|
Hey jij, Lieve vreemdeling, Genoeg mensen om voor te zorgen. Genoeg mensen die om me geven. Genoeg om voor te leven. Maar we weten beiden diep vanbinnen dat het gevoel van gelukkig zijn geen optelsom is van wat we hebben of kunnen bereiken. Het werkt niet met een wiskundig model genaamd: een miljoen euro + een miljoen fans + een miljoen prijzen = hoogste staat van gelukkig zijn op aarde. Dit is wat anderen niet begrijpen als ik zeg: ‘Ik voel me kut.’ ‘Maar je hebt zoveel’, zeggen ze dan. Oh ja, dat heb ik zeker. Ik ben er elke dag dankbaar voor. Zelfs voor de dingen die zij zo vanzelfsprekend vinden, zoals een verwarmd huis, drinkbaar water uit de kraan en pistache noten. Ik voel soms tevredenheid én me kut tegelijkertijd. Ik denk niet dat veel mensen het snappen. Sommigen wel. Ik zie het in hun ogen. In hun gedeelde playlistjes op Spotify en aan de boektitels in hun kast. Zij begrijpen dat het antwoord daar ergens verborgen ligt in de kunst. Maar dat het altijd ongrijpbaar blijft. Er bestaat geen bevredigend antwoord op dit gevoel. Want als je het denkt te begrijpen, heel even, vervliegt het weer. Het is niet te reproduceren. Alleen via kunst kan je het nog even aanraken. Ons hoofd is er niet voor gemaakt om dit diepe duistere gevoel volledig te doorgronden. De wil om te leven én te sterven. Dus zwijgen we maar tegen de mensen om ons heen. Ik hoef niet iemand die zich zorgen om me gaat maken, terwijl die het niet begrijpt. Ik hoef niet iemand die af en toe vraagt: ‘Denk je er nog steeds zo over?’ Het is geen tijdelijke ziekte die voorbijgaat of opgelost kan worden. Het is een deel van mijn persoonlijkheid. Ik heb goede jaren. Ik heb slechte jaren. Ik baal soms. Of ik ben de kalmte zelf. Er is geen eindstation in dit leven. Het is een lang koord waar ik op dans, tussen twee gebouwen in. Soms windkracht 10. Of windstil met een stralende zon. Het gaat niet voorbij, want het gaat nooit helemaal weg. Het hoeft voor mij ook niet te vertrekken. Wat het is er gewoon. Ik hoef het ook niet te veroordelen. Ik hoef het niet eens te bejubelen. Dus bespaar me alsjeblieft de ‘kop op’-adviezen. De ‘na regen komt zonneschijn’-uitspraken. Wat geeft mensen het idee dat ik er iets aan wil doen? Ik heb meer het idee dat zij er wat aan willen doen, bij mij. Dat ze moeite hebben met inzien dat dit iets zegt over hun leven, als niemand er wat aan doet. ‘Had ik maar beter mijn best gedaan!’ 😭😭😭 Maar het gaat niet om hen. Dit alles voelt soms heel zinloos aan. Sterker nog. Het is soms zinloos. Maar morgen komt en ik kijk er elke dag naar uit. Naar morgen. Dan kan het beter zijn. Of slechter. Maar dat zien we morgen wel weer. Leef en laat leven? Lijd en laat anderen lijden. Thank you. Liefs, Tomson PS Word mijn ENGEL. Charlie is terug! Als luisterverhaal. Geheel augustus. Je luistert het exclusief via je favoriete app. Check je rss-feed link in petje.af.  |