|
Hey jij, We kunnen na vanavond in ieder geval weer met z’n allen normaal doen. Zo is het ook. Ik heb de afgelopen jaren diverse sportmerken om mijn voeten gehad. Maar Nikes zijn een blijvertje. Ik ben nu het oprichtingsverhaal van dit Amerikaanse sportmerk aan het lezen. Geschreven door de oprichter zelf: Phil Knight. Het gaat over de eerste twintig jaar van het merk. Van begin jaren ’60 tot begin jaren ’80. Ik zit regelmatig te grinniken bij het lezen. En niet omdat het zo grappig geschreven is. Het is die Amerikaanse instelling die zo geestig is. Phil ziet zaken doen als oorlog. Het is winnen of verliezen. En je grootste concurrent (Adidas), die moet je tot op het bot haten. De logica ontgaat me volledig. Want het maken van die sportschoenen is hij afhankelijk van leveranciers over heel de wereld. Het draait om vertrouwen en samenwerking. In dat op zicht verbindt kapitalisme talloze mensen met diverse achtergronden uit verschillende landen. Maar hij ziet het allemaal vooral als een slagveld. Geestig wel. Zijn managementstijl is zijn beste medewerkers gewoon keihard negeren. Want je zegt niet wat ze precies moeten doen, maar wat je van ze verwacht. De rest zoeken ze zelf maar uit. Hij liet bijna alle correspondentie van zijn beste krachten onbeantwoord. Dat zou ze vast meer motiveren. Ja. Zo kan je een bedrijf leiden. En blijkbaar met succes. Maar je hoeft zo niet te zijn toch? Je hoeft zo toch niet te denken? Ik heb ook zulke managers gehad. Though love types. Nou, als je mij wil demotiveren moet je vooral zo doen. Ach. Het is een interessant inkijkje in een type man die ik niet ben. Ik snap het wel. Het is de jaren ’60 in Amerika. Phil is zelf begin twintig jaar. Maar de mannen tegen wie hij opkijkt, hebben in de Tweede Wereldoorlog gediend. Het draait bij deze mannen om stoer doen, keihard werken en af en toe flink bluffen. Vooral niet over je heen laten lopen en absoluut niet zeuren. Phil komt er ver mee met deze mentaliteit. Want de eerste tien jaar van zijn sportschoenen bedrijfje waren zwaar. Veel tegenslagen. Ondanks de constante groei, was het elke maand weer de vraag of het bedrijf failliet ging of dat het nog een maandje mocht doorprutsen. In die zin een ontnuchterend moraal: ondanks een verlies, gewoon door blijven gaan. Tot morgen. Liefs, Tomson  |