|
Lieve vreemdeling, Mensen die ongevraagd je leven binnenstappen en alle aandacht opeisen. Verkopers aan de deur, verkopers op straat, whitepapers in je inbox van je LinkedIn-account, spammailtjes, anonieme telefoongesprekken. Ik raak er gefrustreerd van en voel me er schuldig over. Het is zo dubbel allemaal. Maar ze stelen vooral mijn tijd en mijn gedachten. Dat is niet oké. Maar ja. Dat is het leven. Ze dringen zich gewoon binnen. Als een inbreker die toestemming heeft van de politie. Je kan ze niet negeren. Ik heb eindelijk het antwoord gevonden. Ik moet het alleen mezelf aanleren om dit de volgende keer hardop uit te spreken. Hier komt ‘ie: Doe niet zo wanhopig… Je denkt dat je mij nodig hebt. Maar dat heb je niet. Je denkt dat ik dit nodig hebt. Maar tot dit moment, was mijn leven goed genoeg en dat zal het ook morgen zijn, ondanks het feit dat ik nu pas weet dat wat jij me probeert aan te prijzen bestaat. Je hoeft mijn leven niet beter te maken. Je doet eerlijk gezegd nu het tegenovergestelde. Je maakt het slechter. Nee zeggen doet bij mij pijn. Alsof ik de ander teleurstel. Jou dus. Maar toch ga ik het doen, hoe onnatuurlijk dit ook aanvoelt. Anders houd ik geen eigen identiteit meer over als ik leef in de verwachtingen van anderen. Niet zo beteuterd kijken nu. Jij bent nog steeds jij, ondanks mijn afwijzing. Net zoals ik nog steeds ik ben, zonder dat wat je me probeert aan te smeren. Snap je? Liefs, Tomson  |