|
Hey jij, #047 Geil én onzeker zijn Ik wil wel. Maar ik durf het niet te zeggen. Nee heb je. Een trauma kan je krijgen. Ik zou gewoon een foto kunnen maken wat ik voel voor haar en dat opsturen? Wellicht opent ze het en snapt ze mijn gevoelens. Snap je? Knipoog-knipoog. Andersom zou ik ook best wel zo’n snap willen krijgen. Dus waarom niet? Een foto zegt meer dan duizend woorden. Een foto van het meest kwetsbare wat aan mij hangt, zegt meer dan ‘ik vind je leuk’. Het is eigenlijk een moderne liefdesbrief. Speciaal voor jou. Hartje. Hartje. Maar als ze het niet opent, voel ik me niet gezien. Als ze het opent en ze reageert niet, voel ik me afgewezen. Als ze reageert met hahaha, voel ik me gekleineerd (letterlijk). Als ze reageert met een block, ben ik getraumatiseerd. Dus wat te doen? Ik kan haar IG weer openen en eenzijdig de liefde bedrijven op haar bikini-foto’s. Maar ja… Dan voel ik me achteraf weer zo vies. Ok. Weet je wat? Ik doe het gewoon. Hier. Dit is wat ik heb. Dit is wat ik voor je voel. Alsjeblieft. Ik wacht op je antwoord. #048 De spoken in ons hoofd Zelfs google weet niet waar je bent. Het is gek dat je vroeger bijna onzichtbaar in onze klas zat. Zelfs de docenten vergaten soms dat je er was. Alsof je het talent van camouflage bezat. De enige keren dat je iedereen liet schrikken met je bestaan, was toen je uit het niets in de lach schoot tijdens een toets. Geen idee wat er zo grappig was, maar ik wil het nu zo graag weten. In de vier jaar op school heb ik waarschijnlijk meer dan zeventig klasgenoten gehad. Mensen van wie ik nu al de naam niet meer van weet, terwijl ik daar meer woorden mee heb uitgewisseld dan ooit met jou. Maar jouw naam is de enge die nog regelmatig in mijn hoofd opkomt: Anna. Wat is er van jou geworden? Heb je iemand naast je in bed liggen? Kinderen? Een baan? Verantwoordelijkheden? Of is het leven nog zwaarder geworden dan het al was? Misschien zagen anderen het niet. Maar ik zag wel wat je verborg onder je lange mouwen shirts. Zelfs als het vijfendertig graden was buiten. Ik zag het. Het was niet dat ik toen niet met je wilde praten. Alleen ik was nog iets te veel bezig met wat anderen van mij vonden. Tja. Geen idee waarom dat zo belangrijk voor me was. Geen idee waarom jij nu zo belangrijk voor me bent geworden in mijn hoofd. Ik denk niet dat je komt opdagen op een schoolreünie. Ik denk ook niet dat je als LinkedIn-suggestie gaat verschijnen op een scherm. Je popt slechts af en toe op in mijn hoofd… 049 – Ik houd nog steeds van je. Nee, ik wil je nooit meer zien. Ja, ik mis je. Nee, ik wil je niet terug. Ja, ik denk nog regelmatig aan onze avonturen en onze gesprekken. Nee, ik wil niet met je bellen. Ja, ik herbeleef onze avonturen in bed regelmatig als ik aan mezelf zit. Nee, ik wil niet fwb worden. Ja, je hebt me gevormd wie ik ben. Maar ik heb wel spijt dat we nog zo lang iets hebben geprobeerd te zijn wat we beiden niet waren. Ik denk niet dat het juist was om mee te gaan met je verhaal. Ook al begrijp ik wel waarom je het deed. Ik denk ook niet dat het mijn zelfbeeld heeft verbeterd. Laat staan mijn kijk op dat wat we hadden. Ik twijfel zelfs nu of je me al die tijd wel echt hebt gewild. Ik weet dat je me mist. Maar wat dan precies? De vanzelfsprekendheid? Mijn vergevingsgezindheid? Dat ik nauwelijks vragen stelde over dingen waar ik achteraf gezien best wel wat vragen over had mogen stellen? Dat ik maar op alles ja-is-goed zei zonder dat ik zelf eens met een voorstel kwam wat ik graag zou willen? Of juist jouw gebrek aan nieuwsgierigheid en interesse in wat er in mij omging? Ik denk niet dat ik je nog een keer wil spreken. Dus misschien is het beter dat ik je ga blokkeren op al die apps. Vat het niet te persoonlijk op. Het is wat het was. Ik houd nog steeds van je. Nee, ik wil je nooit meer zien. |
Geil én onzeker zijn | De spoken in ons hoofd | Ik houd nog steeds van je. Nee, ik wil je nooit meer zien.
