|
Hey jij, Ik zit regelmatig in mijn hoofd. Ik kan het bijna letterlijk voelen als het weer zover is. Dan lijkt het net alsof ik het volledige gevoel in mijn lijf en mijn omgeving kwijt ben. De kluizenaar: eenzaam en alleen tussen mijn oren. Ik vind het niet erg: opgesloten zitten in mijn eigen melancholie. Als ik op straat loop, groet niemand me en ik zie hen ook over het hoofd. Alsof ik mezelf volledig onzichtbaar heb gemaakt. Het beste is om dan de hele dag alleen te zijn. Ik heb niets te zeggen tegen anderen. Ik vermaak me wel. Beetje schrijven, beetje lezen, beetje bedroefd uit het raam staren. Ik laad vanzelf wel weer op. Ik moet alleen oppassen dat ik wel genoeg blijf eten en drinken. Ik kan mijn lijf dan namelijk ook letterlijk vergeten. Maar het is niet altijd fijn om in je hoofd te zitten. Het ging me tegenstaan op werk. Ik nam deel aan belangrijke projecten. Ik moest veel opleveren en presteren. Het laatste wat ik kon gebruiken, was veel in mijn hoofd zitten. Ik heb toen een alternatieve therapeut bezocht. Een haptonoom. Ik snap er nog steeds de ballen van. Maar het komt erop neer dat je via de ander altijd tot jezelf komt en daar kan een haptonoom je mee helpen. Dus de enige manier waarop ik uit mijn hoofd kan komen, is via de ander. Dan herstel je het contact met je lijf en kom je uit je hoofd. Klinkt wonderlijk hè? Ik ben tot wonderlijke inzichten gekomen daar. De therapeut ging dan 20 cm naast me zitten en ik klapte volledig dicht. Zat meteen in mijn hoofd. In mezelf gekeerd. Toen er 40 cm tussen ons zat, ontstond er meteen ruimte in mijn hoofd om wel een gesprek te voeren en verbinding te voelen. Blijkbaar vind ik mensen die te dichtbij komen (letterlijk of qua gevoel) niet fijn en bescherm ik mezelf door in mijn hoofd te zitten. Maar als er wat afstand is, vind ik het meer vertrouwd en durf ik mezelf ook meer te laten zien. We deden ook aanraakoefeningen. Dan legde ze een hand op mijn lijf. Op mijn benen bijvoorbeeld. Of onderrug of rug. Zo gingen we onderzoeken wanneer ik dichtklapte en wanneer ik me open voelde. Blijkbaar zat ik meteen in mijn hoofd als de hand op mijn onderrug lag. Op mijn bovenrug niet: je letterlijk gesteund voelen. Het opvallende was hoe snel het bij mij gebeurde. Open. Dicht. Open. Dicht. Ik herken dit wel uit de ‘praktijk’. Ik kan me gemakkelijk openen bij iemand en me heel kwetsbaar tonen. Maar het volgende moment ben ik die moeilijk te doorgronden, stille, ongrijpbare persoon. Eigenlijk precies zoals jij me ook ervaart via deze teksten. Open en kwetsbaar, maar vaak denk je toch ook: wie is in godsnaam deze Tomson Darko? Wat me stoorde, was dat ik op werk in vergaderingen in mijn hoofd kon zitten. Het lukte maar niet om daar te zijn, bij het groepsgesprek. Een truc die ik door die therapie kan toepassen, is om via de ander tot mezelf te komen. Door bij binnenkomst een praatje te maken met iemand. En dan niet zoals ik het altijd doe: een vraag stellen en dan een kwartier luisteren naar iemand. Maar ook zelf de ruimte pakken om wat te delen. Dan maak je een verbinding. Het is heel wonderlijk. Maar dan land ik dus in mijn lijf. Dit klinkt heel zweverig hè? Het gaat me niet per se altijd gemakkelijk af om via de ander weer tot mezelf te komen. Ik heb er niet altijd zin in bijvoorbeeld. En soms staan de mensen om me heen er ook niet voor open, om even een verbinding aan te gaan via een gesprek. Vaak zijn mensen veel met zichzelf bezig en ik heb dan de energie niet om zelf de ruimte op te eisen. Dus mijn stem te laten horen, zorgen dat