|
Hey jij, Rosalie liet een leeg gevoel achter bij me. Hol. Pijnlijk. Dat wat ze verdoofde, kwam nu nog heftiger terug. Alsof het volumeknopje nog verder omhoog werd gedraaid. Ik voelde weer de zwaarte die ik dacht achter me gelaten te hebben een aantal jaar geleden. Toen ik nauwelijks mijn bed uit kon komen. Ik voel te veel had ik toen opgeschreven op het behang, waar mijn hoofd mijn kussen raakte. Nu schreef ik met ballpoint pen op: ik voel te weinig. Ik hoopte dat wat ik met mevrouw Dumoulin had, die overdracht, nog een keer te bereiken met Rosalie. Maar de nieuwsgierigheid naar haar borsten naakt zien, haar dijbenen rondom mijn heupen te voelen en haar lippen op die van mij te hebben, had dit verpest. De bekentenis van de liefde liet de spanning van het onbekende wegvloeien. De nieuwsgierigheid die ik met onbekende dames had, verdween als gevoelens werden uitgesproken of geuit werden. ‘Waar ben je zo bang voor?’ vroeg mijn therapeut vroeger regelmatig. Nu zou ik een antwoord hebben: Dat het verval sneller in zou zetten dan ik aankon. Het verval van relaties. Verwachtingen. Gevoelens. Gewoon. HET VERVAL. Rosalie zag ik nog wel eens op school. Ze groette me ook. Maar dat was zo’n groet die ieder ander mens ook kreeg. Haar glimlach. Haar witte tanden. Haar oprechte blik. De hartelijke groet voor vreemden. Dat was ik geworden voor haar. Een vreemde. Ik wist wel dat ze wat anders voelde. Dat voelde ik vrij sterk. Maar ze camoufleerde het met een kilheid die me raakte. Ze deed alsof ik een vreemde was. De enige manier voor mijn lijfje om met deze onthechting om te gaan, was gevoelloos worden. In hoeverre dat kon voor iemand zoals ik… Net in deze periode besloot mijn biologische ma weer contact met ons op te nemen. Ditmaal geen verwijten, maar het verzoek om mij te zien. Om een band op te bouwen. Ze was weer in ons dorpje komen wonen en hoopte een kop thee met me te drinken. Jarenlang wenste ik dat zij mij wilde zien en misschien wilde ik dat zelf ook wel, haar zien. Of nee, ik wilde vooral dat zij het wilde, mij zien. Zodat ik haar kon afwijzen, zoals ze mij had afgewezen als dreumes. Dus nu was het moment aangebroken om eindelijk ‘nee’ tegen haar te zeggen. Maar ik voelde er niets bij toen ik het tegen mijn pleegma zei. Geen opluchting. Geen blijdschap. Gewoon niets. Het verzoek van ma bracht vooral bij Anja wat gevoelens naar boven. Ik voelde het elke keer weer als we samen in de keuken stonden. Ik begreep niet zo goed waarom, maar de treurigheid die om Anja heen hing was sinds dat verzoek van mijn ma nog sterker geworden. Anja had altijd een wat treurig laagje over zich heen. Daar hoefde je niet eens een talent voor voelen te hebben zoals ik. Als mensen goed keken, zagen ze het in haar ogen. In haar uiterlijk. Ze zag er altijd al ouder uit dan ze was. Een getekend gezicht. Een lijf dat ze als een zwaarte met zich mee droeg. Naar voren hangende schouders. Altijd pijntjes. Anja had graag gehad dat ik haar ‘mama’ had genoemd. In zekere zin was ze meer mijn moeder dan mijn biologische moeder. Maar ze was niet mijn moeder. Dat was misschien op papier juridisch gezien wel zo. Maar dat was ze niet. En ze voelde wel als mama, maar ze was niet mama. Begrijp je? Ik kon nu ik ouder was niet zoveel meer met de treurige gevoelens van Anja. Als kind probeerde ik haar dan te troosten door heel lief te zijn. Drinken in te schenken. Tekeningen te maken van blije gezichten. In de hoop dat ze zich dan beter voelde. Maar het waren slechts pleisters voor haar gevoelens. Dat had ik toen al in de gaten. Ik kon haar niet helpen, ook al had ik toen duidelijk het vermoeden dat het met mij te maken had. Dat was verwarrend voor een gevoelig jongetje zoals ik. Ik vond het nog steeds verwarrend. Ondanks dat ik nu beter wist dat ik boven haar verdriet stond. Ik wist dat Anja graag nog een tweede kind had gekregen. Maar dat mocht niet zo zijn. Dus toen kwam ik. Net echt. Zo’n pleegkind. Maar toch niet helemaal. Volgens mijn therapeute hield ik Anja graag op afstand, door haar niet ‘mama’ te noemen. Waarna ik uitbarstte in woede waarom het woord ‘mama’ nou zo belangrijk was voor Anja en de therapeute. ‘Erkenning?’ zei ze droogjes. ‘Maar wie erkent mij?’ zei ik beledigd. ‘Kom kom Sep,’ zei ze. ‘Je bent niet alleen op de wereld. Ook al denk je van wel.’ Ik wist niet zo goed of ik alleen op de wereld was. Al zag ik wel dat mensen kwamen en weer vertrokken. Maikel. Rosalie. Sjors. Mevrouw Dumoulin. De therapeute. De therapeute vroeg me eens: ‘Ben je verbitterd?’ Toen zij dit zei kon ik pas plaatsen wat ik bij de therapeute voelde. De woorden die mensen vaak gebruikten, gingen eigenlijk over hunzelf. Ook al had niemand het in de gaten. Alsof het onderbewuste al die onderdrukte gevoelens even aan de oppervlakte bracht. Ik zei toen vrij koud: ‘Jij bent zelf bitter’ en de tranen sprongen in haar ogen, maar ze hield zich groot. Uiteraard hield ze zich groot. Ik moest me kwetsbaar tonen. Alles vertellen wat ik voelde en dacht. Maar zij, mevrouw de therapeut, die hoefde zich alleen maar professioneel en zakelijk te gedragen. Ik deed haar pijn met mijn verwijt. Maar ik zei slechts wat ze zelf voelde. Alleen dat wist ze niet. Dat ik voelde wat zij voelde. Dat ik beter wist wat zij was. Dus informaticadocent Lex kon wel zeggen dat ik iets bijzonders bezat. Een talent waar zelfs de geheime dienst iets mee kon. Maar dit was geen talent. Dit was een last. Mensen wilden niet horen wat ze echt voelden. Ze wilden het verhaal horen wat ze dachten over zichzelf. Daarom kregen mensen niet wat ze verdienden, maar wat ze toelieten. De naakte waarheid, die was te rauw voor mensen. Te eerlijk. Dat wilde niemand weten. En al helemaal niet van een snotneus zoals ik. Mijn onschuldige jongensachtige brave uiterlijk zette mensen op het verkeerde been. Ik wist meer dan ze dachten dat ik wist. Ik wist meer dan menig volwassen mens. Ik wist bijvoorbeeld al dat gevoelens genegeerd, onderdrukt en vergeten konden worden. Mensen wilden niet voelen. Mensen wilden vergeten. Vergaten dat ze gewoon een mens waren. Dat dit betekende dat we gewoon pijn hadden over niet uitgekomen dromen, verkeerde verwachtingen in anderen en verkeerde verwachtingen in onszelf. Dat we elke dag pijn hadden. Dat we hier helemaal niet zo moeilijk of boos of gefrustreerd over hoefden te doen. Pijn was er gewoon. Net zoals geluk. Boeiend. Maar blijkbaar was dit wel heel boeiend. Ik voelde andermans gevoelens juist zo extreem, omdat mensen zoveel energie verspilden om het niet te voelen. Het was alsof ze het probeerden samen te knijpen. Weg te drukken. Bijna letterlijk. Waardoor het oversprong naar mijn lijf. Ik kon het niet op een andere manier verklaren hoe dit precies werkte. Ik was geen wetenschapper. Slechts een voeler. Ik snapte al die mensen wel hoor. Ik was zelf geen haar beter. Ik was door Rosalie mijn eigen gevoelens vergeten. Ik was niet verliefd op haar, maar op het effect dat ze op mij had. Dat was wat haar schoonheid en aandacht deed. Op mij en al die anderen. Het verdoofde. Het creëerde een voorstelling. Het vergrote onze eigenwaarde. Dat zo’n mooi mens ons verlichtte met haar energie. Dat doet wat met iemand. Dat deed wat met mij. Ik walgde van de gedachte dat ik haar zo erg miste. Want wat miste ik dan precies? Niet haar. Maar het idee van wij waarschijnlijk. De illusie van wat we samen konden zijn in een toekomst die nooit was uitgekomen. Man. Ik miste haar zo erg! Verbazingwekkend genoeg ging ik ondanks mijn verdriet vrij gemakkelijk in mijn eerste vwo-jaar over. Alleen wiskunde was een ding… Mijn pleegmoeder wilde graag met mevrouw Dumoulin hierover praten, maar ik kon dit voorkomen door haar wijs te maken dat natuurkunde me meer moeite koste. In de zomer kwam ik Maikel geheel toevallig tegen onder de brug bij de rivier. Of nou ja. Toevallig. Het was niet toevallig dat ik daar was. Ik werkte aan de overkant van het water als zomerbaan bij een distributiecentrum van een supermarkt. Orderpicker. Op de terugweg naar huis besloot ik na het oversteken van de brug, naar de rivier zelf te gaan. Op zoek naar de plek waar Sjors vermoedelijk het water in was gegaan. Volgens de geruchten was hij verdronken in het water. Maar niet van de brug gesprongen. Dus dan moest hij erin zijn gestapt. Maar waar? Alleen tijdens het fietsen langs de oever kwam ik er pas achter wat een suf idee dit was. Hij kon op elke plek het water ingegaan zijn. Dus ik fietste weer terug naar de brug maar ik kon niet voorkomen dat de hemel eerder openbrak dan mijn snelheid naar een schuilplek. Doorweekt parkeerde ik mijn fiets en daar stond hij. Ook doorweekt. Maikel. Volgende week donderdag het vervolg van De voeler. Je leest de vorige delen terug op een website genaamd darkomailarchief.nl |
9. Ik voel te veel (hoofdstuk 5)
