Ten volle leven.
Om geen kans te missen.
Want voor je het weet, is het voorbij.
Zoals alles voorbij gaat.
Het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen.
Om er vervolgens achter te komen dat een hoop in je leven toch niet loopt zoals je had gewild.
Ondanks dat je levensmotto zoveel mogelijk genieten is.
Om daar vervolgens nachtenlang in bed van wakker te liggen.
Al die mislukte geliefden.
Al die onafgemaakte opleidingen en cursussen.
Al die niet gepakte kansen.
Al die momenten waarop je niet ten volle genoten hebt.
Niet het maximale uit de sinaasappel, genaamd jouw bestaan, hebt geperst.
Dat gevoel.
Sorry dat ik het zeg, maar…
Dat is het leven.
Je mist meer dan je denkt.
Niet de kansen die je gemist hebt.
Maar het gevoel dat je die kansen gemist hebt.
Dat is het fundament van je leven.
Luister.
Elke dag die komt, raak je verder verwijderd van je geboorte.
En tussen dat moment dat je besloot je hoofd door de kut van je ma te drukken om eruit te komen en dat waar je nu bent, zit je verleden.
Het verleden is raar.
Dat verleden is niet tastbaar.
Het zit in je hoofd opgeslagen als herinneringen.
Gedeeltes van jouw leven zitten in de hoofden van alle mensen om je heen.
Sommigen spreek je nog.
Waarschijnlijk een hoop niet meer.
Er zijn bewijsstukken van dat verleden.
Foto’s.
Geschreven woorden.
Spullen.
Al die dingen die dat herinneringscentrum in je hoofd activeren.
Maar het activeert niks in mijn hoofd als ik naar jouw bewijsstukken kijk.
Het is een persoonlijke, eenzame ervaring, je herinneringen ophalen.
Zelfs de mensen die op dezelfde heftige momenten bij je waren, zullen een andere herinnering aan die dag hebben.
Dat wat je nu voelt…
Dat is vergankelijkheid.
Het laat je beseffen dat het leven vergankelijk is.
Momenten gaan voorbij.
Het verleden komt niet meer terug.
Je jeugd.
Je eerste zoen.
Je eerste diploma.
Je stralende huid.
Het zijn ervaringen die alleen van jou zijn.
Ik denk dat we onbewust manieren verzinnen om ons tegen die vergankelijkheid te wapenen.
Ertegen te vechten.
Door vat te krijgen op onze toekomst.
Om alle momenten die nog komen beter te beleven.
Intenser.
Vol overgave.
Om elke mogelijkheid tot iets episch om te buigen.
Tot een robuuste herinnering.
Zodat we kunnen zeggen bij de sjoelbak in het bejaardentehuis: ‘Ik heb ten volste geleefd.’
Je kan niet constant ten volle leven, zonder te beseffen dat je alles meteen weer achterlaat.
Dat is het dubbele eraan.
In dat gekke gevoel zit iets moois verborgen.
Ja.
Ik gebruik het woord ‘mooi’.
Ik zou het bijna ‘een cadeautje’ willen noemen.
Maar ik schrijf niet voor de Happinez.
Dus laat ik het anders noemen.
In dat gevoel zit iets smerigs verborgen.
De vraag der vragen.
Namelijk.
Wat wil je nou echt?
Ik pak je nu bij de schouders vast, schud je even flink door elkaar en schreeuw als een drilsergeant.
WAT WIL JE NOU ECHT?
‘Ten volle leven’ is geen antwoord.
‘Gelukkig worden’ ook niet.
‘Rijk worden van bitcoins’ zeker niet.
Dat is allemaal het resultaat van iets dat je hebt gedaan.
Dat kan niet een doel zijn.
Als elk moment vervaagt.
Je leven een aflopende klok naar je graf is.
Als het leven gewoon morgen stopt.
Wat zou je vandaag dan gaan doen?
Kopje koffie drinken bij je ouders?
Doe dat.
Je favoriete Friends aflevering opzetten?
Zoek die op.
Een wandeling langs de zee maken?
Stap in de trein en ga naar Zandvoort.
Een schilderij maken van dit gevoel?
Verf.
Zeggen tegen je beste vriend dat je verliefd bent op die persoon?
Deel.
Het besef dat ons leven tijdelijk is.
Dat het stopt.
In dat schemergebied van wisselende gevoelens zit de melancholie verborgen. Dat is het fundament waarop we gebouwd zijn.
We zijn beesten die zich bewust zijn van alles wat we nog kunnen worden en alles wat nooit meer terug gaat komen.
We zijn melancholische wezens.
Je hoeft het niet te bestrijden.
Gewoon meer doorvoelen.
Doorvoel de melancholie en het geeft zo veel meer richting aan je leven dan het motto ‘Live life to the fullest’.
Blijf melancholisch.
Liefs,
Darko
Elke dinsdag mijn spoedcursus melancholie in je inbox.
