|
Hey jij, Ik geloof niet in the law of attraction. Het spijt me zeer… Ik geloof wel in een variant daarvan: ambitie. Iets graag willen en daar alles voor proberen te doen om het te bereiken. Ik snap het concept: je fantaseert over iets wat je wil en het universum brengt het naar je toe. Ik heb sinds een jaartje een tuintje. En na twee keer in de maand schoffelen was ik er klaar mee. Waarom doe ik mezelf dit aan? Die onkruiden willen gewoon graag de aarde bedekken. Dit is wat de natuur wil. Dingen laten groeien. Wat is dit voor zinloze bezigheid, om het elke keer weer weg te schoffelen alsof het niet mag bestaan? Dit voelt zo zinloos aan. Wat is het volgende? Het met een gasbrander te lijf gaan? Gif erop spuiten? Wtf. Dus ik kocht een boek over onkruid. Je kan er verrassend veel salades en gerechten mee maken. Wist ik niet. Helaas moet ik er wel bij vermelden dat mijn hart nergens zo langzaam van gaat kloppen als van eten. Noem me gek. I don’t care. Het is dat ik moet eten. Daar is alles mee gezegd. Goed. Onkruid dus. Sinds ik dat boek heb gelezen, valt me pas op hoeveel onkruid er overal groeit. Op straat. In de bermen. Rondom bomen. Op grasvelden. Dat groeide er altijd al. Maar nu ik dat boek (met veel plaatjes) heb gelezen, begin ik het te zien en te herkennen. Daarvoor zag ik het gewoon niet. Dat is dus ook hoe the law of attraction werkt. Je beeldt je iets in wat je graag wil en je hoofd gaat met die blik naar de wereld kijken. The law of attraction bestaat. Het is waarom optimistische mensen verder in het leven komen dan pessimisten. Ze weten wat ze willen en grijpen daardoor eerder de kansen die voor hen verschijnen aan. Je moet ze zien en erop reageren. Niets komt vanzelf. Je wordt sowieso geen loterijwinnaar als je geen lot hebt gekocht 🤓. En toch bekruipt me het gevoel dat alles in het leven moeilijker is dan het lijkt. Dingen duren ook langer dan je vooraf had gewild. Deze Tomson Darko-hobby voer ik al sinds 2011 uit met één doel: ervan leven. Het is nu midden 2021 en het komt in de buurt. Maar, het gaat langzaam. Ik ben enorm gemotiveerd en ik heb vertrouwen. Hoe vaak ik het succes van mijn bedachte projecten ook heb moeten bijstellen. Het is en blijft één persoon per keer overtuigen in plaats van tienduizenden tegelijk. Toen ik in 2008 afstudeerde, was het crisis. Er waren nauwelijks banen te vinden voor starters. En als ze er waren, moest je meteen tig jaar werkervaring meebrengen. Wat een paradox is. Dus ik begon bij een callcenter en had al snel in de gaten dat je ook via zo’n baan op kon klimmen in een bedrijf. Alleen ook dit plan ging tergend langzaam. Ik heb er vier jaar over gedaan om communicatieadviseur te worden. Daarna drie jaar voor ik woordvoerder was. Het is me wel gelukt. Doorzettingsvermogen betaalt zich uit. Maar het komt met een hoop twijfel en de weg is lang. Ook heb ik regelmatig gedacht: ik ga wat anders doen. Tegelijkertijd, terugkijkend, wat is nou vier jaar? Als we allemaal 100 jaar worden, is vier jaar niets. En misschien is 10 jaar ook niets. Het is niet dat ik tijdens tien jaar psychokiller stil heb gestaan. Ik heb veel geschreven. Met veel geëxperimenteerd. Veel geleerd. Ook als het niet gaat lukken, heb ik er toch wat van geleerd. Dit is een mindset. Ook al lukt het niet, of wordt het geen succes, je steekt er altijd wat van op. Ook in de relaties die toch eindigden. Je leert altijd wat over jezelf en de ander. Het brengt je verder in het leven. Het was geen tijdverspilling. Dat bestaat niet. Het obstakel is de weg. Je doet zoveel inzichten op. Tot je ooit vijfenvijftig jaar bent en een autoriteit bent geworden. De oudste van de groep. De wijste. Dan kent het leven minder verrassingen. Want je herkent de patronen die je zelf al tien keer mee hebt gemaakt de afgelopen vijftig jaar. Ouder worden is niet erg. Ik kijk ernaar uit. Liefs, Tomson  |