We dromen om emotie los te koppelen van de feiten die we meemaken. Dromen zijn therapie voor onze hersenen. Voor de dagelijkse trauma’s die we oplopen. Om ermee te dealen. Om niet ten onder te gaan aan gevoelens.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar mijn gevoel bij gebeurtenissen, mensen en dingen verdwijnen niet. Ze gaan naar een gevoelsmuseum toe in mijn hoofd. Ja. Het slijt. Niet na een avondje dromen. Ook niet na een week. Misschien na een jaar. Of soms is er vijf jaar voor nodig.
Maar ik vergeet het gevoel niet. Ik kan het herroepen, zonder dat ik er meer aan ten onder ga. Dan voel ik het even met melancholie, pijn of inzicht.
Soms wil ik emoties vergeten. Wegdrukken. Er niet aan denken. Omdat het zo’n pijn doet. Omdat het me zo somber maakt. Of me zoveel woede en haat geeft. Ik vraag me af of deze gevoelens naar mijn gevoelsmuseum gaan. Volgens mij ontvluchten ze de hand van de conservator. Ze beginnen te dwalen door mijn hoofd. En elke keer als ik het denk te kunnen verwerken, ga ik het wegdrukken. Door te zuipen, te blowen, te gamen. Of nog erger: door lege aandacht bij anderen te zoeken. Zodat ik er maar niet aan hoef te denken. Zodat ik er niet over hoef te dromen. Zodat ik het niet hoef te voelen. Zodat ik het niet hoef te verwerken. Zodat het niet naar het gevoelsmuseum geplaatst hoeft te worden.
Misschien wil het wel niet vergeten. En zit in de pijn een les die ik elke dag wil ervaren. Hoe gruwelijk ook. Alsof ik mezelf aan het verminken ben. Alsof het een straf is die ik elke keer weer moet ondergaan.
Ik wil gestraft worden. Ik wil het verzachten met dingen die niet goed voor me zijn. Ik wil elke keer weer denken in ‘wat als’ scenario’s. In woorden die ik nooit heb uitgesproken. In daden die ik nooit heb uitgevoerd.
Ik verdrink mezelf in zelfmedelijden. Omdat ik soms niet anders kan. Daarom slijt het maar niet. Omdat ik het niet wil. Hoe stom dit ook klinkt. Omdat ik het gewoon niet wil.
-Tomson
