|
Hey jij, #032 Ik heb het idee dat ik niet genoeg ben Welke leegte heb ik precies opgevuld toen ik kwam? Het was niet mijn wens om te komen. Maar toch ben ik er. Omdat twee andere mensen een levend wezen wilden hebben. Iets om voor te zorgen wat van hen is. Iets om de leegte in hun bestaan mee op te vullen. Viel dat even tegen… Hoe vaak ze ook tegen me schreeuwden, me negeerden of me vergaten. Ik ben niet van hen. Ik ben van mezelf. Misschien ben ik daarom niet zo ‘succesvol’ in de liefde. De types die ik tot nu toe heb aangetrokken, legden meteen een claim op mijn tijd en op mijn gedrag. Dan moest ik even verantwoorden met wie ik had gepraat, wat ik nou precies voelde en of ik wel van hen hield. Drie halve relaties verder besefte ik pas dat ik in een cirkel leef. Mensen willen wat van me, ik tolereer het, tot ik er genoeg van heb en dan kom ik in verzet en dat levert een ruzie op. Het ligt volgens de ander altijd aan mij. Ik stel me niet open. Ik pas me onvoldoende aan. Ik doe alleen maar waar ik zelf zin in heb. Blablabla. Ik ben gewoon niet wat anderen willen dat ik ben. Ik heb niet gevraagd om de leegte in jouw bestaan op te vullen. Dat zou je sowieso nooit van iemand moeten verwachten. Ik verwacht ook niet dat jij mijn duistere gedachten laat oplossen. Alsof je dat zou kunnen… Maar toch. En toch blijft het me achtervolgen. Dat gekke idee dat ik nooit genoeg ben… Dat ik hier alleen maar ben voor de ander en dat het nooit genoeg is wat ik kan geven. Het is een rare gedachte: We hebben allemaal een leegte in ons en hopen dat een ander het voor ons laat verdwijnen. Maar het is niet op te lossen. Want we hebben allemaal de baarmoeder verlaten en er is geen weg meer terug. Hoewel we blijven verlangen naar de warmte en comfort en veiligheid en gemak. Dat wat ons leven negen maanden lang was. Het leven zou ook zo moeten eindigen. Dat we weer opgerold worden, een navelstreng in onze navel krijgen gedrukt en we door twee klapdeuren worden geduwd, zo terug de baarmoeder in. De plek waar nog niemand wist wie we waren, hoe we eruitzagen en hoe onze huid rook. De enige plek waar alles nog compleet voelde… #033 Een vies meisje zijn in bed Zijn adem was niet al te best door al die peuken, de wodka en de te snel naar binnen gewerkte spareribs. Toch likte ik terug toen zijn tong… Z’n geval stonk toen ik de huid wat naar achteren trok. Toch stak ik ‘m in m’n… Zijn te lange floswaardige okselharen roken naar opgedroogd zweet dat opnieuw vochtig was geworden door de warmte en daarna weer was opgedroogd. Toch legde ik mijn hoofd maar op zijn borstkas met mijn neus richting zijn… Ik weet niet zo goed wat hij aan het doen was met zijn vingers daaronder, maar ik voelde er weinig van, dus dat was op zich wel oké? Toen hij op me kroop dacht ik alleen maar: straks een washand gebruiken, straks een washand gebruiken, straks een washand gebruiken. Hij zei dingen in mijn oor als ‘strak hoor’ en ‘een vies meisje ben je wel’. Daarna viel hij met twee keer mijn lichaamsgewicht op me in slaap en hoewel ik nauwelijks lucht kreeg en daardoor geen oog dicht kon doen, had ik eindelijk iemand gevonden die me langer vasthield dan alle veroveringen van afgelopen zes maanden bij elkaar opgeteld. Dus dat was wel fijn. #034 Dit kan ik beter niet doen, maar ik doe het toch want zo ben ik Als je binnen anderhalve meter van iemand staat wordt de ander automatisch menselijker. Dus wellicht zie ik mezelf ook wat menselijker als ik binnen anderhalve meter voor de spiegel ga staan. Dan voelt mijn spiegelbeeld niet zo aan als een vreemde. Als iemand waar je niet voor hoeft te schamen. Dat lelijke lijf. Die vreemde kop. Dat rare gedrag om aandacht te krijgen. Wie ben ik? Waarom doe ik wat ik doe en walg ik ervan als het voorbij is? Om de volgende keer weer als een idioot te gedragen. Ik ben het tegenovergestelde van een gewetenloze crimineel. Ik ben een gewetensvolle kamikazepiloot. Ik doe dingen die achteraf niet echt slim waren. Rijden zonder gordel. Drinken zonder gegeten te hebben. Ik hou van je zeggen zonder wat te voelen. Een handstand in een volle kroeg proberen te doen na acht bier. En het is niet dat ik achteraf pas besef: wat dom. Ik weet het als ik het doe: dit is dom. En dan doe ik het. Om me vervolgens kapot te schamen en te walgen van wat ik heb gedaan. Wie kijkt er terug in de spiegel? Kan ik iemand worden waar ik zelf ook tevreden over ben? Mensen lachen altijd om me. Maar het is slechts mijn masker om te verhullen dat ik mezelf niet begrijp. Dat ik ook maar wat doe om te laten zien dat ik er ben. Maar het voelt niet aan als ikzelf. Maar wie is het wel? Alsof ik een gespleten persoonlijkheid heb…  |