Dwangmatig en doelloos de letter p intoetsen in de browser en wachten tot de volledige URL verschijnt om mijn verveling te bestrijden

​

De tv aanzetten als achtergrondgeluid, terwijl ik staar naar een onverzekerd machientje van bijna 1000 euro.

Willoos en routinematig m’n ‘ding’ doen.

Informatie tot me nemen of uitwisselen met een onbekende, zonder dat ik die echt onthoud of dat die betekenis voor me heeft.

​

De lichamelijke signalen van moeheid en dorst kunnen niet genegeerd worden, want ik merk ze niet eens op.

​

Ik ben verveeld.

​

Ik kan alles doen in mijn woonkamer zonder dat iets me echt nog bevredigt.

Alsof ik mijn brein langzaam in een winterslaap aan het wiegen ben.

​

We zijn aan het lanterfanten met z’n allen.

We worden passieve wezens.

We worden onverschillig.

Willoos.

​

Geef me de motivatie om het één avond anders te doen.

Slechts één avond.

Dat moet toch mogelijk zijn?

​

Een vel papier pakken.

Een potlood of een pen.

Om iets te tekenen.

Een portret van mijn nichtje van vier jaar oud.

Of een landkaart van een fantasieplek, die alleen in mijn hoofd bestaat.

Of een tijdschrift of reclamefolder pakken en een zwarte stift en dan woorden wegstrepen. Net zolang tot er een nieuw gedicht ontstaat.

​

Dermatologisch en gevoelig.

Gewoon een bordspel pakken en mijn huisgenoten uitdagen tot een potje Risk.

Gewoon één avond, om de willoosheid te doorbreken.

​

Misschien vanavond.

Misschien.

​

Liefs,

​

Tomson

​

Elke woensdag een melancholisch mini-verhaal in je inbox. Deel gerust met je voogd, je ex of je Insta-voyeurs.

​

​