|
Hey jij, #052 Ik wil zo graag in verbinding staan met je zonder mezelf te verliezen Ik heb het geprobeerd om het even zonder je te doen. Maar ik denk dat dat dodelijker is dan weer samen tijd doorbrengen. De jointjes… De lijntjes… De biertjes… LSD… De discussies… De woordgrapjes. Je complimenten. Je scherpe observaties. Ons gestoei. Je aanrakingen, je vingers, je stijve. Laat het stoppen. Nee. Laat het voor altijd doorgaan. Ik herken mezelf niet meer terug. Twintig keer per vijf minuten checken of mijn appje is aangekomen. Een halve nacht wakker liggen omdat je me negeert. Ik lijk wel weer vijftien jaar. Maak ik me druk of is dit verlangen anno 21ste eeuw? Ik wil zo graag in contact staan met je zonder mezelf te verliezen. Maar ik vrees dat ik al een afgeschreven geval ben. Niet meer te redden. Om eerlijk te zijn: je bent geen haar beter dan al mijn exen bij elkaar opgeteld. Zo’n getraumatiseerd geval dat gewoon wat liefde en aandacht nodig heeft. De pretoogjes die je krijgt om kattenkwaad uit te halen. Om dat serieuze gedoe van het leven te bestrijden met alles wat voor handen ligt. Ik heb daar zo’n zwak voor… Ik wil mee rollebollen! Ik denk niet dat je geschikt bent voor het ouderschap. Je proestte zelfs je biertje uit je mond toen ik het voor de grap zei. Maar waarom vraag je me dan hoe ik over trouwen denk? Welke namen ik heb bedacht voor ‘onze’ baby later? Het is niet alleen een intens avontuur tussen de lakens. Het is niet gewoon even lekker scharrelen. Wat is dit wat we nu hebben? Ik heb het geprobeerd. Je even op pauze zetten. Een korte break. Om te zien of dat weer lukt: Mijn leven uitvoeren voordat jij verscheen. Nou. Dat hield ik amper 49 uur vol. Elke minuut van mijn leven dat we niet in contact staan met elkaar, sterf ik diep vanbinnen. Ja… Zo erg is het met mij gesteld op dit moment. Wat ik zei… Ik herken mezelf niet meer terug. Ik vrees dat ik niet meer te redden ben. Is mijn volgende trauma dichterbij dan ik denk? Of ben jij die ene die eindelijk mijn leven dragelijker gaat maken? Hope is a dangerous thing for a woman like me to have zong Lana del Rey. But I have it… #053 Ik besta slechts als de ander me ziet Ik heb een leegte in me die opgevuld moet worden. Met aandacht. Applaus. Complimenten. Als ik een diepgaand stukje heb geschreven onder mijn fantastische foto met zonnebril op Sunny Beach, weet ik dat ik de nieuwe Harry Mulisch ben. Als ik een vrouw met een knipoog heb verleid tot een tongzoen, voel ik me een Don Juan. Maar ik besta slechts als de ander me ziet. Ik haal complimenten op zoals een vissersboot de Noordzee leeg trekt met zijn net. Mijn charme en grote mond laat mensen naar me kijken. Ik stel ze op hun gemak door gewoon tegen te kletsen. Een grapje. Een wijsheid. Om vervolgens op subtiele wijze te bedelen naar bevestiging. Ik weet dat mijn hang naar aandacht niet gezond is. Ik ben net een klein kind. Maar ik weet dit van mezelf, dat staat toch voor iets? Zelfkennis heb ik wel. Daar mag je me gerust om bewonderen. Mijn contacten zijn oppervlakkig. Ik verklaar je binnen een halve dag tot beste vriend. Ik laat je anderhalve maand later gerust vallen als een baksteen. Ik kom, ik vertrek. Waar ik ben, is het feestje. Waar ik niet ben, is de stilte. Ik weet ook wel dat applaus en complimenten inwisselbaar zijn. Dat het kan stoppen. Dat het me dan wellicht een niemand maakt. Maar tot nu toe gaat het me goed af. En als het even uitblijft, probeer ik mezelf op te peppen door met mezelf te praten in de spiegel. Harder te werken aan wie ik wil zijn. Een fit lichaam. Een juiste mindset. The law of attraction. Dit is mijn geheim in het leven. Dat gebrek wat ik in mij voel, maakt me niet onzeker. Of althans, ik laat het nooit zien. Ik bluf. Ik bedel. Ik lach. Zodat ik terugkrijg wat ik wil: De bevestiging dat ik een heel bijzonder iemand ben. #054 Je denkt te veel. Voel eens wat meer. Wat doe ik hier? Ik word onrustig van hem. Ik dacht dat de twijfel weg was. Gekke ik. Ik weet het niet zo goed. Moet ik het uitspreken of het even zo laten zijn? Ik word gek van zijn lompheid. Maar mijn gevoelens delen is iets dat alleen maar nog meer ellende veroorzaakt. Bovendien staan zijn tanden uit elkaar. Als het stopt hoef ik in ieder geval niet mee met dat weekendjetripje van zijn ouders naar Volendam. En niet meer die gekke Marvel-films van hem kijken. Hij is toch geen klein joch meer van acht jaar? Maar ja. Hij snapt me wel. En mijn hang naar alleen zijn. Nog niet vaker heeft iemand me zoveel ruimte gegeven als hij. Het kon tien keer slechter. Het leven kan ook altijd honderd keer beter. Hij is zo tevreden met zichzelf in al zijn beperkingen. Hij is meer in balans dan ik ooit ga zijn. Ik bewonder het en haat hem erom. Maar zijn lompheid… Man. Doe is even beter je best. Probeer eens niet iets spontaan te slopen. Eens niet je vreemde observatie te delen met mijn vriendinnen. Ik word gek van zijn onrust. GEK. Ben ik een zeur? Wellicht. Hij verveelt me. Tot hij weer iets liefs tegen me zegt. Dan ben ik weer van hem. Hij is niet het probleem. Ik ben het probleem. Maar als hij weg is, is mijn probleem opgelost. Of heb ik dan een nieuw probleem van eenzaamheid veroorzaakt? Ik overdenk te veel. Hij niet. Hij denkt: kan ik het eten? Kan het mij eten? Kan ik het neuken? Mag ik het neuken? Als alles een ‘nee’ is, negeert ‘ie het. Ik kan niets negeren. Ik moet alles analyseren. ‘Je denkt te veel. Voel eens wat meer,’ zegt hij dan en dan voel ik me weer honderd procent begrepen en verdwijnen alle twijfels. Voor even.  |