|
Hey jij, Die Peter was weg. Ze nodigde me uit om binnen te komen. Ik was zo moe. Voor het een dilemma ging zijn, plofte ik op haar bank neer. Ze legde een dekentje over me heen. Ik vroeg nog: ‘wie is die Peter nou precies?’ Maar ze ging niet op mijn vraag in en ik wilde het ook niet super graag weten. Net toen ik dreigde in slaap te vallen ging mijn telefoon. Anja… Ik nam versuft op en voor ik kon zeggen dat ik bij een vriend bleef slapen, viel me op hoe rustig ze klonk. Ze zei dat mijn ma haar had gebeld. Daarna vroeg ze: ‘wat ben je allemaal aan het doen Sep?’ Ik wist niet wat ik moest antwoorden. Daarna zei ze: ‘waar ben je?’ ‘Bij een vriend,’ zei ik. ‘Ik blijf hier slapen.’ ‘We hebben het er morgen wel over.’ Haar stem klonk teleurgesteld. Alsof ze zich er niet meer tegen kon verzetten. Ik voelde me direct schuldig en viel nog verwarder in slaap. De volgende ochtend wilde ik Rosalie een zoen of een knuffel geven. Maar het enige wat uit me kwam was op onhandige plekken naast haar staan met mijn handen achter mijn rug, terwijl zij koffie zette en wat bessen en granaatappels in de biologische yoghurt gooide. Alsof ze zich van me afkeerde. Ze was vlak. ‘Heb je spijt dat we je ma hebben opgezocht?’ vroeg ze. ‘Ik had altijd een vermoeden,’ zei ik, ‘hoe ze zou zijn. Waarom ze bepaalde keuzes had gemaakt. Het viel me gisteravond pas op hoe lief ik eigenlijk altijd voor haar was in mijn hoofd. Terwijl ik wel beter wist.’ ‘Jij weet het altijd beter,’ zei ze met een warme stem. ‘Waarom wantrouw je toch zo je eigen intuïtie?’ ‘Omdat ik die van een ander beter aanvoel,’ zei ik. ‘Je moet jezelf op de eerste plek zetten Sep. Niet de ander.’ ‘Oh, maar het is niet dat ik veel bezig ben met anderen. Ik voel gewoon anderen. Ik kan het niet uitzetten.’ ‘Dat is toch hetzelfde?’ Ze glimlachte oprecht naar me. Ze meende het echt. Ze begreep me niet. Dat wat ik dacht dat we konden zijn, bestond niet. Ze begreep me niet. ‘Wat gaan we aan Peter doen?’ vroeg ik. ‘Dat is mijn probleem,’ zei ze. ‘ Waarom stond je überhaupt gisteravond voor mijn woning? Voelde je het aan of zo dat je me moest redden? Ja hè?’ ‘Ik voelde wel een verlangen naar jou toe ja. Een sterk gevoel dat ik je nodig had.’ ‘Maar ik had vooral jou nodig,’ zei ze. ‘Mijn redder.’ Ze hief haar armen naar boven. ‘Thank you universe.’ ‘Is er hoop?’ vroeg ik. ‘Hoop?’ herhaalde ze vragend, maar ik wist dat ze begreep wat ik bedoelde. Ik voelde de verwarring bij haar. Verliefdheid en de angst om de ander pijn te doen met het antwoord. ‘Wie is Peter?’ vroeg ik. ‘Ik wil het niet over hem hebben,’ zei ze. ‘Waarom stond die voor je huis? Heb je met hem zitten appen? Heb je hem laatst nog gezien of zo?’ ‘Sep,’ zei ze. ‘Je kan beter zo gaan.’ Niet veel later vertrok ik. De ochtend was nog mistig en de lucht was te koud om zich door mijn jas te laten afschrikken. Ik fietste haar straat uit en ik dacht dat iemand me achtervolgde. Maar elke keer als ik om keek, zag ik slechts verlatenheid. Toch vermeed ik voor de zekerheid de autowegen. Ik reed langs sloten en fietspaden, zigzaggend door de verschillende wijken van ons dorpje. Toen ik de achterdeur achter me dichtdeed, voelde ik de zwaarte in dit huis. Anja kwam de keuken uitgelopen en vroeg of ik koffie wilde. ‘Luister,’ zei ik. ‘Ik heb mijn ma gezien. Oké? Het gesprek liep raar. Verder heb ik er niets over te zeggen.’ ‘Nee? Je leeft alleen in dit huis? Jouw gedrag heeft geen effect op ons wilde je zeggen? Dat zij ons hysterisch opbelt en ons de huid vol scheldt dat wij jou hebben gehersenspoeld? En wij niet eens weten waar je hebt geslapen vannacht?’ ‘Ik ben niet verantwoordelijk voor haar gedrag,’ zei ik en ik liep naar boven. ‘Maar wij zijn wel verantwoordelijk voor jou!’ schreeuwde ze achter me aan. In bed besefte ik wat ik al die tijd al wist. De wiet. De alcohol. MDMA. De verliefde gevoelens voor Rosalie. Het zwakte het af, maar het liet mijn superkracht niet even op pauze zetten. Ik zag te veel. Ik voelde te veel. Het putte me uit. Het kostte zoveel energie om elke keer weer te herstellen. Mijn gevoelswereld ging alle kanten op. Ik wilde meer grip hierop. Ik wilde niet achter mijn gevoelens aanlopen. Ik moest stoppen met een manier van verdoving vinden. Ik kon het beter leren beheersen. Ik moest wel… Om me te redden van mezelf. Ik belde het nummer in mijn e-mail dat ik had gekregen na de empathie-test. Dezelfde stem die ik eerder had gesproken nam op. Ik gaf een code door en ze zei: ‘we zien je morgen om 4 uur ‘s middags in Mary’s place. Je woont in Oostervoort toch?’ ‘Ja,’ zei ik. Volgende week donderdag het vervolg van De voeler. Je leest de vorige delen terug op een website genaamd darkomailarchief.nl  |