|
Hey jij, De natuurlijke driften zijn nooit ver weg in ons lijf. Het libido. Mijn automatische aandacht op borsten en billen. Op roddelpraat over het seksleven van BN’ers. Knappe jongen die dat kan blijven negeren! Er zit een oerdrang in ons naar seksualiteit. Naar voortplanting. Of je nu kinderen wil of niet, je voelt het in je lijf. De drang om te verspreiden (man) of de drang om te ontvangen (vrouw) en alle fluïde combinaties er tussenin. Het enige wat het leven echt wil van ons is dat we ons eigen DNA doorgeven, zodat we als mens blijven bestaan. Waarom zijn we zo bang voor de dood als we een deel van onszelf altijd door kunnen geven? Als ik nu kinderen krijg, zullen over tien generaties ongeveer duizend mensen een deel van mijn DNA dragen. Twee generaties verder zijn dat er al vierduizend. VIERDUIZEND DARKO’S over vierhonderd jaar! We vinden onszelf belangrijker dan we zijn en daarom doet het zo’n pijn dat het een keer eindigt. Het individu sterft. De soort gaat door. Alsof we er nooit waren. Terwijl we wel in hun toekomstige lijven zitten. En jouw huidige lijf een product is van 127 romances de afgelopen tweehonderd jaar. Ik laat dit genetische verhaal even rusten. We zijn namelijk wel meer dan ons DNA. We zijn wel meer dan die grote neus of die vreemde allergie. Er zit nog iets in ons dat is doorgegeven van de generaties hiervoor. Iets waar we wel invloed op hebben op dat wat komen gaat. Dat zijn onze ideeën, onze manier van leven, onze warmte of gebrek aan het uiten van warmte. Dat kunnen we ook doorgeven namelijk. We sterven pas echt als iemand voor het laatst onze naam heeft uitgesproken… Trauma’s worden dus helaas ook generatie op generatie doorgegeven. Maar elke generatie heeft de kracht om die ketting te laten stoppen. We hoeven niet het onmogelijke van anderen te eisen, omdat onze pa of ma het onmogelijke van ons eiste… We kunnen het laten stoppen. Er is één wetmatigheid die we zo vaak lijken te vergeten: wees gewoon aardig. Tegen jezelf. Tegen een bekende. Tegen je ex. Tegen een vreemde. Zelfs als de belangen botsen. Zelfs als je ego te veel opspeelt. Maar ik maak hier niet de illusie dat dit zo makkelijk is. Anders was iedereen wel constant aardig en vrolijk op aarde. Dat zijn veel mensen niet. Dat ben ik niet. Het leven is helaas niet constant een muziekfestival waar onze zorgen op pauze staan en we slechts hoeven te consumeren, anderen te tolereren, te lachen, te dansen en te genieten. We lijden allemaal. Vaak in stilte. Maar we vergeten dat we, ondanks onze pijn, ook veel kunnen geven aan de wereld om ons heen. Woorden, maar vooral gedragingen. Wie goed wil doen, moet dat vooral doen. Dat heeft impact. Dat wordt doorgegeven. Weet je. Mensen lezen op mijn begrafenis niet mijn cv op. Mijn boeken zullen ook niet voorgedragen worden. Maar – als het goed is – vertellen ze wel wie ik was en wat ik voor hen betekend heb. Zodat ik hopelijk nog even verder in hun harten voortbesta. Dat al mijn goede gebaren, mijn aardige woorden, mijn melancholische buien, hoe klein ook, in hun voortleeft. Want wees eens heel eerlijk. Je eigen persoonlijkheid, je gedachten, je stopwoordjes, je smaak, je gevoelens. Dat is toch een grote, bonte verzameling van alle mensen die je hebt ontmoet in je leven? Leuke of slechte mensen. Je bent een optelsom van iedereen die je hebt ontmoet. Je bent een product van je omgeving. Zelfs alles waar je voor staat. Je waarden. Je geloof. Dat is een product van de huidige tijd. Daar is niets unieks aan. Dat ene bandje in je Spotifylijst waar je ex zo graag naar luisterde. Je bevlogen mening over feminisme, die je hebt overgenomen van een oud-studiegenootje. Je voorkeur voor rooibosthee, net als je moeder. We hebben meer invloed op de ander dan we denken. Dat hoeft niet eens iets heel groots en meeslepend te zijn. We weten soms zelf niet eens meer de bron van een bepaalde gedachte of overtuiging. Maar we hebben invloed op elkaar. En hopelijk worden onze positieve gedachten, eigenaardigheden en uitvindingen opgenomen door de ander. Zodat die het ook weer mee kan nemen in contact met anderen. Zoals een familierecept voor een taart van generatie op generatie wordt doorgegeven. Of een horloge of een ring. Zo gaan ook die nauwelijks uit te spreken dingen die ons ons maken door van mens op mens. Als een steentje dat je in het water gooit. Je weet wel. Die kringen die ontstaan. Die steeds groter worden. Of we ons best doen of niet, we gooien elke dag tientallen steentjes in het water. Het raakt anderen. We zullen voortleven. Ook als het stopt. Eeuwigheid bestaat. Het is alleen de pech dat we dat eeuwige niet mogen betreden. Zoals Mozes het beloofde land niet in mocht van god. Wat ik als kind een enorm onrechtvaardig verhaal vond. Hij had met zijn volk veertig jaar door de woestijn getrokken! En dan eventjes, toen ‘ie een moment van zwakte had, werd ‘ie gelijk keihard gestraft! Belachelijk. Maar goed. Ik heb het nog steeds over Mozes. Ook al heeft hij waarschijnlijk niet bestaan. Dat is ook wel ironisch. Ik denk niet dat onze sterfelijkheid een straf is. We zijn maar een klein onderdeeltje van het grotere geheel. Geen idee wat dat groter geheel is en waar het voor dient. Maar we dragen wel ‘ons steentje’ bij. Ik cringe een beetje bij die laatste opmerking, maar ik meen het wel. We zijn die vlinder die een storm kan veroorzaken in iemand anders zijn of haar leven. We zijn die mug van de dalai lama. Nooit klein genoeg om iemand wakker te houden. We hebben er (waarschijnlijk) niet om gevraagd om te leven. Maar nu we er toch zijn, kunnen we er net zo goed wat van maken. Groot of klein. Hoopvolle groet, Tomson PS Ik heb een zomeractie. Andere mensen kunnen voor een tientje zes weken lang mijn mails lezen. Als je iemand kent die dit waardeert, stuur ze door naar mijn store!  |