de ander naar mij luistert. Het is een deel mijn introverte karakter. Het kost energie, bij mensen zijn. Net zoals het me ook weer energie geeft, bij mensen zijn. Het kan me ook slopen. Al die prikkels. Al die gemoedstoestanden van mensen. Mijn eigen toestand komt er ook nog eens bij. De pech is dat ik heel gevoelig ben afgesteld op hoe een ander in het gesprek zit. Als ik ruimte opeis en ik de ander nauwelijks zie reageren, moet ik mezelf bedwingen om niet meteen in mijn schulp te kruipen. Ik kan ook het tegenovergestelde gedrag vertonen. Dan ga ik nog meer mijn best doen om contact te maken. Wat een hopeloos energieverspillend gebeuren wordt. Ik ga dan erg in de please-modus zitten. Dodelijk vermoeiend. Ik zou het niet aan mezelf willen veranderen. Ik accepteer mijn imperfecties. Ik accepteer dat ik soms wat ondoorgrondelijk kan overkomen. Dat ik niet de gangmaker van het feest ben, maar wel dieptes kan verkennen waarop anderen niet snel zouden komen. Het enige talent dat ik echt zou willen hebben is vliegen. Ik vlieg dus heel vaak in mijn dromen. Maar zelfs in mijn dromen ben ik een brokkenpiloot. Het gaat met vallen en opstaan. Ik kom de lucht wel in, maar zak veel te snel naar beneden. Superirritant. Maar vliegen doe ik wel. Al trappelend met mijn benen naar boven. Zoals Superman deed in die tv-serie uit de jaren ‘90. Lois & Clark: The New Adventures of Superman. Ik aanschouw de wereld sowieso alsof ik in een satelliet om de aarde zweef. Dus ik zou het ook wel fysiek willen ervaren. Al vliegend over de aarde heen. Puur voor mijn plezier en vermaak. Ik kan dus heel veel tijd doorbrengen op Google Earth. Dan pluis ik alle plekken uit waar ik ooit ben geweest. Daar kan ik echt uren druk mee zijn. Ook bezoek ik steden waar ik nooit ga komen. Timboektoe bijvoorbeeld. Of Mexico City. Gewoon een willekeurige straat aanklikken en kijken hoe ze daar wonen. Maar ik ben geen Funda-voyeur. Totaal niet. Dat vind ik zo ongemakkelijk. Andermans huizen van binnen bekijken. Zo in het openbaar. Ik weet het. Ze hebben het er zelf op laten zetten. Maar ik kan het niet. Het voelt te intiem. Toen MH17 naar beneden stortte, had ik twee vriendinnen die de sociale mediaprofielen van de slachtoffers gingen opzoeken. Daar snap ik dus helemaal niets van. Net zoals je ex opsporen. Daar snap ik ook niets van. Ik heb het wel eens gedaan hoor. Maar ik kreeg daar zo’n klotegevoel van in mijn buik. Dat nooit meer. Oké. Nu ga ik wat bekennen. Ik wist haar accountnaam op het Viva-forum. Dus ik heb eens, een jaar later of zo, haar profielnaam ingetikt in Google en zo al haar openbare berichten op het forum uitgeplozen. Ze vroeg onder andere naar pijptips en naar ervaringen met trio’s. 👍🏼 Mijn god. Waarom doe ik dit mezelf aan? Waarom doen anderen dit zichzelf aan? Dit is toch gewoon marteling voor je ziel? Je laat je toch niet vrijwillig martelen? Het is wel typisch dat ik een boek over online voyeuren heb gemaakt: Ze volgt me niet terug. Want dat hele internet nodigt uit om te voyeuren bij de ander, zonder dat die het ziet. Ik heb die meldingen op LinkedIn ook uitgezet. Want toen ik eens bij een oud-collega zat te spieken, zag ik een half uur later dat die persoon ook bij mij had zitten spieken. Ja hallo! Ik wil niet betrapt worden op mijn voyeurgedrag. Dus nu staat dat allemaal uit. Ik zou ook niet weten wat ik met die informatie moet, welk persoon naar mij heeft zitten loeren. Het streelt mijn ego niet. Ik word er heel zenuwachtig van. Wat moeten ze van me? Wat moet deze recruiter van dit grote bedrijf