Rouw en melancholie gaan beide over verlies.
Deze twee woorden betekenen niet hetzelfde.
Het zit in de erkenning van iemands afwezigheid.
Rouwen is niet verwerken, er een streep onder zetten en doorgaan.
Rouwen is accepteren dat iets er niet meer is en ook niet meer terug gaat komen.
Je aanvaardt de situatie zonder dat je afscheid neemt van de herinnering.
Bij melancholie is er iets in je dat dit gemis niet kan aanvaarden.
Je bent te gehecht aan de leegte die het heeft achtergelaten.
Je bent te verbonden met dat gevoel.
Dat houdt je melancholisch.
We zijn het verlies zelf.
Dat is een vaag gevoel.
We voelen het, maar kunnen moeilijk duiden wat het dan precies is waar we om rouwen.
Freud zei dat de melancholicus niet zo goed weet wat die precies verloren heeft.
Toch voelen wij melancholische mensen het.
In Brazilië en Portugal hebben ze er een woord voor.
Al wordt wel eens gezegd dat het onvertaalbaar is.
Het heet saudade.
Een verdrietig verlangen naar iets dat je niet kan (be)grijpen.
Iets mist.
Maar wat?
Vergis je niet: we zijn omringd door vijanden van dit gevoel.
Al eeuwen lang.
Het wordt gezien als stemmingsstoornissen.
Het wordt vertaald als depressie.
Het is net alsof ze niet willen dat we het voelen.
Maar toch is het er.
Dat gemis.
Dat verlangen naar iets onverklaarbaars.
Het is zo bitterzoet.
En tegelijkertijd zo beangstigend.
Ik beschouw de melancholie als spiritueel.
Als mystiek.
Het is de drijfveer achter kunst.
Het is de motor van je geromantiseerde gedachten over relaties die met een goede reden voorbij zijn.
Laten we niet vergeten dat de mystiek nog steeds aanwezig is in deze rationele wereld.
Ondanks het feit dat er elke week weer een nieuwe verklaring wordt gevonden voor hoe de natuur zijn ding doet, het melkwegstelsel werkt en onze hersenen functioneren.
Je kent die wijsheid toch wel?
Hoe meer je weet, hoe meer je beseft hoeveel je niet weet.
Waarom zou je echt willen weten wat je echt mist?
Volgens mij is dat het startschot om in een depressie te belanden.
Melancholie is een manier om de depressie op afstand te houden.
Als je niet wil dat de zwaarte je laat stikken, blijf dan vooral in het grijze ronddwalen, met een glimlach op je gezicht.
Treur om niets in het bijzonder in een dromerige toestand.
Raak geëmotioneerd om het kleinste geluksmoment.
Huil omdat het kan.
Lach omdat het moet.
Spartel regelmatig rond in een poel van melancholie.
Laat het je inspireren.
Laat het je verbinden met andere melancholische mensen.
Met de melancholische kunst.
Zodat je samen tweezaam bent.
Dat is altijd gezelliger dan in je eentje.
Dromerige groet,
Tomson
Elke dinsdag mijn spoedcursus melancholie in je inbox.
