Ken je actrice Imanuelle Grives? Voordat ze opgepakt werd voor drugsbezit op een festival was ze bezig met beroemd zijn.
Had ze wel genoeg volgers? Was ze wel bekend genoeg?
Maar eigenlijk was ze diep vanbinnen heel ongelukkig. In de cel en de periode daarna besefte ze pas dat ze een egoïst was.
Alleen maar op zichzelf gericht.
Alles stond in het teken van een reactie van haar pa krijgen. Met als gevolg dat ze verkeerde keuzes maakte en als dieptepunt werd opgepakt op een Belgisch festival.
Maar nu houdt ze van zichzelf. Nu heeft ze haar pijn verwerkt. Zichzelf opnieuw leren kennen. Goed voor zichzelf leren zorgen.
Geen drugs meer om zichzelf te verdoven.
Ze is iemand geworden die haar verleden onder ogen durft te komen en zin heeft in de toekomst.
Eind goed, al goed.
Dit las ik in een interview met haar, een tijdje na haar dieptepunt.
Zo leest de biografie van Wim Kieft ook. Genaamd: Kieft.
De oud-voetballer die na zijn voetbalcarrière verslaafd raakte aan coke en drank en zo in tien jaar tijd zijn hele leven op zijn kop zette.
- Schulden bij goede vrienden.
- Schulden bij drugsdealers.
- Jaagde zijn kinderen en vrouw van hem weg.
Maar hij krabbelde er weer bovenop. Overwon zijn verslavingen. Hij weet nu wat zijn valkuilen zijn.
Hij wil nu weer wat van zijn leven maken.
Aan het einde van de biografie, fantastisch opgetekend door Michel van Egmond, lijkt hij volledig getransformeerd te zijn.
De schrijver beschrijft in het laatste hoofdstuk van het boek hoe Kieft de geschreven tekst van de biografie doorneemt en zijn goedkeuring geeft voor het opgetekende verhaal.
Daarna wil hij een drankje doen met de schrijver om het te vieren.
Drank? Je zei toch dat je geen coke en drank meer kan gebruiken, omdat je zo weer je verslaving in wordt getrokken?
Aah joh. Een biertje op z’n tijd.
Een paar jaar later verschijnt een vervolg op deze biografie. Wim Kieft: De Terugkeer.
In het vervolg van deze biografie blijkt dat ze zich op die avond waar het vorige boek mee afsloot beiden laveloos drinken in een restaurant.
De schrijver (Michel van Egmond) geeft Kieft geld om met de trein en taxi naar huis te komen.
Michel zegt nog: ‘Ik vertrouw je met dit geld.’
Kieft stapt uit op Utrecht Centraal, dronken. Het geld brandt in zijn zak.
Niet om een taxi te nemen naar een plaatsje onder Utrecht, maar om door te reizen naar Amsterdam en daar zijn dealer te zoeken.
Hij laat het lot beslissen.
Hij stapt de stilstaande trein naar Amsterdam in om daar te plassen. Als hij klaar is met plassen en de trein staat er nog, dan stapt die uit om naar huis te gaan. Als de trein tijdens het plassen begint te rijden, dan gaat hij coke kopen.
Jup.
De logica van een ex-verslaafde….
De trein blijft staan. Hij gaat naar huis.
Eind goed al goed?
Niet echt. Je kan je demonen overwinnen en dit verhaal vertellen. Maar Kieft blijft worstelen. Waarschijnlijk de rest van zijn leven.
Deze beide boeken over hem laten zien hoe hij opkrabbelt en ook weer regelmatig een terugval heeft.
Hij heeft geluk dat zijn vrienden hem elke keer weer uit de goot trekken en hem blijven confronteren met zijn gedrag.
Eens een verslaafde, altijd een verslaafde…
En dat is waarom ik sceptisch ben over mensen die zichzelf opnieuw hebben uitgevonden na een flinke tegenslag.
BN’ers. Hollywoodsterren. De achterburen. Een oude jeugdvriend.
Niet dat ik zeg dat ze de boel bedonderen in hun verhaal. In tegendeel. Ze hebben dit verhaal nodig om hun eigen pijn zinvol te maken. Anders word je gek.
Zoals Imanuelle.
Dat snap ik echt.
Dus zeggen: ‘Ik houd nu wel van mezelf. Ik schat mezelf nu wel op waarde en ga nooit meer slecht doen.’
Dat is een slogan die je elke dag kan herhalen om die demonen in je hoofd tot zwijgen te brengen. Een dagelijkse affirmatie. Het verhaal van transformatie.
Het lelijke eendje dat een zwaan wordt.
Maar er is ook een ander verhaal.
Dat van integratie. Dat je de pijn en het trauma onderdeel laat worden van wie je bent.
Dat je zegt:
‘Ik ben tot inzicht gekomen dat ik een heel destructieve kant in me heb.
Een heel nare.
Misschien komt het door de relatie met mijn vader.
Misschien heb ik een laag zelfbeeld.
Ik hoop niet weer zo af te dwalen via het pad van verdoving.
Ik doe daar mijn omgeving pijn mee en verwaarloos zo mezelf.
Maar het is er wel en ik erken dat ik niet een perfect mens ben, maar onzeker.
Ik probeer mezelf te behoeden voor de valkuilen in mijn persoonlijkheid.
Vandaag lukt het me. Hopelijk morgen ook. En wat overmorgen brengt, zie ik dan wel weer.’
Dat is misschien wel een realistischer verhaal om over jezelf te hebben.
Liefs,
Tomson
Ik raad je aan om het boek Kieft te lezen. Ook als je niets met voetbal hebt. Het leest als een trein en het geeft een schitterend inkijkje in het leven van deze ex-voetballer en ex-verslaafde die zich altijd schaamt in zijn leven. Zelfs als hij een doelpunt heeft gemaakt.
Kieft – Michel van Egmond (bol-com link)