van me? Gaan ze me een berichtje sturen? Of juist niet? Dat betekent dus dat ik niet interessant genoeg ben. Oh wat erg. Waarom wil ik interessant zijn voor deze recruiter? Ik heb nog nooit over dit grote bedrijf nagedacht, maar nu wel en nu wil ik erdoor bevestigd worden. En nu voel ik me een sukkel. Waarom heb ik niet beter mijn best gedaan op school? Zodat ik een mooier cv kan presenteren? Ik heb een middelmatig profieltje. Andere mensen krijgen continu uitnodigingen van recruiters. Mij berichten ze nooit. Ik ben gedoemd om te mislukken in dit leven. AAAAARG. Of dat je ziet dat een oud-studiegenootje heeft gekeken. Dan denk ik dus meteen het meest negatieve. Die wil vast zien hoe mislukt mijn leven nu is geworden na die studie. Dat kan niet anders. Want stiekem willen we toch allemaal dat andere mensen niet slagen? We willen zelf slagen. De ander ook, maar niet zo succesvol als wijzelf. Zoals ik altijd voor België ben als Nederland is uitgeschakeld op een voetbaltoernooi, maar ik niet wil dat ze de beker winnen. Want dan krijg ik toch wat jaloerse gevoelens. Die ik vervolgens weer rationeel wegredeneer. Het is maar voetbal. Boeien. Dit was ook de reden dat ik geen Hyves nam. De Nederlandse voorloper van Facebook. Tijdens mijn studie gingen de meiden rondom de computer zitten, elkaars exen opzoeken en dan heel hard lachen. Ik vond het maar een vreemd schouwspel. Ik heb ook heel lang geweigerd Facebook te nemen. Maar toen ik teksten begon te schrijven, wilde ik die ook delen. Dus onder protest heb ik me toch maar in die wereld gezogen. Tja. Toen tijdens een familieweekend bij het midgetgolfen mijn bal in de struiken belandde en ik vervolgens de struik in dook en mijn broek half naar beneden zakte, ik eindelijk het balletje vond en triomferend uit de bush kwam, dat was daar nog aan toe. Maar dat ik twee dagen later in een filmpje op Facebook terugzag hoe ik dat balletje uit de bosjes haalde, was een Facebookdieptepunt. En al die comments van mijn familieleden eronder. Beschamend. Weet je wat ik ook beschamend vind? Gefeliciteerd worden op je verjaardag op Facebook. Ik heb dat al meteen uitgezet. Je onthoudt mijn verjaardag door die op je kalender te zetten, of je vergeet me. Ik heb Facebook niet nodig voor felicitaties van mensen die ik toch nooit spreek. Met als gevolg dat dus niemand me feliciteert op mijn verjaardag. Zelfs mijn beste vrienden niet. Principes komen altijd met eenzaamheid. Daniel Keyes zei: “I don’t know what’s worse: to not know what you are and be happy, or to become what you’ve always wanted to be, and feel alone.” Ik denk dat ik altijd voor het laatste zou kiezen. Zoals ik me er nu bewust van ben als ik weer eens in mijn hoofd zit. Soms faal ik om eruit te komen. Soms lukt het me. Het in mijn hoofd zitten creëert een afstand tussen mij en mijn omgeving. Vaak negeren mensen het. Ze doen geen moeite om erdoorheen te breken. En ik doe zelf ook geen moeite om het contact te herstellen. Net zoals mijn verjaardag uitzetten op Facebook de afstand vergroot tussen mij en iedereen die me aardig vindt. Want de mensen die me mogen, willen me natuurlijk gewoon feliciteren. Maar ik weiger dat. Want ik wil oprechte aandacht of geen aandacht. Met minder neem ik geen genoegen. Ik weet niet wat erger is: oppervlakkige aandacht krijgen en gelukkig zijn. Of wachten op de oprechte interesse van een ander en je daardoor eenzaam voelen omdat het vaak niet gebeurt. Liefs, Tomson Mijn worsteling verschijnt elke maandag. Lees de vorige delen terug via darkomailarchief.nl.  |