|
Hey jij, Voor ik vertel wat de ontmoeting met Maikel in gang zette in mijn leventje, moet ik iets heftigs bekennen. Ik ben geen heilige. Dat weet je ondertussen wel. Hoe ik mevrouw Dumoulin confronteerde met het zakje snoepjes bijvoorbeeld. Ik ben absoluut geen heilige. Die periode na Rosalie, toen ik nee had gezegd op het verzoek van mijn ma om haar te zien, begon ik met blowen. Hasj en wiet in een. Om de leegte in mij te verdoven. Om in slaap te komen zonder dat mijn hoofd me wakker hield. Ik deed het met een aantal gasten uit mijn klas. Na een tijdje deed ik het ook alleen, na schooltijd, vlak voor ik naar huis ging. Mijn pleegpa had het vrij snel in de gaten en pakte me toen ik weer eens stoned thuiskwam vast bij mijn arm om mijn adem te ruiken en mijn ogen te controleren. Waarna ik me losrukte en naar boven stormde. Vervolgens hoorde ik ze beneden ruzie maken over mij. Mijn pleegpa nam het voor me op, zoals hij altijd deed. Het waren de hormonen. Ik had het in dit huis te goed, waardoor ik een extreme ging opzoeken om me tegen hen af te zetten. Dit hoorde bij opgroeien. Dit was een fase. Maar Anja accepteerde dat allemaal niet. Ik moest me vooral gedragen. Dankbaar zijn voor dit leven. Ik behandelde dit huis als een paleis omdat ze geen grenzen trokken. Blablabla. Anja had vooral het lef om zo negatief over me te praten als ik er niet bij was. Maar als we elkaar weer in de keuken tegenkwamen, dan ging ze van die pedagogisch verantwoorde vragen stellen. Hoe voel je je? Heb je al een idee wat je na je vwo wil doen? Mag ik je een suggestie geven om op deze site te kijken of naar deze open dag te gaan? Als je wil, kan ik altijd met je mee gaan hè? Ik zou het erg fijn vinden als je ook je twijfels uitspreekt. Blablabla. Ze was een hypocriet. Dat had ik altijd al wel geweten, maar nu brak het me op. Als resultaat ging ik me nog meer onmogelijk gedragen. Ik liet niet meer weten wanneer ik thuiskwam, ik kwam niet opdagen voor het eten en net als ik een gesprek aan voelde komen, bleef ik de hele vrijdagavond in de woonkamer hangen en speelde ik de perfecte zoon die met hun allemaal fantastische tv-programma’s meekeek en heel hard lachte als zij lachten. En toen kwam het incident… Ik stormde op zaterdagavond met een hoop kabaal de trap af, stak mijn hoofd om de hoek van de deur en riep naar beiden: ‘ik ga feesten’ en vertrok vervolgens naar de schuur om mijn fiets te pakken. Anja in de deuropening: ‘waarom weet ik niet dat je een feestje hebt? Hoe laat ben je er weer dan? Kan je dat in het vervolg gewoon aankondigen? Doe je wel zachtjes? En toen zei ik iets waar ik nu nog steeds spijt van had. ‘Houd gewoon je mond!’ zei ik. Daarna: ‘je bent niet eens mijn moeder. Dus gedraag je ook niet zo.’ Ik weet het… Kinderachtig. Juist voor een achttienjarige jongen. Maar ik meende het toen wel. Volledig gevoed door mijn frustraties over haar bemoeienis in mijn leven. Twee dagen later, toen ik alleen thuis aan het leren was voor een wiskundetoets, draaide ik in mijn kamertje een jointje met wat hasj en wiet. Ik deed het gewoon. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Vervolgens deed ik mijn raam open en stak de joint aan en toen de buurman in zijn hemd in de tuin naar zijn papiercontainer liep rook hij het en keek verontrust naar boven. Ik knikte naar hem, alsof dit de normaalste zaak van het leven was. Ik deed zelfs zo’n saluutgebaar met mijn wijsvinger bij mijn voorhoofd. Wat een hoogmoed. Hij ging hoofdschuddend naar binnen. Niet veel later kwam de buurvrouw naar buiten en keek meteen naar boven. Ik knikte nog een keer en maakte wederom een saluutgebaar. Ze ging hoofdschuddend naar binnen. Ik begon nattigheid te voelen en verzon hele logische excuses wat zij dachten te zien bij mij, maar wat het absoluut niet was! Toen mijn pleegouders thuiskwamen, riepen ze meteen mijn naam onderaan de trap en ik wist hoe laat het was en ook dat elk argument dat zo logisch in mijn hoofd klonk, in gesprek met hun het niet ging redden. Dit was de eerste keer dat ik mijn pleegpa zo woedend had gezien dat een ader bij zijn slaap opzwol. Ik moest mijn drugs inleveren. Ik moest een nieuwe woonplek gaan zoeken als ik mijn gedrag niet aanpaste. Ik moest mijn excuses aanbieden omdat ik tegen Anja had gezegd dat ze niet mijn moeder was. Eerst protesteerde ik nog en ging ik er nog harder tegenin. Maar ik kwam al snel tot de conclusie dat de woede die ik voelde, hun woede was. Dus ik gaf me gewonnen. Ik hoorde het luisterend aan. Ik zei de dingen die ze graag wilden horen. Ik protesteerde af en toe nog voor de vorm. Het leek te werken. Maar na het avondeten kwam Anja toch tot de conclusie dat ze niet op mijn beloftes aankon en legde me huisarrest op. Ik zag dat mijn pleegpa het er niet mee eens was, maar hij zweeg en knikte vervolgens bevestigend richting Anja. Als ik ging schreeuwen, gaf ik toe dat ze me nu schaak hadden gezet. Bijna schaakmat… Dat was des te meer reden voor Anja om het huisarrest vast te houden en in de toekomst nog vaker in te zetten. Ja, ik was 18 jaar, maar dit was ook hun huis en hun eten. Dus ik bleef kalm. Op de een of andere manier kwam ik in een state of mind waar ik hun emoties kon negeren. Ik zei: ‘ik heb me bedacht. Ik wil wel mijn ma ontmoeten.’ Dat gaf zo’n draai aan deze avond. De onderdrukte woede werd ingeruild voor verwarring en verdriet bij mijn pleegouders. Nu had ik hun schaak gezet. De dagen die kwamen bleef ik volhouden dat ik echt mijn echte ma wilde zien en dat het losstond van het huisarrest. Maar Anja weigerde mee te gaan in ‘mijn getreiter’. Ze kende me beter dan wie dan ook, zei ze. Daar had ze wel een punt. Ik wist zelf ook niet of ik het echt wilde. Maar ik wilde zien hoe ver ik kon gaan. Ik wilde Anja zien breken. Gewoon. Godverdomme eens zien instorten. Zodat ze kon zien dat haar treurigheid waar ze al jaren mee liep, niets vergeleken was met dit wat ik bij haar kon veroorzaken. Haar dochter in Amerika die vrijwilligerswerk deed voor een goed doel. Elke weekend skypen. Praten over zwanger worden. Over trouwen. Anja had dat romantische beeld van oma worden in haar hoofd. Elke week voor de kleinkinderen zorgen. Elk weekend op de koffie bij het gezin van haar dochter of andersom. Maar als ze daar in Amerika bleef, ging dat droomleven niet gebeuren. Toen mijn pleegouders al een paar uur lagen te slapen, sloop ik met een zaklampje van mijn telefoon naar beneden en mestte de lades met brieven, facturen, koopaktes en andere rommel uit. Tot ik de brief vond van mijn ma. Ik ging vluchtig over de zinnen heen en vond haar adres. Het verbaasde me. Het was niet de beste buurt van ons dorp. Ik had gedacht dat ze meer geld had. Dat ze meer voorstelde. Ondanks mijn huisarrest, ontsnapte ik de volgende ochtend uit het huis toen Anja en m’n pleegpa de tuin aan het doen waren. Ik nam de bus naar het centrum. Daar stapte ik over op een andere bus naar het huis van mijn ma. Ik wist niet goed of ik op de bel ging drukken of het slechts bij kijken hield. Mijn buik voelde als bij afspreken met een geliefde. Mijn handen waren trillerig. Ik had een opgelaten gevoel. Op deze mooie te warme dag voor de tijd van het jaar, liep ik door de straten van de wijk. Tot ik bij een rijtjeswoning van de woningbouw uitkwam met het huisnummer erop wat ook in de brief stond. Simpel. Klein. Ik wist hoe ze eruit zag. Had ik al verteld dat mijn ma een semi-bekend persoon is? Een keer speelde ik bij een vriendje en de tv stond aan, en toen verscheen mijn ma op tv in een reclame. Ik zei: ‘kijk! Dat is mama!’. Ik merkte meteen dat het vriendje en zijn ouders me niet geloofden. Dus kwam ik bedroefd thuis in de hoop dat iemand een arm om me heen zou slaan. Maar het enige wat Anja zei was: ‘ze is niet je ma.’ Wat een leugen was. Ze had zelf een foto laten zien en verteld tegen haar zus dat ze een actrice was. Dat had ik stiekem gehoord. Mij hield ze niet voor de gek. Toen ik de computer onder de knie had, heb ik haar gegoogled. Ze was model, actrice en pro-dierenrechtenactiviste. Dus toen ze op de fiets de straat in kwam gereden en onze ogen elkaar ontmoette wist ik dat zij het was. Ze was ouder. Meer menselijk dan al die video’s en plaatjes op het internet. ‘Hoi,’ zei ze. ‘Sep.’ ‘Hoi,’ zei ik. ‘Wat een verrassing.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Weten Anja en Theo dat je hier bent?’ Ik knikte nee. ‘Waarom niet?’ vroeg ze. ‘Doet het ertoe?’ zei ik wat geërgerd. Ze knikte, zweeg even en vroeg: ‘Wil je wat drinken?’ Ik wist niet zo goed wat ik wilde. Ik zei ‘ja’, maar mijn gevoel zei ‘nee’. Ik was hier niet aan toe. Ik wilde haar levensverhaal niet horen. Ik had geen zin in excuses. Ik wilde geen sympathie krijgen voor haar leed in het leven en waarom zij het over haar hart kon krijgen om mij achter te laten. Toen ze de voordeur opendraaide zei ik: ‘sorry. Ik ga toch maar naar huis. Leuk je eens te zien.’ Daarna draaide ik me om en liep terug naar de bushalte. Toen ik weer thuis kwam waren Anja en mijn pleegpa nog steeds in de tuin bezig. Ik ging naar mijn kamer toe en begroef mijn gezicht in mijn kussen en viel na een huilpartij in een diepe slaap. Een tijdje later praatte ik het uit met Anja en mijn pleegpa. De huisarrest werd opgeheven. Ik zei sorry voor mijn gedrag. Ik beloofde nooit meer een joint aan te raken, wat uiteraard een leugen was. Ze gaven me meer vrijheid. Omdat ze zagen dat mijn schoolresultaten positief bleven. Dus toen de zomer aanbrak en ik een zomerbaantje nam, leek alles weer koek en ei in ons huis. Tot ik dus Maikel tegenkwam onder de brug. Volgende week donderdag het vervolg van De voeler. Je leest de vorige delen terug op een website genaamd darkomailarchief.nl  |