Hoop. Het enige wat sterker is dan de verlammende werking van de teleurstelling.

Lieve vreemdeling,

Zo hard gewerkt om mijn angsten de baas te worden, wat neerkomt op doen alsof ze niet bestaan. 
Zodat ze geen grip op mijn gedrag kunnen krijgen. 
Mezelf net zolang afleiden totdat ik de angst even vergeet. 
In de hoop dat die misschien ooit niet meer bestaat. 
En dan komt de nachtmerrie der nachtmerries: de terugval. 

Ik ben niet eens meer teleurgesteld als die weer eens komt. 
Eerder droevig en moe. 
Zo moe.
Het lijkt wel alsof mijn hele leven bestaat uit een aaneenschakeling van terugvallen. 

Een mens-erger-je-niet-bord waar je pion vlak voordat je thuis kan komen van het bord wordt geslagen. 
Of dat je een kanskaart pakt bij Monopoly: 
‘Ga direct naar de gevangenis. Ga niet langs «start ». U ontvangt geen f 200,=’

Het probleem met angst is, is dat ik te veel weet. 
Als je te veel weet, dan weet je beter dan iedereen wat er mis kan gaan. 
En als je dat weet, dan kan je het niet negeren. 
Dan komt alles in het teken te staan van het mogelijke gevaar. 
Onschuld bestaat vanaf dat moment niet meer. 

Ik ben volledig wakker.
De onwetenden beseffen zelf niet eens hoe gezegend en gelukkig ze zijn. 
Maar als ik het ze vertel, verlaten zij ook die vredige plek in hun hoofd. 
Dus ik laat ze in de waan van hun onwetendheid en onverschilligheid. 
Zodat de terugval bij hen nooit kan optreden.

Het lijkt wel alsof ik na elke terugval meer tijd nodig heb om te herstellen. 
Ik dwaal niet meer rond. 
Ik doe niet meer alsof. 
Het enige wat ik dan kan, is stilzitten. 
Aanschouwen. De wereld zo klein mogelijk maken. 
De deur op slot. 
Mijn gedachten laten uitrazen.
Tot ik weer de kracht heb gevonden om de duisternis in te gaan. 

Tastend en om me heen zwaaiend. 
Stap voor stap. 
Rechts, links, rechts, links. 
In evenwicht blijven. 
Hopend dat ik de juiste richting op ga. 
Hopend dat ik niet te veel omzwervingen nodig heb om weer te komen waar ik de vorige keer was gebleven. 
In de hoop dat ik ditmaal verder kom. 

Dat het leven eens een keer écht beter wordt dan het ooit was. 
Dat ik eindelijk het plateau bereik als een nieuw ankerpunt. 
Als nieuwe basis, om op terug te vallen.
Hoop. 
Het enige wat sterker is dan de verlammende werking van de teleurstelling.

Liefs,

Tomson

Elke woensdag een melancholisch mini-verhaal in je inbox. Deel gerust met je voogd, je ex of je Insta-voyeurs.
Word mijn engel (en laat mij het weten)

Gedachten? Feedback? Druk gerust op ‘beantwoorden’ en mail me!

			tomsondarko

			Ik doe het altijd met condoom en gebruik nooit drugs.			View all posts by tomsondarko →