Ik zal eerlijk met je zijn. Eén van de hoogste levels die je in dit leven kan bereiken is het ‘vaste contract’. De Willy Wonka ticket naar een hypotheek, een fatsoenlijke auto, middelmatige vakanties en van die toffe geluidsinstallaties. Het is niet alleen fijn voor het ego, zo’n vast contract, het is ook fijn voor je toekomstdromen. Het gaat opeens lineair lopen in je hoofd.
Coronacrisis. Kredietcrisis. Oliecrisis. Het maakt niet uit. Met een vast contract zijn we net iets zekerder van ons bestaan dan de ander.
Na al die jaren zwoegen op school. Na al die jaren wonen in krotten van woningen met luidruchtige ruftende huisgenoten. Na al die jaren van ontberingen, kan opeens het volgende leven beginnen. Eindelijk eens die comfortzone in gaan die voor heel lang als een utopie heeft aangevoeld.
Ik zal heel eerlijk met je zijn: de comfortzone is een hele fijne plek om te zijn. Die hoeft helemaal niet verlaten te worden. Je hoeft er niet uit te stappen. Wat een onzin. Het is de hemel. Als jouw hart daar tenminste thuishoort.
Ik heb jarenlang toegeleefd naar mijn comfortzone. En nu zit ik er al een tijdje in. Het is hier verrukkelijk. Zelfs al die mensen die anti-burgerlijk-bestaan predeken: ze weten niet wat ze missen! Het is hier zo lekker, dat ik mijn leven tot aan mijn pensioen kan uittekenen. Het is hier zo relaxt dat ik bijna begin te vergeten wat mijn hart echt wil. Sinds groep 7 heb ik aan veel dingen heel veel tijd besteed. Football manager, MSN, Cu2, Floor en Wendy, Facebook, Panzer Corps, Amnesia haze, Kolonisten van Catan, De Joffer in Deventer en Zwolle. En al die dingen zijn ook weer uit mijn leven verdwenen.
Behalve de droom om te schrijven. Sinds groep 7 ben ik in training. Veel lezen, veel schrijven. Beter worden. Meer creëren. Meer falen. Iedere keer opnieuw beginnen. En zelfs in mijn heerlijke comfortzone ging die training me prima af. Elke avond. Elk weekend.
Maar de laatste tijd voelde dat niet prima genoeg meer aan. Ik heb meer tijd en vooral meer energie nodig om meer te schrijven en beter werk te publiceren. Dat wringt. De comfortzone is zo’n fijne plek. Maar mijn hart roept ook.
Dus. Ik heb eind maart al mijn schepen verbrand. Weg vast contract. Weg hoog inkomen. Weg zekerheid. Weg comfortabel leven. Ik heb m’n baan opgezegd en zelfs Utrecht hiervoor verlaten. Zodat ik me volledig op psychokiller kan richten. Kan ik er al van leven? Nee. Gaat dat me lukken? Ik hoop het. Ik geef mezelf een jaar om er wat van te maken en besluit dan of ik ermee doorga of weer terugga naar de comfortzone.
Dankjewel voor je support en aardige woorden afgelopen jaren. Zonder jouw steun had ik dit nooit gedurfd.
-Tomson
