Ik heb lange tijd voor de mensen om me heen verborgen gehouden dat ik het leven zinloos vind. Gewoon zinloos. Het is een uitspraak die mensen niet graag horen. Mensen gaan dan opsommen wat het leven wel mooi maakt. Wat ik allemaal heb. Waar ik dankbaar voor moet zijn.
Maar dat is het punt. Ik sluit het andere niet uit als ik de zinloosheid erken. Er zit iets in mij dat het leven zinloos vindt. Het is niet alleen een emotie. Ik kom met rationele argumenten tot dezelfde conclusie. Ik hoef jou niet te overtuigen natuurlijk. Maar ik wil het niet meer verbergen.
Begrijp me niet verkeerd.
Ik vind het leven de moeite waard. Enorm de moeite waard. Ik ben van nature een opgewekt mens. Maar wel met een grote onderstroom van zinloosheid. Dat is hoe ik de wereld ervaar.
Veel dingen in het leven worden daardoor grappig. Bierreclames met de zin ‘Geniet met mate’ bijvoorbeeld. Of die keer dat ik mijn bloed liet onderzoeken in het ziekenhuis.
Ik moest een pasje maken. Foto erbij. Geboortedatum. BSN. Vervolgens loop ik met het pasje naar mevrouw de bloedprikker. Ik geef haar het pasje waar alles op staat.
Vraagt ze alsnog mijn naam, mijn geboortedatum en wat voor doorverwijzing ik heb gekregen.
Om vervolgens te zeggen: ‘Nee, ik kan niets in het systeem van je vinden.’
Wtf.
Als je even op het pasje kijkt…
In dat opzicht beleef ik de wereld met een absurdistische glimlach.
Maar er zit ook een andere kant aan. Dat ik weet ik als geen ander. Als het leven uitzichtloos begint te voelen door tegenslag in mijn leven. Dan zorgt die zinloze onderstroom in mij dat die gevoelens ook zwaarder worden. Die onderstroom trekt die gevoelens meer naar beneden.
En dan heb ik het niet over je een weekje down voelen, maar voor maanden.
Dat is geen pretje.
Opstaan met zwaarte. Naar bed gaan met zwaarte.
Man.
Gewoon niet weten wat je met jezelf aan moet. Niets is leuk meer en niets lijkt leuk.
Als ik de tv aanzet, begint alles in zwaarte terug te praten. Continu gedachten als ‘Wat stelt het toch ook allemaal voor?’ en ‘Wat een zinloosheid.’
Maar de invalshoek van de lach ontbreekt. Het is op de hoek van de straat staan waar de wind met koude regen het meeste vat op je heeft.
’s Avonds na mijn werk voelde ik de depressie het meest. Mijn zwaarte-uurtje. Vanaf 19.00 uur.
Verschrikkelijk.
Ik wandelde het weg. Rondje in het donker. Weer of geen weer. Het verzachtte het een beetje.
Ik heb ook een tijdje thuis gezeten met deze zwaarte. Vier weken lang.
Het wordt op zo’n dag een strijd om niet aan die zwaarte te denken.
Op tijd uit bed.
Douchen.
Ontbijten.
Keuken schoonmaken.
Een uurtje wandelen buiten.
Bij terugkomst koffie nemen.
Proberen wat te schrijven.
Lunchen.
Weer naar buiten voor een boodschapje of iets anders kleins.
Bij terugkomst het eten voorbereiden voor de avond.
Proberen iets op tv te kijken of een vriend te bellen als afleiding.
Avondeten.
Opruimen.
Mediteren.
Rondje lopen.
En dan is het half negen in de avond en is alle zin weg.
Dus ik ging maar in bed liggen om vervolgens snel in slaap te vallen.
Om de volgende dag in precies hetzelfde ritme de dag door te komen.
Het is overleven.
Het is via de structuur proberen grip te houden op die gevoelens.
Er zitten goede en slechte dagen tussen.
Het wandelen verlicht.
Dat soort kleine activiteiten geven hoop op een dag.
Weet je wat nog meer heel maf is?
Ik zat nauwelijks meer op mijn telefoon.
Ik wilde met niemand appen.
Ik hoefde geen sociale mediatijdlijn te zien of YouTubefilmpjes te kijken.
Ik had nergens zin in.
Ook niet in eten.
