Boosheid is een emotie die ikzelf niet zo heel goed ken. Misschien komt het omdat mijn copingsmechanisme vaak naar binnen slaat.
Bij het zien van de beelden van George Floyd springen de tranen in mijn ogen. Ik voel geen boosheid. Ik voel heel veel verdriet. De ontmenselijking van een weerloze man op de grond. Ik wil letterlijk mijn ogen sluiten als het fragment weer op tv of Instagram langskomt.
Ik heb het zelfs even geprobeerd om het nieuws te negeren de afgelopen dagen.
Maar dit valt en mag je niet negeren.
Ik las enkele artikelen online waarin naar voren kwam hoe de zwarte bevolking in de VS stelselmatig als minderwaardige mensen werden gescheiden van de blanke inwoners de afgelopen eeuw en hoe dat op de dag van vandaag nog steeds zichtbaar is. Ik raad je aan dit artikel te lezen om zo de achtergrond beter te begrijpen.
De protesten tegen de dood van Floyd staat voor zoveel meer. Dit gaat niet alleen over Amerika. Dit gaat over onze hele Westerse-samenleving.
Voor de zoveelste keer word ik geconfronteerd tot welke bevoorrechte positie ikzelf behoor. Journalist Joris Luyendijk noemt het de zeven vinkjes theorie. Om het maar zo direct mogelijk te zeggen: Ook in ons land worden we niet behandeld als gelijken van elkaar. Verre van.
Hoe meer je van onderstaande eigenschappen hebt, hoe groter de kans dat je een welvarend en invloedrijk leven tegemoet gaat in Nederland.
1. man
2. blank
3. geen (niet-westerse) migratieachtergrond
4. niet openlijk religieus
5. hoogopgeleid
6. spreekt het ‘Randstedelijk dialect’
7. komt uit een hoog Sociaal-Economisch milieu (hoog opgeleide ouders/middenklasse)
Deze mensen, die aan deze vinkjes voldoen, hebben de macht in dit land. Met al hun goede bedoelingen. Alleen kunnen zij niet de problemen oplossen die ze zelf veroorzaakt hebben.
Iets moet er veranderen. Ik weet niet exact hoe. Maar het moet.
Al die protesterende mensen. Het is een roep voor verandering. Daar gaat het om.
Ik besef zelf dat ik harder moet nadenken en moet graven over wat ikzelf hieraan kan doen. Een donkere foto op dinsdag delen via Instagram is niet genoeg voor me.
Ik moet beter nadenken op welk moment ik mijn mond eens ga open trekken.
Lange tijd hield ik me afwezig in groepsgesprekken als er vrouwonvriendelijke grapjes langskwamen of als het ging over hoe anti-zwarte-piet-betogers een kinderfeest verpesten.
Nee. Dat is dus niet het punt. Het punt is dat we elkaar niet als gelijken zien in onze samenleving en daarover moet het gesprek gaan. Het gesprek aangaan zodat het veranderd kan worden. Ik besef dat dit niet van de een op andere dag gaat veranderen. Echter, ieder stapje is een stap dichterbij de verandering.
Ik ga hier dieper over nadenken. Mij lukt dat het beste tijdens het lezen van boeken. Dan ben ik als ware in gesprek met mezelf. Als je een boekentip voor me hebt over dit onderwerp, mail me. Non-fictie. Roman. Deel het met me.
Want als ik naar mijn gelezen boeken kijk van afgelopen drie maanden zijn het (bijna) alleen maar blanke mannen. Tijd voor meerdere perspectieven.
Liefs,
Tomson
