Wees geen soepstengelman

Lieve vreemdeling,

​

Ik ben lang en kwetsbaar.

Zoals een soepstengel.

Bang om opgegeten te worden door anderen, alsof ik er niet mag zijn.

Alsof ik nooit heb bestaan.

Elke aanraking kan een aanraking te veel zijn.

Of ik breek in twee of drie stukken, of ik verkruimel tot stof.

Ik ben bang voor de tranen van anderen.

Dat maakt me week en klef.

​

Mensen gebruiken me als voorafje.

Nooit als hoofdmaal.

Dat is blijkbaar mijn bestemming: iemand voor erbij.

Ik ben ook geen gewichtig persoon.

Bij een beetje tegenwind rol ik het liefst zo snel mogelijk weg.

​

Het enige opvallende aan mij is mijn lengte.

Ik ben er een om te grijpen.

Om te breken.

Om ergens in te dippen.

Om op te vreten.

Dus ik sluit mezelf maar op.

​

Starend uit het raam naar het leven waarvan ik geen deel uit durf te maken.

Maar dat is toch geen leven?

​

Ik bezocht daarom de huisarts op een natte maandagochtend.

Die vroeg: ‘Wat kan ik voor je doen?’

‘Ik vrees dat je niets kan doen, dokter.’

‘Wat scheelt er dan?’

‘Nou, dit klinkt misschien gek, maar ik ben een soepstengel.’

‘Dat lijkt me sterk’, zei hij. ‘Ik zie gewoon een gezond mens van vlees en bloed voor me.’

‘Dat kan wel zo zijn. Maar weten de andere mensen dat ook?’

‘Wat?’ vroeg hij.

‘Dat ik geen soepstengel ben?’

‘Daar ga ik wel van uit.’

‘Ik niet’, zei ik

‘Wat wil je dat ik eraan doe?’

​

‘Verander me in een stokbrood. Alsjeblieft! Dat kan tegen een stootje. Dat buigt gerust mee. Dat verliest misschien wel eens wat kruimels, maar verdwijnt niet meteen. Het heeft lengte en wat massa. Dat kan je gerust als voorafje gebruiken, maar ook als hoofdgerecht. Mensen kunnen het verrijken met wat ze maar willen. Een stokbrood mag er gewoon zijn.’

​

Hij zei: ‘Nou, ik had laatst iemand die zich een stokbrood voelde, maar graag een pizza wilde zijn. Die zei: “Een stokbrood is een binnenvetter. Al dat beleg diep in zich verstopt. Maar een pizza is rond en rijk gevuld. Gekleurd. Iedereen mag die zien. Iedereen wil ervan proeven. Iedereen heeft voorpret bij de gedachte dat de bezorger de pizza bijna komt brengen.”’

​

‘Dus wat is je punt?’ vroeg ik verward.

​

‘Als iedereen gewoon eens zichzelf accepteert zoals die is…’

​

‘Sorry, huisarts’, zei ik met tranen in mijn ogen. ‘Ik ben hier toch echt een te gevoelige, weke soepstengel voor.’

​

​

Liefs,

Tomson

​

Elke maandag een kort verhaal in je inbox. Deel deze tekst gerust op social media met je voyeurs.

​

Gedachten? Feedback? Druk gerust op ‘beantwoorden’ en mail me!

​

​