Allemaal volledig uitgeschakeld.
De eerste depressie duurde maanden en ben ik zonder hulp doorgekomen.
Gewoon elke dag op werk verschijnen.
Zolang ik op tijd de deur uitging zat het goed.
Bij de tweede depressie heb ik mijn oude psycholoog gemaild of hij nog plek had. Die had hij niet, maar toch was ik welkom.
Hij vertelde me dat een depressie nog steeds een mysterieus iets is. Er is geen algehele consensus over hoe die ontstaat. Gebrek aan stofjes? Gebrek aan prikkels? Reactie op tegenslag in het leven?
Men weet het niet.
Het grootste probleem van een depressie is dat je je niet meer kan voorstellen dat iets leuk is. Dat gebied van initiatief in je hoofd staat volledig uit. Je komt zo in een negatieve cirkel terecht.
Dus het herstel richtte zich in eerste instantie op dat gebied weer actief maken. Ik moest een lijstje opstellen van wat ik vroeger leuk vond om te doen.
Dat moest ik gaan uitvoeren. Ook al had ik geen zin. Dit moest ik allemaal documenteren. Welke verwachtingen had ik erbij voor ik het ging doen? Hoe ging het? Hoe voelde ik me erbij?
Ook hield ik een gevoelsdagboekje bij. Elk uur opschrijven wat ik had gedaan en hoe ik me voelde.
Net zoals ik moest proberen om elk uur tot anderhalf uur een andere taak te doen op werk of thuis.
Ook al zat ik ergens lekker in. Wisselen. Zodat ik voldoende geprikkeld werd.
Dat gevoelsdagboekje is best opmerkelijk. Want tijdens zo’n depressie merk je dat je niet de hele dag down bent. Het wisselt echt per uur.
Heel bewust zo’n dag doorkomen helpt ook om afgeleid te zijn.
We hebben het kort over medicatie gehad. Maar ik wilde het eerst zonder proberen.
Ik had een paar jaar eerder antidepressiva geslikt voor mijn paniekaanvallen. Die pillen waren mijn redding. Maar de bijwerkingen waren zwaar. Sterker nog. Ik had een vermoeden dat ik toen ik stopte met die pillen ook voor een paar maanden in een depressie belandde.
Anyhow.
De oefeningen van de psycholoog sloegen aan. Het herstel verliep voorspoedig. Maar door tegenslag op werk, kreeg ik burn-outklachten erbij. Dat was het moment dat ik me ziekmeldde en vier weken depri thuis uit het raam zat te kijken, te wachten op mijn volgende activiteit.
Daarna klaarde de boel snel op.
Als sneeuw voor de zon was de depressie binnen twee maanden over.
Vreemd hè?
Ik voel het nog wel eens. Die zwaarte. Gewoon tijdens een mindere dag.
Het eerste wat ik denk is: ‘Kut. Gaan we weer?’
‘Heb ik wel genoeg prikkels gehad? Slaap ik wel genoeg? Beweeg ik wel voldoende?’
‘WAAROM VOEL IK DEZE ZWAARTE WEER?’
Maar vaak blijkt het een tijdelijk dipje te zijn van een paar dagen.
Je zou kunnen zeggen: als je het leven niet zo zinloos ervaart en gewoon meer je best doet om het mooie te zien, dan voorkom je ook die grote dipjes.
Hahahaha.
Alsof ik dat zou willen.
Dat blijft het moeilijkste om duidelijk te maken. De zinloosheid is een deel van mijn gedachten en gevoelens. Van mijn identiteit. En dat bevalt me prima.
Het geeft meer prioriteit in de beslissingen die ik maak. Hoe ik de wereld zie. Wat nut heeft en wat niet.
Ik verberg het niet meer. Ik weet hoe de zwaarte echt voelt. Ik weet het verschil tussen zinloosheid ervaren en een depressie voelen. Het zijn twee werelden.
De eerste is ontnuchterend.
De tweede is kut.
Maar niet het einde.
Dit is de laatste ‘mijn worsteling’-mail. Volgende week iets nieuws.
Spannend 👀.
Dankjewel voor het lezen. 💛
As always.
Liefs,
Tomson
Mijn worsteling verscheen elke maandag. Een persoonlijke bekentenis over mijn leven. Lees de vorige delen terug via https://darkomailarchief.nl/?cat=16 .
