|
Hey jij, Ik geloof dat kunst op een dieper niveau met onszelf praat. Daarom heb ik eens diep nagedacht over waarom nou juist stripheld Batman zo’n diepe indruk op me heeft gemaakt. Want om eerlijk te zijn: ik heb niet heel veel met comics. Maar Batman is echt van een ander niveau voor mij. En ik denk dat ik eruit ben. Dus rol alsjeblieft niet met je ogen. De jeugd van Bruce Wayne wordt door twee gebeurtenissen gekenmerkt. Hij valt op een dag op het landgoed van zijn ouders in een grot vol vleermuizen die hem aanvallen. Zijn vader redt hem. Het tweede is de dood van zijn ouders. De vader van Bruce Wayne is de invloedrijkste man van Gotham City. Hij zorgt voor werkgelegenheid met zijn bedrijven en is een weldoener. Bruce Wayne ziet als kleine jongen hoe zijn ouders na een theatervoorstelling in een steeg worden beroofd en worden doodgeschoten. Bruce Wayne erft al het geld en de macht van het familiebedrijf, maar deze rijkdom kan de leegte in hem niet vervullen. Hoewel hij een jetsetleven leidt als miljonair, is hij diep van binnen gefrustreerd en boos over de onrechtvaardige dood van zijn ouders. De stad wordt al jaren geteisterd door gewelddadige bendes. De politiek en de politie zijn door en door corrupt. Hij zakt steeds dieper weg in zijn donkere gedachten. Tot hij deze woede om kan zetten voor iets groters dan zijn eigen onrecht. Hij besluit zijn grootste angst, de vleermuis, te omarmen. Hij wordt Batman, een man in vleermuizenpak die ’s nachts de straten van Gotham bevrijdt van criminaliteit. Hij omarmt zijn duisternis volledig en zet die in voor een betere wereld. Niemand weet wie hij is. En dat is wat me zo aantrekt aan Batman. Hij die zijn woede omzet in iets groters. Hoe hij niet de duisternis vermijdt of erin verdrinkt, maar die volledig omarmt. Letterlijk. Want als Batman opereert hij in de schaduw en maakt daar gebruik van om de vijanden te overmeesteren. Zelfs zijn grootste angst: de vleermuizen, heeft ‘ie omgezet als symbool. Niet alleen dat. Batman maakt niet per se gebruik van zijn spieren, maar vooral van zijn intelligentie. Hij is een detective. Hij onderzoekt voor hij de boel kort en klein slaat. Hij maakt geen gebruik van pistolen en probeert niet te doden. Want dan is hij net zo slecht als de vijanden van de stad. Maar wat me nog meer intrigeert, is zijn medemenselijkheid voor zijn vijanden. Hij snapt heel goed waar de pijn vandaan komt en probeert ze soms (tegen het naïeve af) te redden van zichzelf. Want hij heeft dezelfde pijn. Met als enig verschil dat hij zich inzet voor de mensheid en de slechteriken zetten die pijn vooral in voor zichzelf. Ik heb zelf niets met een krachtpatser als Superman of een trash talking Spiderman. Geef mij maar de bescheiden Batman en de onbegrepen Bruce Wayne. Ik heb me op zoveel momenten in mijn leven ongemakkelijk gevoeld als ik iets van mijn ware gedachten met de wereld deelde. Dit was mede de reden dat ik me in contact met collega’s, studiegenoten of half-vreemden op de vlakte houd. Een oordeel is snel geveld. Onbegrip is snel gekweekt. Praten over de existentiële zaken van de wereld is niet per se wat andere mensen willen op een verjaardagsfeestje. Zelfs online mijn teksten delen voelt dubbel. Want hoe zwaarder de tekst, hoe minder hartjes ik ervoor terugkrijg. Alsof mensen bang zijn dat anderen zien dat ze deze teksten een hartje hebben gegeven. Maar ik weet gelukkig door de reacties die ik krijg, dat zulke teksten veel doen met mensen. Dit klinkt gek, maar een universum proberen te creëren dat groter is dan mijzelf (psychokiller) waar ik geen vergelijkingsmateriaal heb, is vreemd. Ik ken vooral Amerikaanse zelfhulpgoeroes die via hun dagelijkse teksten de wereld bombarderen met hun visie (Gary Vee, Ryan Holiday, Mark Manson), maar die zijn bevangen door optimisme. Ik ben niet per se een pessimist. Maar mijn teksten zijn wel vooral tragisch en melancholisch van toon. Mensen lezen nu eenmaal liever een hoopvolle boodschap, ook al voelen ze zich van binnen verrot. Ik wil geen verrotte boodschappen vertellen, om mensen zich nog verrotter te laten voelen. Ik schrijf al mijn hele leven teksten, zodat mensen zich minder alleen voelen. Erkend worden in die complexe gevoelswereld in deze complexe maatschappij. Op het ene moment schrijf ik over Charlie en zijn psycho exen. Op het andere moment betoog ik dat de zwaarte een vriend kan zijn. En dan schrijf ik weer een heel serieus verhaal over Morris en zijn trauma. En dan doe ik weer een minibekentenis van 200 woorden. Soms zit ik met de handen in het haar en vraag ik me af: ‘Wat ben ik in godsnaam aan het doen? Wat ben ik nou?’ Maar de reden dat ik niet gek word van al mijn teksten is dat mijn bron altijd hetzelfde is. Ik heb het vaak melancholie genoemd, omdat dat woord het beste mijn werk samenvat. Maar het is een breder spectrum. Het heeft iets mythisch. Ik doe het niet met opzet. Ik kan soms mijn eigen woorden nauwelijks doorgronden. Mijn grootste valkuil is mijn ongeduld. Ik wil het allemaal nu. Nu financiële zekerheid. Nu een groter publiek dat mijn woorden kan gebruiken. Nu een beter boek publiceren dan al mijn vorige boeken. Maar zoals hustling goeroe Gary Vee zegt, is dit vooral het ongeduld dat spreekt. Iets groots neerzetten vergt vooral veel tijd en discipline. Geduld. Als ik woorden op mijn lijf zou tatoeëren, zouden dit mijn woorden zijn: Geduld. Bloed Blijf melancholisch Geduld. Blijf obscuur. Maak meer. Liefs, Bruce Wayne  |