‘Word wie je bent’, zeggen ze hier.
Ga naar een coach, volg die inspirerende influencer op Instagram of volg de cursus
In contact komen met je chakra’s op Ibiza.
Maar iedereen op dit feestje is vooral bezig met worden wat je bezit.
Gepraat over horloges, nieuwe wagens en interieurdesigners.
Over bitcoins, investeren in startups en bonussen veiligstellen op werk.
De sociale regels hier zijn me onbekend en lijken tegenstrijdig.
Wat zie ik over het hoofd?
Ze doen allemaal zo zelfverzekerd en kil.
Afstandelijk en oppervlakkig.
Ze praten honderduit over hun gevoelens met woorden als ‘trots’, ‘overweldigend’ en ‘drama dus’.
Maar niets lijkt ze echt te raken.
Het lijk wel alsof hun onkwetsbaarheid hun schild is.
De oppervlakkige houding is het zwaard om de wereld te bestrijden.
Ze hebben het over verdrinkende vluchtelingen en de stijgende zeespiegel als een ongepaste, melodramatische scène uit een actiefilm.
Maar bijna niemand houdt de ogen droog als het gaat over de plotseling overleden kat van Marie-Louise.
Vermorzeld door de tuinman in een grasmaaier.
‘Zo’n dood gun je niemand’ en ‘Ik denk dat hij op een onbewust niveau een dierenhater is’, zeggen ze tegen elkaar.
Deze mensen willen niet worden wie ze zijn.
Ze willen vooral niet mislukken in de ogen van de ander.
De enige graadmeter voor deze lat is bevestiging zoeken.
Bevestigd worden dat er naar hun lichamen wordt verlangd, hun aankopen worden bewonderd, hun zakelijke beslissingen slim en gedurfd zijn en als er tegenslag dreigt je dit altijd kan verwerken door een tripje naar de Malediven te boeken of gewoon een wijntje in te schenken of wat pep in je neus te douwen.
Ze hebben alles, maar weten niet wat geluk is.
Gevoelens verdoof je, door met je creditcard te wapperen.
Ze verheerlijken zichzelf, omdat ze geen andere woorden kennen om zich te uiten.
Ze praten over ‘zelfhaat’ en ‘depressie’ als tijdelijke verkoudheidjes van drie dagen.
‘Het maakt het immuunsysteem sterker’ en ‘Het hoort erbij’, zeggen ze tegen elkaar.
Ze lachen hun eigen wereld uit met die gekke etiquettes en vreemde snuiters, maar zouden deze bubbel nooit zelf durven te verlaten.
Want dan zijn ze betekenisloos.
Dan stellen ze niets meer voor.
Dan hebben ze geen identiteit meer.
En wie ben je als je geen identiteit meer hebt?
Als niemand meer naar je kijkt?
Niemand je ziet?
Niemand je bewondert?
Of naar je verlangt?
Dan ben je net zo gewoon en middelmatig als de rest van de wereldbevolking.
Een middelmatig, onbestemd, betekenisloos mens.
Maar ze zien over het hoofd dat ze dat in zekere zin al zelf zijn.
Betekenisloos.
Liefs,
Tomson
Elke maandag een kort verhaal in je inbox. Deel gerust op social media
