Ik kwam deze paar zinnen in een boek tegen en moest aan je denken. Ik ben de verhalenbundel The informers aan het lezen van m’n favoriete schrijver Bret Easton Ellis.
Each day seems exactly like the day before. Each day seems like the same. It’s weird. It’s like watching yourself in the same film but with a different soundtrack each time you watched it.
Anne schrijft dit naar Sean in 1983. Ze is voor een paar weken in LA bij haar rijke opa.
Het doet me aan mijn zomerse logeerpartijen denken bij opa en oma. Elke dag was hetzelfde maar toch ook weer niet.
Ik merk dat ik gevoellozer word voor nieuws. Het besef dat deze toestand nog wel even gaat duren brengt me in een – ik ga me er niet druk om maken – modus. Maar misschien ben ik wel een struisvogel.
Er valt weinig te missen als je het niet weet. Weinig te voelen als het niet tot me komt.
Ik heb een lijstje gemaakt wat deze tijd voor positiefs heeft gebracht voor mij:
– M’n talkshowverslaving is verdwenen. Sterker nog. Ik heb m’n tv-abonnement opgezegd.
– Ik lees meer. Ook voor het slapen gaan. Sterker nog: ik val binnen een kwartier in slaap. Dat wat me niet lukt als ik nog “even” naar mijn telefoon ga staren voor het tukken. Mijn boek om in slaap te vallen atm is: Alleen met de goden van Alex Boogers. Korte hoofdstukken. Ontroerend verhaal. Over een jochie in een probleemwijk in Rotterdam. Zijn pa in de bak. Ma alleen maar met zichzelf bezig.
– Ik schrijf langer en meer woorden met pen, dan met toetsenbord. Dit wist ik al, maar opnieuw herontdekt.
– Geloof de hype: De meeste mensen deugen van Rutger Bregman is een fijn leesmedicijn voor het brein. En dat zeg ik met de achternaam Darko.
Nu jij: noem drie positieve inzichten die deze tijd heeft gebracht voor jou.
Liefs,
Tomson not-so-Darko
