polo leek het meer op gymnastiek dan liefde. Leek het meer op een eenrichtingsweg naar mijn kut in plaats van naar mijn hart. Na afloop zat ik in een roes. Al die nachten vóór dit moment, lag ik wakker met jou in mijn hoofd, denkend aan een toekomst die waarschijnlijk nooit zou plaatsvinden. Zo’n veel te zoete fantasie. Jij in pak. Ik in iets wits… Ik ben een dromer. Daar op jouw achterbank dacht ik eindelijk gelukkig te zijn. Hoe gek is het dat dezelfde ervaring in een paar dagen van de mooiste wat me ooit is overkomen naar de meest beschamende ooit over kon gaan… Je deed het niet om m’n kut. Je deed het niet om mijn hart. Je deed het niet eens voor jezelf. Na die avond lag ik weer nachtenlang wakker van jou, vol walging en schaamte. De roddels reizen sneller dan het licht. Je deed niet eens een poging om het uit te leggen. Je deed niet eens alsof je echt iets om me gaf. Hoe kan de mooiste avond van mijn leven veranderd zijn in de ergste? Ik heb zo slecht gegeten. Zo weinig geslapen. Ik ben zo misselijk en zo leeg en zo moe. Daar op de achterbank van je auto dacht ik eindelijk niet meer alleen te zijn. Ik dacht eindelijk dat ook mijn dromen mochten uitkomen. Dat ik eindelijk me weer fijn kon voelen. Maar het mag niet zo zijn. Niet dit leven. Het mag gewoon niet. 027 Waar maak je je eigenlijk zo druk om? Het lijkt soms net alsof ik op het Museumplein sta met links van mij de woedende massa en rechts van mij de beheerste orde met knuppels in de hand en blaffende honden naast de voeten. En als de bestorming begint, loop ik er tussendoor als een geest. Zo ervaar ik de wereld als ik comments lees op Instagram, onder nieuwsberichten of mensen bij de supermarkt zie discussiëren. Woede is niet iets wat ik ken. Ik maak me wel druk over dingen als het klimaat, een lekkende douche-kop en een terugspringend haartje bij mijn kruin. Maar om het woede te noemen? Dat is een heel zwaar begrip. Ik begrijp wat je zegt: racisme, deep state, vrouwenonderdrukking, machtsmisbruik, kindermisbruik. Maar ik voel het niet zo in de emoties die jij voelt. Ik merk niet dezelfde opwinding die jou heeft gegrepen. Ik weet ook niet zo goed of het enig verschil maakt als ik me ook zo ga gedragen als jij. Samen woedend zijn. Het klinkt gezellig. Maar ik heb vooral het idee dat ik mezelf er mee heb. De hele dag door beledigd, gekwetst, teleurgesteld en ziedend zijn. Ik zie de toegevoegde waarde er niet zo van in. Het lijkt me zo vermoeiend. Ik weet niet zo goed of ik apathisch ben, een egoïst of een gevoelloze klootzak. Als iedereen zo was als ik, kwam er nooit verandering. Ik weet het. Maar misschien is dat het troostende aan deze constatering. Ik ben niet jij en jij bent niet mij. Ik ben meer een toerist die vooral met zijn neus in het reisboekje zit dan om zich heen kijkt. Die meer door de lens van de camera de vakantie beleeft, dan de realiteit ervaart. Die af en toe hardop ‘goh’ zegt en dan weer zwijgend verder loopt. De wereld heeft niets aan me. Ik ben er zo’n een die nauwelijks geld uitgeeft. Die nergens een mening over heeft. De enige overeenkomst tussen jou en mij is dat we dezelfde lucht inademen. Daar is alles mee gezegd en ik vind dat helemaal prima. Dus deel je woede met iemand anders. Dankjewel. 028 Liefde kan zoveel meer zijn dan dat lichamelijke.Ik heb liever de lampen uit. Zodat je niet naar mij hoeft te kijken. Ik hoef je woorden niet te horen hoe mooi of opwindend je me vindt. Het heeft eerder het tegenovergestelde effect. Het laat me twijfelen of dat wat je zegt wel echt waar is. Die gedachte is zo heftig dat ik op sommige dagen uren verspil aan naar mezelf kijken in de spiegel en foto’s neem van mijn hoofd. Om die vervolgens als een monnik te bestuderen: wat zien zij wat ik niet zie? Het is niet dat ik ze niet geloof. Ik moet gewoon blijven checken om de gedachte te laten rusten dat er iets mis is met mijn uiterlijk. Doe je het voor mij of mijn lijf? Ik kan je dingen laten voelen die je nog nooit eerder met iemand gevoeld hebt. Dus wees maar gerust hoor. Ik ben geen pop die onzeker in het donker met de benen wijd ligt. Als we ons zicht beperken, kan je pas echt elkaar volledig voelen… Maar ik snap je. Ik vind het op zich niet erg hoor als de lampen af en toe aan gaan. Als jij me ook vertelt waar je onzeker over bent. Als jij me ook vertelt dat je niet zoveel geeft om het uiterlijk. Ik wil geen object zijn. Ook al heb ik een niet te negeren drang om mezelf te zien als object. Ik weet dat mijn hoofd geen logische dingen doet. En geloof me, ik heb je woorden niet nodig om dat wat ik denk te laten oplossen door jouw observaties. Zelfs de beste doctoren hebben me nog geen recept kunnen gegeven hoe ik dat dwangmatige laat stoppen. Dus stop met praten over mijn lijf. Laten we praten over de sterren aan de hemel. De poëzie van het leven. Aan wat we zo graag willen bereiken en wat we zo missen aan tien jaar geleden. Er is meer dan het licht dat weerkaatst wordt op mijn lijf. Liefde kan zoveel meer zijn dan dat lichamelijke. #bekentenissenuithetondergrondse |