|
Lieve vreemdeling, Toen ik vroeger in bed lag na een hete zomerse avond, leek de nacht niet aan een einde te komen. Rommelende geluiden. Stortregen. Continu lichtflitsen. Als afleiding ging ik tellen na elke flits. 1, 2, 3, 4, 5. En als de donder kwam, ging ik berekenen hoe ver die was. Elke drie seconden was ongeveer een kilometer. Want licht reist sneller dan geluid. Dat betekende dat als de donder kwam, ik dus het verleden hoorde. Dat is ook als je naar de sterren kijkt. Die tig miljoen lichtjaren van ons vandaan staan. Met dezelfde snelheid raast het licht door de ruimte. Na een jaar is het 9,5 biljoen kilometer verder. Dat betekent dat we altijd naar het verleden kijken als we sterren zien. Sommige sterren bestaan misschien niet meer. Andere zijn al ontstaan, maar die kunnen we nog niet zien. Het is nog gekker om te beseffen dat ik jou ook met een vertraging zie en hoor als jij voor me staat. Het licht moet nog steeds afstand afleggen. Net zoals het geluid dat je produceert. En mijn hersenen die het nog moeten verwerken. Je zou denken dat het verwaarloosbaar is. Maar als ik onweer van een kilometer verder pas drie seconden later hoor… We beleven dus altijd het verleden. Dat maakt het concept ‘nu’ zeer vreemd. Want wat is nu? Op de schaal van het universum zou je zelfs kunnen betogen – aangezien licht altijd aan het reizen is – dat heden en verleden niet bestaan. Het is maar net vanaf welk punt je naar het licht kijkt. Einstein geloofde in eternalisme. Dat het heden, het verleden en de toekomst tegelijkertijd bestaan. Jij bent dus levend en al triljoen jaar dood. Vanuit de kwantummechanica bekeken bestaan niet alleen heden, verleden en toekomst tegelijkertijd, maar zijn er ook parallelle universums. Dus elke keuze is een alternatieve wereld op zich. Dus je relatie met je ex is voorbij, maar tegelijkertijd heb je nog steeds verkering met die persoon. Heftig. Deze wetenschappelijke theorieën doen me beseffen dat het enige waar ik op kan vertrouwen mijn eigen subjectieve beleving is. Wat ik zie, is voor mij waar genoeg. Anders word ik gek. Het is ook gek om te beseffen dat zwaartekracht niet een kracht is die je naar de grond trekt. Want jij staat stil. Het is juist de aarde die naar jou toe beweegt. Het is allemaal perspectief! Een fijne dag. Tomson  |