We worden verliefd op dat wat onze leegte kan opvullen. We worden verliefd op ons evenbeeld, dat bijna hetzelfde is, maar toch niet helemaal. We worden verliefd op het idee van wat liefde moet zijn. Van wat we denken te mogen ontvangen.
En we worden gekwetst, door de ware. Of door iemand die eigenlijk nooit wat in ons zag.
Door mensen die ons echt zagen staan en door types die ons nooit echt hebben begrepen.
Dat is de les van de liefde.
Niemand kan voor eeuwig bij je blijven.
Niemand kan voor eeuwig van ons blijven houden.
We komen alleen.
We gaan alleen.
Een happily ever after bestaat slechts in maffe films en rare boeken
Het hoeft ook helemaal niet te bestaan.
Onze geliefden zijn reizigers. Die instappen op een station op een raar moment in ons leven en op een later soms onverwacht weer uitstappen. Of we besluiten zelf de trein te verlaten…
Soms met een vriendelijke zwaai. Soms met traan. Maar om eerlijk te zijn, vaak wel met een vuist van woede en een hoop gemene woorden.
Maar toch. Als de donkere wolken zijn verdwenen en de tijd zijn ding heeft gedaan en we nadenken over wie we waren en wat we zijn geworden. Dan zien we in dat we zijn veranderd. Met ze. Door ze. Of juist pas toen ze vertrokken.
En hopelijk hebben wij hen ook geraakt. Met ons hart. Hun iets meegegeven dat ze voor altijd bij zich zullen houden de rest van hun leven. Hopelijk niet de bitterheid. Hopelijk niet het verdriet. En absoluut niet de leegte. Maar juist al die andere dingen die we zo bewonderden in hen en die we zo vaak hebben uitgesproken naar ze. Zo vaak totdat zij het ook zelf begonnen te geloven dat ze het waard waren om van gehouden te worden. Om wie ze waren.
Samen en toch alleen.
Ook wij zijn het waard om van gehouden te worden. Met of zonder die ene.
Want uiteindelijk hoeft niemand mijn leegte meer op te vullen.
Ik ben wel op zoek naar een reisgenoot. Absoluut.
Maar wel zo’n een die nergens aan hoeft te voldoen. Geen wensenlijstje meer. Behalve dan oprechtheid.
Ze moeten zichzelf zijn bij mij met al hun gebreken.
En mij nemen met al mijn gebreken.
En als onze paden dan toch scheiden, lossen we dat op zoals volwassen mensen dat horen op te lossen
Met een traan, een handdruk en een knuffel.
Hopelijk
Alleen soms, diep in de nacht, starend naar het plafond, wenste ik dat je nooit had ontmoet. Dat ik dit niet hoefde te voelen nu. Dat ik je even kon uitzetten in mijn hoofd.
Maar ik adem het weg. Ik relativeer het weg.
Het is een les. Het obstakel is de weg. Het obstakel is de weg.
HET OBSTAKEL IS DE WEG
Voelen is leven
Voelen is ademen
Dingen voelen is beter dan nooit geliefd en bemind zijn
Nooit
Voelen is groeien
Voelen is meer tot mezelf komen
In elke pijn zit een les
In elke pijn zit een trauma die ik op kan lossen
En elke keer kom ik weer tot dezelfde conclusie
Ze hoeven niet van me te houden. Want ik houd van mezelf.
Dus vertel me. Wat heeft liefde jou vandaag te vertellen?
-Tomson
