|
Hey jij, 029 Ik vond je lief. Leuk om je ’s ochtends weer te zien in mijn bed. Met je graftakkenlucht uit je bek. Ik ben overprikkeld en voel me vies. Ik heb je niets meer te vertellen en ben misselijk. Wil je nog wat eten eigenlijk? Ik heb nog wel een beschuitje liggen, ergens. Een schone handdoek heb ik niet meer, geloof ik. Ja. Ik heb het zwaar. Nee, ik heb niets meer te zeggen. Ga gewoon even weg? Aspirine? Ja graag. Zit je nou te loeren naar mijn tandenborstel en tandpasta tube? Geen idee wat ik vandaag ga doen. In ieder geval alleen zijn. Ik hoop maar niet dat ik je mijn nummer heb gegeven. Ik hoop maar niet dat een huisgenootje je zo ziet. Ja, dit is mijn standaard als ik dronken ben. Kan toch? Hopelijk ben ik over twee dagen de geur van je geslacht vergeten. Ik moet afleren om naar beneden te gaan zonder dat er is gedoucht. Ik moet het afleren. Hoe heet je ook alweer? Geintje! Niet zo beledigd kijken nu. Maar vergeet me wel, oké? Voor je eigen bestwil. Control-alt-delete. 030 We zijn slechts vriendenIk zou niet weten wat je nog aan mijn leven zou kunnen toevoegen. Al denk ik ’s avonds laat nog regelmatig terug aan wat we tussen de lakens deden. Soms bekruipt me het gevoel om je te appen. Om te vragen: koffietje doen? Het doet me meer pijn dan ik van tevoren had kunnen bedenken. Jou met een grote glimlach naast iemand anders zien lopen in de stad. Ook al was ik degene die zei: laten we dit niet meer doen. Ook al was ik het die zei: we kunnen beter gewoon vrienden blijven. Toen jij antwoordde met: maar dit doen vrienden toch niet?, wisten we beiden hoe dit ging eindigen. Maar toch kan ik het maar niet loslaten dat je met een ander loopt. Ik wil stoken. Ik wil je weer opzoeken. Ik wil je verward maken. Hoop geven. Lieve woorden toefluisteren. Je zoenen. Je weer van achteren nemen. Tot je me weer vraagt: wat zijn wij nou van elkaar? Zodat ik dan weer kan antwoorden met: we zijn slechts vrienden. 031 Jij wilde alleen zoenen. Ik wilde meer. Ik dacht dat ik je was vergeten en opeens was je daar weer. Onder de douche, in mijn gedachten. Die ene middag die zo lang leek te duren maar tegelijk zo kort. Jij was nog met hem. Ik met niemand. Jij was verliefd op mij. Ik op niemand. Je wilde wel zoenen. Ik wilde seks. Het compromis was wat handwerk. Tussen de gesprekken door. Ik vraag me nog steeds af wat ons zo naar elkaar toe trok. Fysieke aantrekkingskracht kon ik het niet noemen. Al verlangden we naar elkaars lijf. Ik denk ook niet dat we een leuk stelletje waren geweest. Maar wat we deelden was een pijn die nauwelijks onder woorden was te brengen. We voelden hetzelfde en dat maakte… Uhum. Ons beiden zo verdomd opgewonden. Als ik aan je denk, heb ik spijt dat ik je bh niet heb losgemaakt. Zo oppervlakkig is mijn geest nu geworden. Sorry… Maar ja. Jij was met hem. Ik was met niemand. Ik twijfel nu of ik je een berichtje moet sturen. Maar dan? De herinnering van toen laten overschrijven met nieuwe ongemakkelijkheden? Als ik meer wil dan jij of andersom…? Waarom wil ik weer opnieuw beginnen? Ik ben nu met iemand. Jij met niemand. Ik hoop dat jij ook nog wel eens aan mij denkt. Ook al zullen we elkaar nooit meer spreken. Ik hoop het. #bekentenissenuithetondergrondse  |