Ik denk niet dat ik je mag.
Toch heb ik zo’n niet te onderdrukken verlangen om je te appen.
Om weer in een tijdelijke bubbel getrokken te worden, waar de klok vervaagt.
Vooral nu.
Starend uit het raam van de rijdende bus.
Onbekend landschap.
Onbekende woorden om me heen.
Waarom verschijn jij juist nu in mijn hoofd?
Ik ben opeens niet meer bezig met wat straks komen gaat.
Hoe ik bij het hostel kom.
Of ze mijn reservering kunnen vinden.
Of mijn bed is opgemaakt en of het overvol is in het hostel of juist rustig.
Nee.
Ik denk aan jou.
Je bent niet aardig.
Eerder wat arrogant.
Je kan je humeur niet verbergen en laat iedereen daar slachtoffer van zijn.
Je bent zo self-centred.
Ik walg daarvan.
Dus waarom zoek ik dan aandacht bij jou?
Ik zou willen zeggen: ‘Wat ben ik toch wanhopig.’
Maar het is nou niet dat het wanhoop was.
Dit was eerder de onschuldige flirt van jou waar ik te serieus op inging, waardoor jij ook maar dacht: ‘Oh shit, dan moet ik er ook maar mee door gaan.’
Dus nu zit je in mijn hoofd, in de bus, op weg naar een plek die bijna niemand kent.
Een plek die waarschijnlijk binnen drie dagen al als mijn nieuwe thuis gaat aanvoelen.
Want zo werkt dat.
Ik ben niet het type heimwee.
Hopelijk verdwijn jij dan mee.
Voel je al snel aan als iets van ‘vroeger’.
Je bent het vergeten waard, ondanks dat mijn hoofd maar aan je blijft denken.
Al die woorden die je zei.
Al je aanrakingen op zondagmorgen over mijn hele lijf.
Alsof je me na duizend jaar had opgegraven en me voorzichtig met bewondering onderzocht.
Dat moet ik je wel nageven.
Als je me aandacht gaf…
Dan was het de volledige aandacht.
Oh god.
Ik vrees dat ik gewoon verliefd op je ben geworden.
Mijn hart voelt het en voedt mijn gedachten met je naam.
Terwijl mijn rationele kant dat nooit gaat goedkeuren.
Alsof ze in strijd zijn.
Hart en hoofd.
Maar ik weet de uitkomst nu al: het hoofd gaat winnen.
Dit keer wel.
Liefs,
Tomson
Elke maandag een kort verhaal in je inbox. Deel deze tekst gerust op social media met je voyeurs.
